Πριν λίγες μέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος γεύθηκε την πίκρα και τον πόνο του θανάτου από την εκδημία της αδελφής του Ζαχαρώς Αναστασιάδου, για την οποία φρόντισε να τελεστεί η Εξόδιος Ακολουθία της και ο ενταφιασμός της στο χωριό τους, στους Αγίους Θεοδώρους της Ιμβρου. Ο «Εθνικός Κήρυκας» έγραψε δις και δημοσίευσε φωτογραφίες από την Ακολουθία, τη νεκρική πομπή και τον ενταφιασμό, στις οποίες απεικονιζόταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατώδυνος να χαϊδεύει το πρόσωπό της, να ασπάζεται το σκήνωμά της, να την συνοδεύει πεζός προς το κοιμητήριο του χωριού τους.

Μιλούμε για στιγμές Πατριαρχικές βαθιά ανθρώπινες στις οποίες προτεραιότητα είχαν οι σκηνογραφίες όχι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αλλά του αδελφού της μεταστάσης Δημήτρη Αρχοντώνη έτσι όπως τον γνώριζε η αείμνηστη, τον φρόντιζε και τον πρόσεχε όταν ήταν μικρά παιδιά και μεγάλωναν στο «αιχμάλωτο» νησί τους.

Κι αυτά τα βιώματα και αισθήματα είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στις καρδιές των ανθρώπων. Δεν λησμονούνται, ούτε διαγράφονται γιατί τους έχουν σημαδέψει για μια ολόκληρη ζωή. Αλλωστε τα αποτύπωσε ο ίδιος ο Βαρθολομαίος με το κατευόδιο του πάνω στην επιτύμβια πλάκα σαν έγραψε: «Ζήσαμεν εδώ μαζύ την Απαρχή του βίου. Χάριτας οφείλω πολλάς στην αγαθήν στοργήν σου. Αναπαύου αδελφή, τώρα που επέστρεψες και ρέμβαζε ατελεύτητα την γενέτειρα μας! Ω! Συ, Κύριε, τον θάνατον αυτής κοίμισον ως φιλάνθρωπος. Καλήν Ανάστασιν. Ο αδελφός σου, Πατριάρχης Βαρθολομαίος».

Ανάκρασμα καρδιάς, όχι Πατριαρχικό, αλλά ανθρώπινο, αδελφικό.