Πανηγυρίζουν κάποιοι στόν ξένο τύπο γιά τήν «κατάντια» τῆς χώρας μας, γιατί ἡ Ἑλλάδα ὃπως σημειώνουν εἶναι ἡ πρώτη Ὀρθόδοξη χώρα πού νομοθετεῖ τόν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων καί βεβαίως ἒχουν τόν λόγο τους νά τό κάνουν.

Ἐμεῖς ὃμως ἐκφράζομε τήν βαθυτάτην λύπη μας γιά τήν  ψήφιση τοῦ Νομοσχεδίου γιά τό «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν καί τήν «τεκνοθεσία» παιδιῶν ἀπό τά ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς εἶχε χρέος, ἐξέφρασε τήν τεκμηριωμένη, θεολογική καί ὂχι μόνο ἂποψη ἐπί τοῦ ζητήματος αὐτοῦ. Μίλησε μέ λόγον πεπαρρησιασμένον καί μέ ἀκεραία τήν συνείδηση εὐθύνης ἒναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί κατέστησε σαφές γιά μιά ἀκόμα φορά ὃτι: «Γάμος ἐστί ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια καί συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία» καί ἐτόνισε ὃτι γιά τήν Ἐκκλησία, ὁ γάμος εἶναι «Μυστήριον μέγα».

Ἐπίσης, ἐτόνισε τήν μεγίστην σημασία τῆς ἀποκτήσεως καί ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν, μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια, ἡ ὁποία διαχρονικά ἀπεδείχθη, ὃτι εἶναι τό ὑγιές κύτταρο τῆς κοινωνίας. Μιά εἶναι ἡ οἰκογένεια. Πατέρας, Μητέρα καί παιδιά. Ὃποια ἂλλη μορφή «οἰκογένειας» εἶναι ἐν τοῖς πράγμασι ἐλλειματική καί ἡ μεταξύ δύο ὁμοφυλοφίλων προσώπων ἂκρως προβληματική. Γι’ αὐτό οὒτε χρήσιμη, οὒτε ἀναγκαία ἦτο ἡ συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση, ὡς τήν χαρακτήρισε ὁ Πρωθυπουργός, στή Βουλή.

Τό Νομοσχέδιο εἶναι πασιφανές ὃτι δέν  ἐξυπηρετεῖ, ὡς λέγεται, τά δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν, τά ὁποῖα οὓτως ἢ ἂλλως ρυθμίζονται ἀπό τό λεγόμενον σύμφωνο συμβίωσης, τό ὁποῖον, ἢδη ἰσχύει στήν Ἑλλάδα, ἀλλά δυστυχῶς, ναί δυστυχῶς, αὐτό τό νομοσχέδιο, ἀφορᾶ στά παιδιά, τά ὁποῖα, λίγα ἢ περισσότερα, θά υἱοθετοῦνται, θά «τεκνοθετοῦνται», κατά τόν καινοφανῆ αὐτό ὃρο, ἀπό τά ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Αὐτά θά μεγαλώσουν, χωρίς μάνα ἢ χωρίς πατέρα. Αὐτά θά ἀντιμετωπίσουν ὠμή πλέον τήν πραγματικότητα ἀπέναντί τους, ἀφοῦ τόσα θέματα θά κουβαλοῦν στήν ψυχούλα τους,, ὂχι κατά, τήν ἰδική μας μόνο ἂποψη, ἀλλά κατά τήν ἂποψη ἐγκρίτων ἐπιστημόνων, τῶν ὁποίων ἡ γνώμη ἒχει κατατεθῆ καί στή Βουλή.

Λυπούμεθα διότι, οὐδόλως ἐλήφθη ὑπ’ ὂψιν ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ φωνή τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ὁ ὁποῖος θρησκεύεται καί ὁ ὁποῖος διετράνωσε, μέ πολλούς τρόπους τήν ἀντίθεσή του σέ αὐτό τό Νομοσχέδιο. Ἀλλά καί πέραν τῶν θρησκευομένων ἀνθρώπων, οἱ φωνές ἦταν ἀρκετά ἰσχυρές γιά νά διαπεράσουν τούς «τοίχους» τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Ὃμως εἰς μάτην, ἀφοῦ οἱ βουλευόμενοι, «ὡσεί κωφοί  οὐκ ἢκουον» (Ψαλμ 37, 13).

