Πριν λίγες ημέρες ο μητροπολίτης Μεσογαίας έκλεισε ένα εκκλησάκι που το είχε εικονογραφήσει, γιατί αγιογραφίες δεν τα λες, ο Μυταράς. Πόλεμος ξέσπασε κατά του “αναχρονιστικού, μεσαιωνικού, φασίστα” μητροπολίτη, που πολύ καλά έκανε και άργησαν κιόλας.

Μπαίνω κι εγώ να δω πώς το είχε φτιάξει τέλος πάντων ο Μυταράς και βλέπω απλωμένη μπροστά μου όλη την αλαζονεία του καλλιτέχνη που νομίζει ότι η τέχνη του είναι πάνω από το Θείο.  Μία “εκκλησία” βαμένη έντονο κίτρινο και μπλε, με παντελή απουσία αγίων, με ένα μάτι που ο ζωγράφος μας λέει ότι είναι ο Θεός, με βαρκούλες να αρμενίζουν και κάτι δύσμορφους κολυμβητές καρτούν. Το λες και βλασφημία. “Εγώ έτσι είδα τον Θεό”, είπε.

Είναι το σύνδρομο που έχει η κάθε διασημότητα της Ελλάδας είτε λέγεται Μυταράς είτε ίδρυμα Ωνάση. “Εγώ είμαι αυτός και κάνω ό,τι γουστάρω”.

Δεν είναι αγιογράφος μας είπαν. Ας μην το έφτιαχνε λοιπόν, αφού δεν είναι αγιογράφος.

Η εκκλησία είναι δόγμα, είναι πίστη, έχει τελετουργικό, έχει αρχές, έχει ιερά κείμενα, έχει ιερές μορφές. Αυτά υπάρχουν μέσα στην κάθε εκκλησία. Το ότι η αλαζονεία του Μυταρά και πιθανόν η αθεϊα του τα αγνόησαν, δεν σημαίνει ότι έχουμε δικαίωμα για πιο μοντέρνες προσεγγίσεις. Εάν κάποιος θέλει να λατρεύει τις ποδάρες και τις κεφάλες των λουομένων του Μυταρά, χελιδόνια, βάρκες και καρικατούρες, να φτιάξει δικό του θρήσκευμα. Ελεύθερος είναι. Να αφήσουν όμως στην ησυχία τους τα ορθόδοξα εκκλησάκια. Δεν υπάρχει μοντέρνο στο θρήσκευμα. Υπάρχει μόνο βλάσφημο. Αυτό είναι και σε όποιον αρέσει.

Ας το κάνουν γκαλερί να βάλουν και εισιτήριο να θαυμάζει ο κόσμος την τέχνη του Μυταρά. Για εκκλησία δεν κάνει. Απορώ και πώς το σκέφτηκαν και πώς τους άφησαν να λειτουργούν για πανω από 15 χρόνια. Το είπαν και Παναγία. Ουζερί Τ’Αγνάντι έπρεπε να το πουν.