Του π. Ηλία Μάκου
Εόρτασε το διήμερο 3 και 4 Ιουνίου το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Βλαδίμηρου στο Ελμπασάν Αλβανίας, συγκεντρώνοντας πιστούς όχι μόνο από την Αλβανία, αλλά και το Μαυροβούλιο και τη Σερβία κ.λπ., που είχαν τη δυνατότητα να προσκυνήσουν το θαυματουργό λείψανό του.
Και αν στέλνει ένα μήνυμα στις ημέρες μας είναι να μη δώσουμε την πρώτη θέση στη ζωή μας στις υλικές και οικονομικές και τεχνικές αξίες, αλλά να δοθούμε ακόμη περισσότερο στο Θεό.
Την παραμονή της εορτής Δευτέρα 3 Ιουνίου μεταφέρθηκε στη Μονή το λείψανο του Ιωάννου του Βλαδίμηρου, που φυλάσσεται στα Τίρανα και το οποίο προσκύνησαν ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος, οι κληρικοί και οι προσκυνητές, και ακολούθησε πανηγυρικός αρχιερατικός εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου.
Ανήμερα της εορτής ιερούργησε ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ, πλαισιούμενος από ιερείς της περιοχής, ενώ προς το τέλος της θείας λειτουργίας μετ’ αρτοκλασίας έγινε λιτανεία περιμετρικά του ναού του μοναστηριού.
Κατά τη λιτάνευση του λειψάνου, που μαρτυρείται ότι θεραπεύει ασθένειες, και της εικόνας του Αγίου Ιωάννου του Βλαδίμηρου, ο οποίος πέρασε πολλές δοκιμασίες και από δικούς του ανθρώπους, αλλά αυτός αμυνόταν με την προσευχή, οι πιστοί, μέσα στις δυσκολίες των καιρών, ένιωσαν πως ο Θεός δοκιμάζει τα φτερά μας.
Αλλά και παρακολουθεί. Και μας συμπαραστέκεται και μας βοηθάει, όταν τον έχουμε ανάγκη. Μας σηκώνει στα δικά Του φτερά.
Επιπλέον μπροστά στο λείψανο του Αγίου αισθάνθηκαν την ανάγκη να είναι καθαρός ο ιερός χώρος της ψυχής τους απ’ ότι ακάθαρτο μυστικό υπάρχει.
Γιατί στην ψυχή του καθενός μας θέλει να μένει ο ίδιος ο Θεός, γι’ αυτό ας φυλάμε αμόλυντο το άδυτό της.
Σύμφωνα με κάποιες αναφορές το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βλαδίμηρου, το οποίο ανακαίνισε σε βάθος ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος είναι ένα από αυτά, που είχε ιδρύσει ο ίδιος ως ηγεμόνας της Διοκλείας (περιλάμβανε το σημερινό Μαυροβούνιο και το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας).
Το σκήνωμα του δολοφονημένου ηγεμόνα ενταφιάστηκε, κατά μία παράδοση, αρχικά στις Πρέσπες, μέσα στο ναό του αγίου Αχιλλείου, όπου δολοφονήθηκε.
Το 1368 ο Αλβανός ηγεμόνας Κάρολος Θεωπίας μετέφερε το σκήνωμά του στο μοναστήρι του.
Το καθολικό της μονής καταστράφηκε από δύο διαδοχικές πυρκαγιές, από τους Ιταλούς αρχικά και τους Γερμανούς στη συνέχεια.
Στην κόγχη σώζονται αγιογραφίες.
Κάτω από το πάτωμα του ναού μαρτυρείται η ύπαρξη νεκροταφείου, η οποία επιβεβαιώνεται από μια θολωτή είσοδο βορειοανατολικά του ναού.
Ο χώρος του Ιερού Βήματος, διαχωρίζεται από το υπόλοιπο τμήμα του ναού με τέμπλο κτισμένο από τούβλα.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Βλαδίμηρος στην πολυτάραχη ζωή του δεν εγκατέλειψε το Θεό, σήκωσε τα βάρη της ζωής στους σταυροφόρους ώμους του, όπως Εκείνος, και με τα θαύματά του οδηγεί πολλούς Ορθοδόξους στη μάντρα της σωτηρίας.
Και είναι ένα φωτεινό και αιώνιο παράδειγμα για όσους θέλουν όχι μόνο την επιτυχία στη ζωή, αλλά και μια αληθινά πετυχημένη ζωή.
Για την πετυχημένη ζωή απαραίτητα είναι τα αγαθά της εποχής μας, όπως η τεχνολογία και τα υπόλοιπα, ωστόσο τα ίδια τα γεγονότα μας ζητούν να μην τα απολυτοποιήσουμε, αλλά να τα χρησιμοποιήσουμε με μέτρο, μόνο σε όσα καλά και ηθικά μπορούν να μας προσφέρουν, χωρίς να κυριαρχήσουν επάνω μας και γίνει η ζωή μας βαρετή και μηχανοποιημένη.
Για τους Χριστιανούς δεν υπάρχουν περίοδοι καρποφορίας και ακαρπίας. Συνεχώς οφείλουμε να είμαστε καρποφόροι, ώστε να μη στρέψει η καρδιά, να μη νεκρωθεί ο νους. αλλά να σχεδιάζουμε πορείες δραστικής πίστης.
Και τότε ο Κύριός μάς συναντά με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Πότε μέσα στο φως και στο θάμβος και στη γαλήνη και τη λεπτή αύρα και πότε μέσα στη λύπη και στην απογοήτευση και στο κατρακύλισμα και στον πόνο.
Είναι πάντα δίπλα μας, έτοιμος να ανοίξει διάλογο μαζί μας. Στις κρούσεις Του ας μην αδιαφορήσουμε. Ας τον αφήσουμε να μπει στη ζωή μας.
Και τότε με την καρποφόρα και δημιουργική παρουσία μας η άγονη εποχή μας μπορεί να ανθίσει.
Να αγαπήσουμε τον Κύριο μας φωνάζει ο Ιωάννης ο Βλαδίμηρος. Να τον τοποθετήσουμε στην ανώτατη βαθμίδα της ψυχής μας. Να δεχθούμε τις ευλογημένες επιδράσεις του, οι οποίες μόνο αυτές μπορούν να υπερβούν τις δυσκολίες και να μας οδηγήσουν στη σωτηρία.
Ο άνθρωπος έχει συνείδηση, έχει πόθους, έχει τάσεις πνευματικές. Μόνο ο Κύριος μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτά και να τα ικανοποιήσει.
