Πέθανα δυο φορές. Η Πνευματική ζωή στην Εκκλησίας μας, ξεκινά με το βάπτισμα και τελειοποιείται με το Χρίσμα. Ο πνευματικός άνθρωπος σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι εκείνος που είναι γεμάτος με Πνεύμα Άγιο. Είναι αυτός που τηρεί τις εντολές του Χριστού μας, μελετώντας τες μέσα στην Αγία Γραφή. Είναι αυτός που ακολουθεί τις υποθήκες των αγίων Πατέρων. Είναι αυτός που αναπνέει συνεχώς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και αφήνει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος να ενεργεί στη ζωή του.

Δυστυχώς στις ημέρες μας αυτή η πνευματική κατάσταση λείπει από πολλούς χριστιανούς. Καθησυχάζουν στην όποια συνείδηση τους έχει απομείνει από τον πονηρό διάβολο, καθώς και το πνεύμα του κόσμου, κάνοντας ένα σταυρό το βράδυ, πηγαίνοντας εκκλησία όποτε το θυμηθούν ή για τα μάτια του κόσμου και γενικά στη ζωή τους έχουν πλάσει μέσα τους και παρουσιάζονται ως θρησκευόμενοι άνθρωποι.

Χρειάζεται να καταλάβει ο κάθε χριστιανός, ότι οι εντολές του Χριστού δεν είναι δέσμευση, δεν είναι φυλακή, δεν είναι θάνατος, δεν είναι στέρηση ελευθερίας, αλλά φάρμακα που σώζουν τη ζωή μας.

 Αυτός που επιθυμεί να γίνει αληθινά πνευματικός άνθρωπος και να πεθάνει για τον κόσμο, πρέπει αρχικά να συνειδητοποιήσει τις πολλές ελλείψεις του, τα λάθη που κάνει, καθώς και τις πολλές αμαρτίες που έχει διαπράξει και να εισέλθει οπωσδήποτε στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως.

Οι άνθρωποι σήμερα είναι μπερδεμένοι και κυριευμένοι από τη σύγχυση του διαβόλου και του κόσμου. Δίνουν τη ζωή τους για τον κόσμο και ακούν πιστά τις εντολές του πονηρού διαβόλου, με αποτέλεσμα να ζουν, αλλά στην πραγματικότητα είναι νεκροί.

Αν επιθυμούμε να ζούμε πραγματικά και όχι μόνο υπαρξιακά για να μας βλέπει ο κόσμος, τότε χρειάζεται να εφαρμόσουμε αυτό που διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη: «Ο λέγων εν αυτώ μένειν οφείλει, καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω περιπατείν». Δηλαδή: «Εκείνος που λέει, ότι μένει και ζει εν τω Χριστώ, έχει καθήκον να ζει και φέρεται, όπως έζησε και συμπεριφέρθηκε μεταξύ μας ο Χριστός» (Α’ Ιωάνου 2,6).