Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Όταν ήμασταν παιδιά, ο δάσκαλος μας είχε μάθει το ποίημα του Ι. Πολέμη «Το κρυφό σχολειό». Θυμάμαι κάποιους στίχους:
Απ’ έξω μαυροφόρ’ απελπισιά,
πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι,
και μέσα στην θολόκτιστη εκκλησιά,
στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ
την όψη του σχολειού
το φοβισμένο φως του καντηλιού
τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει,
και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει.
……………………………………………….
βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος εκεί
θεριεύει την αποσταμένη ελπίδα
με λόγι μαγικά,
εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της, εκεί βλέπει
τί έχασε, τί έχει, τί της πρέπει.
………………………………………………
κι ανατριχιάζει ακούγεται βαθύς
σα μελωδίες ενός κόσμου άλλου,
κι ανατριχιάζει ακούοντας καθείς
προφητικά τα λόγια του δασκάλου
με μιά φωνή βαριά.
«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά
σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».
Αυτό το υπέροχο ποίημα μου ήρθε στον νου, βλέποντας το βιντεάκι που μου έστειλε ένας φίλος, από την ημέρα του εορτασμού της Εθνικής μας Επετείου του ΟΧΙ. Δεν ξέρω σε ποιό μέρος της Πατρίδας πραγματοποιήθηκε. Εκείνο που ξέρω είναι όμως, πως το ποίημα του Ι. Πολέμη βρίσκει την εφαρμογή του.
Και σ’ αυτούς τους τρελλούς καιρούς που ζούμε, που κάποιοι θέλουν να μας αποχριστιανοποιήσουν και να μας αφελληνίσουν, υπάρχουν παπάδες που κάνουν την «εκκλησιά σχολείο», που μαζεύουν τα σύγχρονα σκλαβόπουλα, και θεριεύουν «την αποσταμένη ελπίδα» του Γένους. Υπάρχουν, ναι λεβέντες παπάδες, λιονταρόψυχοι, που διδάσκουν στα παιδιά μας τις αξίες, τα ήθη και τα έθιμα της Ρωμιοσύνης και πάνε κόντρα στο ρεύμα της αλλοτροίωσης των πάντων.
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν να ξημερώσει. Ας ελπίζουμε στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας, στην Παναγιά του τόπου μας, που ποτέ δεν τον άφησε απαράκλητο. Δεν χάθηκε το παν. Η μαγιά υπάρχει και αν θέλει ο Θεός, θα μεταγγίσει με νέο αίμα την σήπουσα κοινωνία μας.