Παρακολουθήσαμε τήν συζήτηση στή Βουλή καί ἀκούσαμε τά ὃσα ἐλέχθησαν. Ἐκφράζομε τήν βαθυτάτην ὀδύνη μας διά τε τήν ἐπιχειρηματολογίαν καί βεβαίως διά τό ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ ἡ θεσμοθέτηση αὐτοῦ τοῦ Νομοσχεδίου, ἒγινε, σύν τοῖς ἂλλοις, ἐρήμην τοῦ Λαοῦ καί βεβαίως ἐρήμην τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Ὃταν ψηφίστηκε τό Σύμφωνο Συμβίωσης εἲπαμε ὃτι, δυστυχῶς θά ἀκολουθήσουν καί ἂλλα. Καί ἡ φωνή μας, προφητική, ἆρα γε, ἐπαληθεύτηκε.

Τώρα ἐπαναλαμβάνομε: «Τά χειρότερα ἒρχονται», παρά τίς ὃποιες διαβεβαιώσεις. Ὁ ἰσχυρισμός ὃτι ἀνήκομε στή Δύση καί πρέπει νά υἱοθετήσωμε, ὃλα ὃσα συμβαίνουν ἐκεῖ, καθίσταται προβληματικός καί ἢδη κατέστη ἐπικίνδυνος γιά τήν Πατρίδα μας. Ὃλα στήν Δύση δέν εἶναι τέλεια. Ὑπάρχουν τά ἀρνητικά, τά ὁποῖα δέν ταιριάζουν στήν «στόφα» τῶν Ἑλλήνων.

Καί βεβαίως, οὐδείς, ἐπιβάλλει, ὡς τυγχάνει τοῖς πᾶσι γνωστό, νά τά υἱοθετήσωμε ὃλα, τά τῆς Δυτικῆς κουλτούρας, ὡς Ἑλληνικός Λαός καί ὡς Κράτος.

Ἐκεῖνο ὃμως, τό ὁποῖο μᾶς θλίβει ὃλως ἰδιαιτέρως, εἶναι τό ὃτι, κάποιοι, στήν Ἑλλάδα, δέν ἐκφράζουν ἁπλῶς γνώμη, ἀλλά «ἀπαιτοῦν» ἀπό τήν Ἐκκλησία νά σιωπήσῃ. Νά μήν ἒχῃ λόγο στά θέματα πού ἀφοροῦν στό Λαό μας, στήν κοινωνία. Βεβαίως αὐτοί λησμονοῦν, ἐπειδή διακατέχονται ἀπό ἰδεοληψία, ὃτι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καί ὁ Λαός πού εἶναι τό ποίμνιο τό λογικό τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι μέλη καί τῆς πολιτείας καί ζοῦν μέσα στήν κοινωνία. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἒχῃ ὁ οἱοσπήποτε ἂνθρωπος, καί καλῶς ἒχει, ἢ ὁ οἱοσδήποτε φορεύς, ἢ σωματεῖο ἂποψη καί καλῶς ἒχουν καί νά μή δυνάμεθα ἐμεῖς, νά ἐκφέρωμε ἂποψη καί γνώμη γιά τόσο σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν, σέ αὐτό τοῦτο τόν ἰστό τῆς κοινωνίας, ὃπως διαμορφώθηκε καί ἂντεξε διαχρονικά μέ θαυμάσια ἀποτελέσματα γιά τόν Λαό μας;

Ἐπιστρατεύτηκαν πολλοί γιά νά ἐκφράσουν τήν «σωτήρια» γνώμη τους καί νά ἐπιβάλλουν στανικά καί ἐτσιθελικά τήν βούλησή τους, ὑποστηρίζοντας ἓνα ἐπικίνδυνο δικαιωματισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κερκόπορτα γιά νά ἀκολουθήσουν τά ὀδυνηρότερα στόν τόπο μας.

