Του π. Ηλία Μάκου
Όταν η πίστη είναι γνήσια, κάνει τον άνθρωπο γίγαντα.
Αυτό φαίνεται παραστατικά στη ζωή του οσίου Αντωνίου του Ησυχαστή εκ Ρουμανίας.
Χρόνια ολόκληρα, 25 τον αριθμό, έζησε, ως μοναχός, με μετάνοια, προσευχή και νηστεία σε μια μικρή σπηλιά, “σκαρφαλωμένη” μέσα σ’ ένα βράχο. Ίσα ίσα, που τον χωρούσε.
Ήταν τόσο μεγάλη η φλόγα του για το Χριστό, που με τα χέρια του, το 1690 περίπου και επί τρία χρόνια, έσκαβε μέσα στο βράχο καθημερινά και έφτιαξε ένα εκκλησάκι.
Η φήμη του εξαπλώθηκε παντού και μέχρι το θάνατό του, το 1714, πολλοί πιστοί κατέφευγαν σε αυτόν για να τους ενισχύσει πνευματικά.
Εκεί, στην ερημιά, όπου, όμως οι άνθρωποι τον έβρισκαν, ο όσιος Αντώνιος εκ Ρουμανίας δυνάμωσε μέσα του τη φωτιά του Θεού, που καθαρίζει, απολυμαίνει, καταστρέφει τα μικρόβια της ψυχής, αναγεννά, εξασφαλίζει υγεία και αγιότητα.
Και εξουδετέρωσε φιλοδοξίες, ολιγοπιστίες, δειλίες, εγωισμούς, που κάθε τόσο εμφανίζονται στους ανθρώπους.
Και κατάφερε να κάνει την ψυχή του, με σκληρό αγώνα, καθαρή και ταπεινή, θερμή, αφοσιωμένη στο Χριστό, που δεν χωρούσε αδυναμίες και μικρότητες.
Δεν φοβόταν ο όσιος Αντώνιος. Δεν ενδιαφερόταν για τον εαυτό του και περιφρονούσε το θάνατο. Και βάδιζε χαρούμενος για τη δόξα του Χριστού.
Όπως το δυνατό πυρ λιώνει και τα μέταλλα ακόμη και τα απαλλάσσει από τις διάφορες προσμίξεις και τα χώματα και τη σκουριά, έτσι και το πυρ της πίστης, που πυράκτωνε τον όσιο Αντώνιο, μετέδωσε σ’ αυτόν τη χάρη και το Πνεύμα του Θεού.
Αυτή τη χάρη και το Πνεύμα του Θεού χρειαζόμαστε και σήμερα για να μαλακώσουν οι καρδιές των ευδιάθετων ανθρώπων και να απαλλαγούν από προκαταλήψεις, πείσματα και κακίες, δεχόμενοι τον ανακιανιστικό λόγο του Ευαγγελίου.
Και μαζί με την καθαρτική και θερμαντική δύναμη η εσωτερική φωτιά του οσίου Αντωνίου είχε και μια άλλη ιδιότητα: Να φωτίζει. Γι’ αυτόν τον αναζητούζα πάνω στα βράχια οι άνθρωποι.
Αν ανάψουμε μια μεγάλη φωτιά σε μέρος σκοτεινό, το σκοτάδι εξαφανίζεται αμέσως και η ατμόσφαιρα γίνεται φωτεινός.
Φωτισμό έλαβε ο όσιος Αντώνιος από το Θεό και φωτισμό μετέφερε.
Μέσα από την ασκητική ζωή του, προσευχόμενος, φώτισε το νου του και κατανόησε τις μεγάλες και υψηλές αλήθειες.
Απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα, που βγαίνει, είναι πως ο βίος μας είναι αγώνας πίστεως και αρετής και πάλη κατά της αμαρτίας.
Έχοντας υπόψιν τα παραδείγματα των Αγίων μας και εμπνεόμενοι από τον Χριστό με υπομονή και γενναιότητα, ας “τρέχουμε τον προκείμενον ημίν αγώνα”. Χωρίς τον αγώνα αυτό είναι αδύνατον να ανακαλύψουμε το σωστό δρόμο στη ζωή μας.
Ας τον τρέχουμε, λοιπόν, ας τον αγωνιζόμαστε, τον κατά του κακού αγώνα, υπερασπιζόμενοι την ψυχή μας, όπως έπραξαν και οι άγιοί μας.
