Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνος
Ὅταν κανείς προπέμπει εἰς τήν «ἀγήρω ζωήν» ἕνα γνήσιον Φαναριώτην Ἱεράρχην, ἕνα πρεσβύτερον ἐν Χριστῷ ἀδελφόν, ἕνα συνοδοιπόρον ἐν τῇ διακονίᾳ τῶν ὁσίων καί τῶν τιμαλφῶν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, φόβῳ διακατέχεται ένώπιον τοῦ γνόφου.
Ὅταν μάλιστα ἀπό νεαρός διάκονος έγνώρισε τήν πορείαν ἑνός λευϊτου τῆς Χάριτος σεμνοῦ, ἑνός Ἱεράρχου ἀνεπιτηδεύτου καί πλήρους χριστιανικῆς χάριτος, ἱερουργοῦ των μυστηρίων Χριστοῦ, ἐν ἑσπέρᾳ καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ ᾄδοντος καί ψάλλοντος τά μεγαλεῖα τοῦ «ἀναβαλλομένου τό φῶς ὡς ἱμάτιον» Κυρίου, δειλιᾷ τί νά λαλήσῃ καί τί νά γράψῃ διά μίαν ἱεράν, ἱστορικήν πλέον, φυσιογνωμίαν, ὡς τοῦ Τρανουπόλεως Γερμανοῦ.
Τίς θά ἠδύνατο «σιγῇ παρελθεῖν» τόν μειλίχιον τρόπον, τό φιλόμουσον, τήν πρός τά θεῖα εὐσέβειαν τοῦ μεταστάντος Ἀδελφοῦ;
Τίς μή θαυμάσειε «τό τῆς αρετῆς κάλλος»∙ τό τῆς μυσταγωγίας ἱεροπρεπές∙ τήν πιστότητα εἰς τήν Παράδοσιν∙ τόν κεκρυμμένον θησαυρόν∙ τό εὐπρεπές καί ἄκακον∙ τό φιλάνθρωπον ἐν τῷ κρυπτῷ∙ τήν κενωτικήν προσφοράν ὑπέρ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ἐδῶ εἰς τήν Πόλι∙ τό κρυφό δάκρυ του, δεομένου γονατιστοῦ ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας, ὁλόμονου ἐν τῷ Ναῷ, ὧν προσευχητικῶν ἱκεσιῶν μάρτυς πολλάκις ἐγενόμην προσωπικῶς∙ τό εὐπροσήγορον καί ταπεινόν.
Τίς μή μνησθῇ, περαιτέρω, τῆς εὐλάβειας τοῦ Τρανουπόλεως Γερμανοῦ πρός τάς ἁγίας εἰκόνας, τάς ὁποίας πανευλαβῶς ἠσπάζετο καί πρό αύτῶν συνεχῶς ἐσταυροκοπεῖτο∙ τοῦ χαρακτῆρος τήν ἀκεραιότητα∙ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί φρονήματος καί τῆς ἀφοσιώσεως καί πιστότητός του εἰς τήν φιλίαν καί τῆς εὐγνωμοσύνης του διά γενομένην πρός αυτόν τυχόν ευεργεσίαν∙ τοῦ τῶν ἀπόρων προστάτου καί βοηθοῦ∙ τοῦ εὐεργέτου καί τοῦ τοῖς πᾶσι χεῖρα ἐλεήμονα έκτείνοντος∙ τοῦ εὐσπλάγχνου κηδεμόνος πολλῶν∙ τοῦ τετραυματισμένων ψυχῇ τε καί σώματι θεραπευτοῦ καί βάλσαμον ἐπιχεόντος ταῖς πληγαῖς.
«Ἐγκωμιαζομένου δικαίου εὐφρανθήσονται λαοί», φθέγγεται ὁ σοφός Σολομών.
Ποῖον ἆραγε ἐγκώμιον θά ήδύνατο νά προσάξῃ εἷς ζῶν καί περιλειπόμενος εἰς τόν μετάσταντα ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα ἀδελφόν, ἔνθα δικαιοσύνη καί είρήνη κατοικεῖ.