Μᾶς χαρακτήρισαν ὁμοφοβικούς, σκοταδιστές,  ἀνθρώπους μίσους ἀπέναντι σέ μιά ὁμάδα ἀνθρώπων, ὃπως εἶναι οἱ ὁμοφυλόφιλοι-οὐδέν βεβαίως ἀναληθέστερον τούτου-, γιά νά δημιουργήσουν ἐντυπώσεις, ὃπως κάνουν κάθε φορά πού ἡ Ἐκκλησία ἐκφέρει, ὡς ἒχει καθῆκον, τόν λυτρωτικό λόγο της.

Μᾶς εἶπαν μέ θράσος ὃτι δέν νομοθετεῖ ἡ Ἐκκλησία καί ὃτι πρέπει νά περιορισθῇ, στά τοῦ οἲκου της. Καί βέβαια γνωρίζομε καί σεβόμεθα μέ εὐλάβεια τούς διακριτούς ρόλους, ὃμως οὐδείς ἒχει τό δικαίωμα νά μᾶς φιμώσῃ, ὡς Ἓλληνες πολίτες καί ὡς ἓνα Θεοΐδρυτο θεσμό, πού ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί βεβαίως  σέβεται τούς νόμους τοῦ Κράτους, ὡς ὑπαγορεύει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, τό ὁποῖον φέρει ὡς «ἐπικεφαλίδα» τό, «εἰς τό Ὂνομα τῆς Ἁγίας καί Ὀμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καί προστατεύει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, τά Δόγματα, τούς Ἱερούς Κανόνας, τήν οἰκογένεια, τήν μητρότητα, τήν πατρότητα κ.λ.π.

Τό Ἀποκορύφωμα, ὁ λόγος τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στήν Ἐκκλησία, μεταξύ τῶν ἂλλων, εἶπε: «Τά τοῦ Καίσαρος τῷ καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» καί προχώρησε, «γιά νά τό πῶ μέ ἂλλα λόγια ἢ παπᾶς παπᾶς, ἢ ζευγάς ζευγάς». Μέ ἂλλα  λόγια, μᾶς εἶπε: «ὃτι δέν ἒχετε τό δικαίωμα νά μιλᾶτε γιατί εἶσθε παπάδες…»

Τί κρῖμα γιά ἂλλη μιά φορά ἀπαξιώνεται ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στάθηκε καί στέκεται ἡ κολώνα, ὁ στῦλος ὁ ἀκλόνητος αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ. Καί τό ἁγιογραφικόν χωρίον τό ὁποῖον ἐχρησιμοποίησατε κ. Πρωθυπουργέ, ἀλλά καί ἡ λαϊκή ρήσις, ἒχουν μεγάλο βάθος καί βαθυτάτην ἑρμηνείαν.

Ἂν οἱ Ἱερεῖς, κ. Πρωθυπουργέ, ἦτο μόνο Παπάδες καί περιορίζονταν μόνο στίς ἱερές Ἀκολουθίες, ὃπερ εἶναι καί τό πρώτιστο καθῆκον τους καί δέν ἒδιναν τό αἷμα μας γι’ αὐτόν τόν τόπο καί τόν Λαό, δέν θά εἲσασταν ἐσεῖς σήμερα σ’ αὐτή τή θέση, οὒτε ἡ Ἑλλάδα, βεβαίως, θά ἢταν ἐλεύθερη. Ἡ ἱστορία, παρακαλῶ μελετεῖστε την εἰς βάθος, δέν ἐπικυρώνει τήν ρῆσιν σας, ἡ ὁποία στηρίζεται σέ παροιμία τοῦ Λαοῦ, τήν ὁποία δυστυχῶς δέν ἑρμηνεύετε σωστά καί τήν ὁποία χρησιμοποιήσατε διά νά ἀπαξιώσετε τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐάν ἦταν ὁ Παπᾶς περιορισμένος στούς τέσσερις τοίχους τοῦ Ναοῦ, ἐπί τόσες ἑκατονταετίες, δέν θά εἶχε διασωθεῖ  οὒτε ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, οὒτε ἡ γλῶσσα, οὒτε ἡ ἐλευθερία μας.

