Όταν ο εγωισμός ξεπερνά το μπόι μας συχνά γίνεται ανεξέλεγκτος και μας οδηγεί σε λάθος επιλογές και αποφάσεις.

 Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, λόγω της ολιγοήμερης παραμονής του στην Αθήνα.

 Ήταν μία ανεπίσημη επίσκεψη αλλά εκείνος θεώρησε σωστό να προσέλθει φορώντας  όλη την…πανοπλία του, για να δημιουργήσει προφανώς  την σχετική εντύπωση, αφού τον περίμεναν οι τηλεοπτικές κάμερες που είχαν φωνάξει οι υποτακτικοί του, για να τον απαθανατίσουν (μερικοί άνθρωποι για κάτι τέτοιες στιγμές  ζουν). Αν και Φαναριώτης, με γνώσεις  υποτίθεται του αυστηρού Πατριαρχικού τυπικού, φορούσε  επανωκαλύμμαχο και εγκόλπιο (κρίμα που ξέχασε το μπαστούνι!!!) καθώς περνούσε το κατώφλι της Αρχιεπισκοπής, λες και ήταν ισότιμος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Και συνέχισε να τα  φορά έως το τέλος της συνάντησης, παρ´ότι  ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, καίτοι Προκαθήμενος Αυτοκέφαλης  Εκκλησίας και όχι Μητροπολίτης μίας Επαρχίας όπως είναι ο Ελπιδοφόρος,  ήταν ασκεπής, με το εσώρασο( το λεγόμενο αντερί)και ένα μικρό εγκόλπιο της σειράς.

Και διαπίστωσα ότι και την ώρα των κοινών δηλώσεων που ακολούθησαν με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (αλήθεια γιατί έγιναν δηλώσεις, ήταν επίσημο το ταξίδι;)αλλά και μέχρι που εξήλθε του  Μεγάρου και αποχαιρετούσε τον Πρωτοσύγκελλο της Αρχιεπισκοπής Αρχιμ. Βαρνάβα εξακολουθούσε να φέρει το επίσημο αυτό εξάρτημα, το οποίο μπορούσε να αφαιρέσει ευκολότατα αφού ήταν το Πατριαρχικό!

 Αλλά πως να αποβάλλει το κουκούλιον κανείς όταν ο εγωισμός του ξεπερνά το μπόι του; Το θέλει για προστασία!

Και το γεγονός αυτό μου θύμησε την περίπτωση του αγνού,αγαθού και καλοσυνάτου αειμνήστου Μητροπολίτη Ζιχνών και Νευροκοπίου Σπυρίδωνος, που τα πρώτα έτη της Αρχιερωσύνης του συνήθιζε να κυκλοφορεί ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους των Αθηνών με το επανωκαλλύμαυχο.

Μία ημέρα λοιπόν και καθώς  περιδιάβαινε τα καταστήματα με τα εκκλησιαστικά είδη, πέριξ της Αρχιεπισκοπής, τον είδε ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ επί της οδού Απόλλωνος, καθώς  έφτανε εποχούμενος  στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο. Παραξενεύτηκε όταν είδε από μακριά έναν κληρικό  με  επίσημη αμφίεση  μέσα στη μέση του δρόμου, να συνδιαλέγεται με τους καταστηματάρχες και να μοιράζει ευχές. Και  αφού ρώτησε με το γνωστό ύφος του τον αείμνηστο οδηγό του,τον αγαπητό σε όλους μας αξέχαστο Κυρ Χρήστο:

– Ρε Χρήστο  καρνάβαλο  έχουμε;

 του ζήτησε  να σταματήσει.

Άνοιξε  νευρικά το παράθυρο του αυτοκινήτου και λέει στον Σπυρίδωνα ο οποίος είχε μείνει ως στήλη άλατος και εννοείται  άφωνος μπροστά στο θέαμα του αρχιεπισκοπικού αυτοκινήτου και στον Σεραφείμ να τον κοιτάζει έκπληκτος στο παράθυρο του αυτοκινήτου:

– Ποιος είσαι εσύ ρε παλληκάρι;  τον ρωτά ο Σεραφείμ.

Αφού έσκυψε ο Σπυρίδων και φίλησε το χέρι του Αρχιεπισκόπου με σεβασμό του απαντά:

– Την ευχή σας Μακαριώτατε! Έλα Παναγία μου. Δεν με γνωρίσατε ; Εσείς με κάνατε. Είμαι ο Ζιχνών, ο Σπυρίδων, του λέγει  με ύφος 40 καρδιναλίων..

– Ο Ζιχνών είσαι; Του λέει γεμάτος  απορία δήθεν,  ο πανέξυπνος Σεραφείμ που εκείνη την ώρα τον περιέπαιζε!

Και συνεχίζει:

Έκανε να κλείσει το παράθυρο και να φύγει! Αλλά τον κοιτάζει ξανά και του λέει το ανεπανάληπτο:

Και δίνει στον αέρα  δύο ξεγυρισμένες μούντζες, μία στον εαυτό του και μία στον Σπυρίδωνα.

Αυτός ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ. Άμεσος και αληθινός.

 Το τι ήθελε  να πει με αυτή την αλληγορική  χειρονομία και φράση -που ήταν στα όρια της φάρσας- είναι ευκόλως κατανοητό και μέχρι και σήμερα έχει την ίδια διαχρονική αξία και τον ίδιο συμβολισμό!