ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
Πολύ συχνά ορισμένοι Ιεράρχες μας, παλαιοί ή νέοι, δεν έχει σημασία, καταλαμβάνονται από την επάρατη οίηση και μεταβάλλονται σε μικρούς δυνάστες ή τυραννίσκους του απλού κλήρου!
Ο δεσποτισμός συχνά κινεί τα νήματα και κατευθύνει τις αποφάσεις τους και όσο πιο πλεγματικοί και ανασφαλείς είναι οι Ιεράρχες, τόσο και πιο σκληροί και αιμοσταγείς γίνονται!
Αν μάλιστα στις διαφορές αυτές υπεισέρχεται και ο παράγων της προσωπικής διαφοράς και εμμονής, τότε το θέμα λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και τείνει να εξελιχθεί σε εκκλησιαστική βεντέτα.

Ενώπιον ενός τέτοιου θέματος ευρισκόμαστε εδώ και μία διετία περίπου, όταν ο Αρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ στην ιστορική Φωκίδα,επεχείρησε με την συγκατάθεση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να εγγραφεί στον κατάλογο των προς Αρχιερατεία εκλογίμων.
Ενα τείχος δημιουργήθηκε τότε εντός της Ιεραρχίας από ορισμένους Μητροπολίτες με κορυφαίο του χορού των αντιδρώντων τον Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανό, που ανέκοψε την ομαλή πορεία της εγγραφής αυτής, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν θέμα ρουτίνας και εντελώς υπηρεσιακή υπόθεση.
Δεν σταμάτησε, όμως μόνον η εγγραφή, αλλάν όπως ήταν αναμενόμενο μετά από αυτά που διαδραματίστηκαν εντός της Ιεραρχίας, διατάχθηκαν ανακρίσεις για να διαλευκανθεί το θέμα και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Και πράγματι μετά από ένα διάστημα ερεύνης και ανακρίσεων το θέμα έκλεισε επιτυχώς προς την πλευρά του Αρχιμ. Νεκτάριου Μουλατσιώτη.
Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν.
Ο πατήρ Νεκτάριος επελέγη από το νέο Μητροπολίτη Φωκίδος Θεόκτιστο ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος και χάρη στην αρμονική και αγαπητική συνεργασία που υπάρχει μεταξύ του Μητροπολίτη και του πατρός Νεκταρίου αλλά και όλων των προσοντούχων και καλλιεργημένων Ιερομονάχων της Μονής του Οσίου Σεραφείμ, έχει μετατραπεί η διαλυμένη μέχρι πρότινος Μητρόπολη Φωκίδος, σε μελίσσι πνευματικής διακονίας και παράδειγμα προς μίμηση ( και όχι προς αποφυγή, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Μητρόπολης Ναυπάκτου και της Μονής Μεταμόρφωσης).

Και όπως ήταν φυσικό και όπως θα έκανε και κάθε άλλος κληρικός στη θέση του πατρός Νεκταρίου,επανήλθε με νέα αίτηση για να εγγραφεί στον κατάλογο των προς Αρχιερατεία, όπως ακριβώς το δικαιούται ο άνθρωπος, όπως και κάθε άλλος κληρικός της Εκκλησίας μας, που πληρεί τα προσόντα εγγραφής, τυπικά και ουσιαστικά.
Αλλά ούτε αυτή τη φορά έμεινε ήσυχος ο πείσμων Γέροντας Ιεράρχης της Ηλείας. Επανήλθε εντός της ΔΙΣ ως Συνοδικός που είναι, δριμύτερος κατά του πατρός Νεκταρίου και σταμάτησε και πάλι την εγγραφή του. Μάλιστα διατάχθηκαν και πάλι ανακρίσεις οι οποίες ανατέθηκαν σε Συνοδικό Αρχιμανδρίτη ο οποίος άρχισε ήδη το ανακριτικό έργο του.
Οι πληροφορίες λένε οτι ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός δεν κάνει πίσω στις θέσεις του και μάλιστα ισχυρίζεται με πολύ… χριστιανικό ύφος οτι “όσο ζεί δεν πρόκειται να επιτρέψει αυτή την εγγραφή”.
Ξεχνά όμως ο Γέρων Μητροπολίτης οτι πέρα από τα …”ανθρώπινο θέλω”, υπάρχει το θέλημα του Θεού που τα καθορίζει όλα αυτά και δίνει τις κατάλληλες λύσεις!
Όμως, διερωτώμαι, είναι δυνατόν, εν έτει 2016, να επιτρέπονται όλα αυτά στην Εκκλησία μας;
Είναι δυνατόν να έχει επιλεγεί ένας κληρικός από τον Μητροπολίτη του,ως δεξιός βραχίων, να του έχουν ανατεθεί τα καθήκοντα του Πρωτοσυγκέλλου και μάλιστα με Συνοδικό διορισμό και να έρχεται ένας άλλος Μητροπολίτης να θέλει να ανακόψει αυτή την πορεία και να παρεμβαίνει στο έργο και στην ομαλή πορεία και λειτουργία μίας άλλης Μητρόπολης; Και αν δεν είναι αυτό… “διεισπήδησις”, τότε τί είναι;
Ποιός του δίνει αυτό το δικαίωμα; Και έως πότε η Εκκλησία μας θα είναι παίγνιο στα χέρια ενός αρρωστημένου δεσποτισμού που νομίζει οτι μπορεί να κάνει ότι θέλει;
Τί έπαθε αλήθεια ο Γέρων Ηλείας;
Επειδή ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία δεν ενδίδουν στο αίτημά του να αποκτήσει και δεύτερο βοηθό Επίσκοπο στην Μητρόπολή του, πρέπει να εξοντώσει τον
Κληρικό μίας άλλης Μητρόπολης για να εκτονωθεί;
Ας πει στην… κυρία Ζωή οτι ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία, απέρριψαν το αίτημά της για να προαχθεί σε Επίσκοπο ο προστατευόμενός της…
Και ασφαλώς είναι κρίμα να αμαυρώνει την αρχιερατική του διαδρομή με τέτοιες πράξεις και μάλιστα τώρα, εις τας δυσμάς του βίου του που έπρεπε να πλημμυρίζει από αγάπη και συγχωρητικότητα και όχι από εμπάθεια και εκδίκηση!
Μπορεί αλήθεια το πείσμα ενός Ιεράρχη να καταλύσει την κανονική τάξη της Εκκλησίας μας;
Τί έχει να πεί αλλά και να πράξει εν προκειμένω, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που διακρίνεται για το συναινετικό πνεύμα και τους χαμηλούς τόννους στη διοίκηση της Εκκλησίας;