Ἁπλῶς να μνησθῶ ὡς ταπεινόν ἄνθος τῶν χαρισμάτων σου τῶν πολλῶν, ἀδελφέ Γερμανέ, μόνον τῆς εὐγενείας τῆς ψυχῆς σου, τῆς ἀθορύβου καί συγχρόνως γενναίας προσφορᾶς σου. Νά θυμηθῶ ὅτι ὑπῆρξες ὁ μόνος ἐπισκέπτης καθ’ ἑβδομάδα ἀσθενοῦντος ἀδελφοῦ ἐν Χριστῷ∙ ὁ συνοδός και ἡ βακτηρία ἑτέρου κεκοιμημένου ἤδη άδελφοῦ∙ τόν λόγο σου τόν καλό ὅταν μοῦ ἐπανελάμβανες σέ κάθε μας σχεδόν συνάντησι «τό κεφαλάκι σου νά προσέχῃς»∙ τήν ἄρνησί σου νά δεχθῇς προτάσεις δι᾽ ἀνωτέρας θέσεις μέ τήν ἐξομολογητική ὁμολογία σου ὅτι «ἔγινα αὐτό πού ἔγινα∙ μοῦ άρκεῖ ἡ Παναγία καί ἡ Ἁγία Τριάδα».
Ναί! Σοῦ ἤρκεσε καί ἡ Ἁγία Τριάς καί ἡ Παναγία! Τήν Παναγία Τριάδα καί την Παναγία διηκόνησες πιστά καί αφωσιωμένα. Σοῦ ἤρκει ἡ λατρεία καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Σέ καταξίωνε ἡ προσφορά σου πρός τόν συνάνθρωπο.
Ἀδελφέ καί Φίλε, σεπτέ Γερμανέ,
«Δοξα καί τιμή καί είρήνη» πρέπει «παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν» ἀποφαίνεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στό ναΰδριον τοῦ ὁποίου, στό Σισλῆ, ἱερουργοῦσες κάθε χρόνο τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του.
Τώρα πού καί ἐσύ γίνεσαι «μνήμη»∙ σοί πρέπει δόξα, τιμή καί εἰρήνη. Διοτι, ὑπῆρξες ἀληθῶς καλόςκἀγαθός ἐν λόγῳ, ἐν πράξει, ἐν ἀναστροφαῖς. Παντοῦ καί πάντοτε πρόφθαινες.
Δέν πρόφθασες μόνον -καί δεν θά προφθάσω ἀσφαλῶς- νά «γκρεμίσουμε» «τάφους κεκονιαμένους» ἐκεῖ στο Σισλῆ, ὅπως λέγαμε καί εὐχόμασταν.
Τώρα τό γεηρόν σῶμά σου θά τό καλύψῃ, ἀνήμερα τοῦ θαύματος τῆς ἀναστάσεως τοῦ δικαίου Λαζάρου, τάφος.
Ἡ μνήμη σου ὅμως στήν καρδιά τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας και ὅλων μας θά εἶναι μακαρία. Ἡ ψυχή σου θά ἀναπαύεται εἰς τήν ἡτοιμασμένην σοι «μονήν» ἐν τοῖς οὐρανίοις θαλάμοις.
Ἡμεῖς ὄλοι, οἱ συνοδοιπόροι σου θρηνοῦμε, ὅπως ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς τον φίλο του Λάζαρο. Θρηνοῦμε τόν φίλο. «Τοῦτο θνητῆς οὐσίας» δεῖγμα.
«Ζωώσῄ» σε ὅμως, φίλε γνήσιε τοῦ Κυρίου, μακαριστέ Γερμανέ, «ἡ θεία ἰσχύς Του»!
Μακαρία ἡ ὁδός ἧ πορεύῃ σήμερον∙ Ἀμήν.