Καλό θά ἦτο νά κάνετε μιάν ἐπίσκεψη σέ ὀρεινά χωριά τῆς Ἑλλάδος γιά νά διαπιστώσετε ὃτι οἱ ἣρωες Παπάδες μας, κρατᾶνε ἀπό τό ἓνα χέρι τῆς καμπάνας τό σχοινί καί ἀπό τό ἂλλο τό ἀλέτρι γιά νά καλλιεργήσουν τήν γῆ πού ρήμαξε, ἓνεκα τῆς καταστροφικῆς πολιτικῆς, ἀνέκαθεν, γιά τήν ὓπαιθρο τῆς Ἑλλάδος. Καί ὁ πατέρας μου ἦτο καί Παπάς καί ζευγάς γιά νά μᾶς μεγαλώσῃ, σέ δύσκολες ἐποχές.

Πάντως, οὐδείς ἀνέμενε, ἀπό τά δικά σας χείλη, τοιοῦτον λόγον περί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Λειτουργῶν της.

Μήπως γνωρίζετε κύριε Πρωθυπουργέ, τί προσφέρει ὁ Παπᾶς, πού εὐτυχῶς δέν κάθεται σέ κάποιον καναπέ, ὣστε νά πηγαίνῃ μόνο στήν Λειτουργία;

Ρίξτε μιά ματιά, στό κοινωνικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας, τήν προσφορά της στόν Λαό πού παίνεται ἀπό τήν ἀνεργία, τήν ἀνέχεια, τήν ἐγκατάλειψη τῆς ὑπαίθρου, τήν ὑπογεννητικότητα, τό μεταναστευτικό, τήν παραβατικότητα, τήν ἐνδοοικογενειακή σχολική βία καί τόσα ἂλλα. Εὒκολα μπορεῖτε νά διαπιστώσετε μέσα ἀπό τά ἢδη λειτουργοῦντα πλεῖστα ὃσα Ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας τήν προσφορά της, ὃπως λέμε ἐμεῖς, μετά τήν Ἁγία Τράπεζα, στήν κοινωνία. Τό κάνομε, καί δέν θά σταματήσωμε νά τό κάνωμε, γιατί δώσαμε ὑπόσχεση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὃτι θά ὑπηρετοῦμε τό θέλημά Του, θά λειτουργοῦμε καί θά διακονοῦμε μέχρι τελευταίας ρανίδος τοῦ αἳματός μας, ἂν χρειασθῇ, αὐτόν τόν Λαό, ὁ ὁποῖος πολλάκις ἀπαξιώθηκε καί περισσότερες φορές ἀγνοήθηκε.

Εὐτυχῶς κύριε Πρωθυπουργέ, πού σταθήκαμε ὡς Ἱερεῖς ἀπό ἑκατοντάδων ἐτῶν καί στεκόμαστε, στό ὓψος τῶν περιστάσεων, τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Διακονίας τοῦ Λαοῦ. Καί σᾶς διαβεβαιοῦμε ὃτι οὒτε τώρα, οὒτε στό μέλλον θά ἀλλάξωμε, οὒτε νερό στό κρασί μας, θά ρίξωμε, ὑπερασπιζόμενοι τά ἱερά καί τά ὃσια τοῦ τόπου μας καί τοῦ Λαοῦ μας καί κηρύττοντας τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ὁποία τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ὑπερασπίζεται.

Σᾶς διαβεβαιοῦμε ἐπίσης ὃτι εἲμαστε καί ἒτσι θά παραμείνωμε: «Καί Παπάδες καί ζευγάδες».

Ἂ, καί μη λησμονεῖτε κ. Πρωθυπουργέ.

1) Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν (Ἰακ, 4,6) καί

2) Κριτής καί ἀφέντης εἶναι ὁ Θεός καί δραγουμάνος του ὁ Λαός.

Σέ αὐτό τό πνεῦμα κινήθηκε καί ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου κατά τήν Θεία Λειτουργία τήν ὁποία ἐτέλεσε στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Μαρίνης Πατρῶν τήν Κυριακή, 18 Φεβρουαρίου 2024,  μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως 15 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐνορίας καί τῆς συνάξεως νέων ζευγαριῶν πού παντρεύτηκαν καί βάπτισαν τά παιδιά τους στήν, ὡς ἂνω, Ἐνορία κατά τό παρελθόν ἒτος. Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος ἐχειροτόνησε Διάκονον τόν εὐλαβέστατον Κωνσταντῖνον Τσίχλαν, οἰκογενειάρχη, πατέρα πέντε τέκνων, ἀπό τό χωριό Βούντενη, Πατρῶν.