«…η ασθένεια είναι καρπός της αμαρτίας, της πνευματικής ασθένειας δηλαδή που εκδηλώθηκε με το προπατορικό αμάρτημα, με την απομάκρυνση του ανθρώπου από την κοινωνία του Θεού. Είναι θεμελιώδες δόγμα της πίστεώς μας ότι στον Παράδεισο δεν υπήρχε πόνος, ασθένεια, φθορά και θάνατος. Όλ’ αυτά είναι φαινόμενα μεταπτωτικά. Γι’ αυτό και ο Κύριος πρωτίστως συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλυτικού και στη συνέχεια τον θεραπεύει. Το πλήθος βλέπει τη θεραπεία του παραλυτικού ως αποτέλεσμα της αφέσεως των αμαρτιών και αναφωνεί «ουδέποτε ούτως είδομεν» (Μαρκ. 2.12). Ο Κύριος ως φως παρουσιάζεται στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη… Η φανέρωση του Θεού είναι κοινή πραγματικότητα για όλη την Εκκλησία. Όλοι οι πιστοί μπορούμε να έχουμε την ευκαιρία, το προνόμιο και την ευλογία να βιώσουμε την αποκάλυψη του Θεού μέσα μας. Για να επιτύχουμε, όμως, κάτι τέτοιο υπάρχει μία βασική προϋπόθεση. Χρειάζεται πρώτα να έχουμε κάνει την εσωτερική μας κάθαρση. Όταν καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα πάθη, το νου από τις κακές επιθυμίες και τη ζωή μας από τις πτώσεις, τότε είμεθα έτοιμοι να παραδώσουμε την ύπαρξη μας σε μια καινούργια εμπειρία. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Αυτή είναι η εμπειρία της θεϊκής παρουσίας και φανέρωσης. Είναι η εμπειρία του ακτίστου φωτός. Χωρίς την εσωτερική και ελεύθερη καθαρότητα δεν είναι δυνατόν το φως της θεότητος να φωτίσει τον άνθρωπο. Ο σκοτισμένος άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να δει φως, να γευθεί Θεό και να δοκιμάσει κάτι παραπάνω από τη λάσπη της γης. Αυτή είναι η εξήγηση στην διαπίστωση του πλήθους «ουδέποτε ούτως είδομεν». Δεν είδαν ποτέ το θαύμα και τις ενέργειες του Θεού όχι επειδή δεν υπήρχαν, αλλά επειδή δεν είχαν την καθαρότητα για να δουν. Πολλές φορές ο Κύριος τους αποκαλύφθηκε. Άπειρες φορές θαυματούργησε και ενήργησε για τη σωτηρία τους. Ποτέ όμως εκείνοι δεν είχαν την εσωτερική διαύγεια να δούν και να εκτιμήσουν τις ενέργειες Του. Τώρα όμως που βλέπουν μπροστά τους την αδιάψευστη παντοδυναμία Του φωνάζουν το «ουδέποτε ούτως είδομεν». Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν είχαν δει τόσο καθαρά την παντοδυναμία Του. Πάντοτε έβλεπαν με τα παραμορφωτικά γυαλιά της ανυπακοής στο Θεό. Ποτέ δεν διέκριναν το θαύμα, διότι ποτέ δεν ήταν έτοιμοι να μεταμορφωθούν από αυτό. Τώρα όμως που πλέον το έχουν μπροστά τους ως τετελεσμένο γεγονός, η ευθύνη πέφτει στους ώμους τους. Θα παλέψουν για να αποκτήσουν την απαραίτητη καθαρότητα, προκειμένου να αντιλαμβάνονται την θεϊκή αγάπη και τις ενέργειες της, ή θα παραμείνουν μισότυφλοι αυτοκαταδικασμένοι να βλέπουν μόνο τα φθηνά και τα παρόντα; Ας αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, και εμείς την ασθένεια με εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού. Ας ζητήσουμε συγχώρηση διά το πλήθος των αμαρτιών μας. Ας καθαρίσουμε εαυτούς από τα πάθη μας. Ας λάβουμε τα πνευματικά φάρμακα και αντίδοτα, που είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, το ιερό ευχέλαιο και ας θωρακίσουμε εαυτούς με τη δύναμη της προσευχής μας».
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας ο Σεβασμιώτατος προέστη της ακολουθίας του Κατανυκτικού Εσπερινού στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ορεστιάδος, κατά τον οποίο ομίλησε ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου Βαρθολομαίος Αστεριάδης, Αρχιερατικός Επίτροπος Ορεστιάδος, με θέμα «Οι λογισμοί».
