Πάει, χάθηκε η παλιά ωραία και πατροπαράδοτη  οικογένεια, που είχε αρχές και αξίες, προστάτευε και σεβόταν τα παιδιά, αλλά και τα παιδιά έδειχναν τυφλή εμπιστοσύνη στους γονείς τους, καθώς τους ασκούσαν, με το παράδειγμα και τη συμπεριφορά τους, καλή επιρροή.

Και το θλιβερό αυτό φαινόμενο εκδηλώνεται με απρόβλεπτους τρόπους.

Και όσοι μιλάνε για μεμονωμένες εκφυλιστικές και αναίσχυντες περιπτώσεις σφάλλουν, γιατί μπορεί να έρχονται στη δημοσιότητα μόνο κάποιες από αυτές, οι πιο ηχηρές, αλλά υπάρχουν και πολλά αφανέρωτα δράματα.  

Είναι, πραγματικά, απογοητευτική η διαπίστωση πως η θεμελίωση της ζωής της οικογένειας σε σωστές βάσεις, αποτελεί ιδεώδες, που ενστερνίζεται μια μειονότητα πλέον του λαού μας! 

Τα θεμέλια της οικογένειας υπαγορεύονται σήμερα από την ασύδοτη διάθεση του βίου, από την αχαλίνωτη ικανοποίηση χαμηλών ενστίκτων και από την επικράτηση σαρκικών στοιχείων.

Το αποτέλεσμα είναι φανερό γύρω μας. Θεσμοί με μεγάλη βαρύτητα και σπουδαιότητα, όπως η οικογένεια, αλλά και ηθικές σταθερές, τοποθετούνται στο περιθώριο με μεθόδους έντεχνες και υποκριτικές.

Ο αγριανθρωπισμός σαν σύμπτωμα κρίσης της εποχής μας, ταράζει και την οικογένεια, αλλοιώνει τη δομή της λειτουργίας της και ωθεί σε αφύσικες κινήσεις τα μέλη της. 

Αν κατορθώσουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αρνητικές έως καταστροφικές συνέπειες, που προέρχονται από την παρουσία του, τότε είναι βέβαιο πως θα ανιχνεύσουμε το δρόμο για να ζήσουμε τουλάχιστον φυσιολογικά, γιατί πλέον όσα συμβαίνουν είναι αφύσικα. 

Πρέπει αλήθεια να αξιολογήσουμε ορθά την κατάσταση και να αντιδράσουμε κατάλληλα, πριν είναι εντελώς αργά και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. 

Καμία αδιαφορία δεν θα μας συγχωρηθεί και καμία δικαιολογία δεν θα μπορέσει να αποτρέψει τις βαριές συνέπειες, που μπορούν να έλθουν σε βάρος και των δικών μας οικογενειών. 

Η ζωή μας απειλείται επικίνδυνα  και δεν δικαιούμαστε να παραμένουμε απλοί θεατές αυτής της απειλής. Οφείλουμε να δώσουμε διέξοδο στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο. 

Η  οικογένεια είναι μορφή κοινωνίας προσώπων και όχι απλά ένωση ατόμων. 

Όμως διανύουμε μια εποχή ανακατατάξεων. Έχουν γίνει οβιδιακές μεταβολές στη δομή της οικογένειας και στο ρόλο της μητέρας και του πατέρα, αντίστοιχα, στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Η σταδιακή απομάκρυνση του ανθρώπου από τις ρίζες του, διατάραξε την ισορροπία του, τον έκανε να μην αισθάνεται οικείος προς τον ίδιο τον εαυτό του.

Ο τρόπος ζωής, η μετατροπή των σχέσεων, η έλλειψη ήθους, γνήσιας αγάπης, φιλότιμου και ντροπής, τα εργασιακά και οικονομικά δεδομένα, η αλλοίωση της προσωπικότητάς μας, αλλοίωσαν, “μίκρυναν” την οικογένεια, ίσως και να ατόνισαν το μυστηριακό χαρακτήρα της.

Οι οικογενειακές διαταραχές, η απομάκρυνση του ενός από τον άλλον, η αύξηση των διαζυγίων, που είναι αξιοπρόσεκτη, αποκαλύπτει τη ρηχότητα των αισθημάτων, αλλά και την αμέλεια προς τα παιδιά ή ακόμη χειρότερα και την εκμετάλλευσή τους!

Αξίζει να σημειωθεί ότι πλέον δεν αξιολογείται το “είναι” του ανθρώπου, αλλά το “έχειν”. Έτσι τα ιδανικά δεν υπολογίζονται, οι δεσμοί ατονούν, και τα άτομα καταντούν σάρκες και μόνο σάρκες.

Το μέσα τους αλλοιώνεται, οι αδυναμίες αυξάνονται, με αποτέλεσμα η αρμονία συζύγων και παιδιών να θυσιάζεται με σχετική ευκολία στο βωμό της αδιαφορίας, οδηγώντας την οικογένεια σε διάλυση. 

Η οικογένεια, θα πορευτεί στέρεα και με συνέπεια, μέσα στον κυκεώνα των σύγχρονων κλυδωνισμών, μόνο αν ανοιχτεί στις διαστάσεις των αρετών.

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι παρά τον εκσυγχρονισμό, που από τα πράγματα επιβάλλεται, η οικογένεια, οφείλει να αναζητήσει την ταυτότητά της στις παραδόσεις, χωρίς, όμως, να χαρακτηρίζεται από στασιμότητα.

Κεντρικός στόχος κάθε οικογένειας δεν μπορεί να είναι άλλος από το συνδυασμό της ευφροσύνης με τη σωφροσύνη, που θα οδηγήσει σ΄ ένα δυναμικό και ταυτόχρονα αρμονικό  μοντέλο όχι απλά συνύπαρξης, αλλά βαθιάς επικοινωνίας. 

Έτσι μόνο θα δοθεί προοπτική στην οικογένεια. Και αυτή η προοπτική ξεπερνάει τις περιχαρακώσεις και τις προκατασκευασμένες δομές, τις οπισθοχωρήσεις με υποχωρήσεις, τα ξενόφερτα πρότυπα, αλλά στηρίζεται στην ευελιξία της μεταμόρφωσης.

Εμείς, λοιπόν, κρατάμε το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα του κελιού, μέσα στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί. Στα χέρια μας βρίσκεται η λύση του δράματος.

Και είναι να θλίβεται κανείς, όταν διαπιστώνει πόση αγωνία κυριαρχεί, αλλά και πόσα αίματα χύνονται καθημερινά, εξαιτίας αυτού του δράματος. 

Είναι να διερωτάται κανείς, γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να δούμε κατάματα την αλήθεια, γιατί εξακολουθούμε να φορούμε παρωπίδες, γιατί επιμένουμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην αλήθεια. 

Αν όλοι μας θελήσουμε μπορούμε να βρούμε το χαμένο δρόμο μας. 

Και αν όλοι αγωνιστούμε στον εαυτό μας, μπορούμε να ελπίζουμε στην αλλαγή.