Βρέθηκε από τη Θεσσαλονίκη, όπου καταγόταν, βασίλισσα στην Άρτα, ως σύζυγος του Μιχαήλ του Α’. Το θαυμαστό στοιχείο στη ζωή της είναι ότι σε όλες τις φάσεις της, το μόνο, που την ενδιέφερε ήταν να εργάζεται και να καταρτίζεται πνευματικά, ώστε να είναι έτοιμη για την αιωνιότητα.

Αυτό έκανε και όταν απολάμβανε την κοσμική δόξα στο Παλάτι.

Και όταν έζησε την καταφρόνια της εξορίας, που κυνηγημένη τρεφόταν μόνο με άγρια χόρτα, καθώς ο σύζυγός της την έδιωξε και συζούσε με άλλη γυναίκα.

Και όταν εκείνος μετάνιωσε και την αναζήτησε και ξαναβρέθηκε κοντά του και είχε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική του Δεσποτάτου για την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών και των λαών, αλλά και στη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας, που εκείνη την περίοδο απειλούνταν από τον παπισμό.

Και όταν αποσύρθηκε στο Μοναστήρι του αγίου Γεωργίου (σήμερα έχει το όνομά της και σώζεται μόνο το καθολικό), όπου εκάρη μοναχή και έζησε με πολλή άσκηση, με πολλή νηστεία, με πολλή προσευχή, με πολλή ταπείνωση.

Και όταν συγκέντρωσε, προαισθανόμενη το τέλος της, τις μοναχές και απηύθυνε προς αυτές, μέσα από την ψυχή της, λόγους ωφέλιμους.

Η κοσμική εξουσία, που κατείχε,  δεν την επηρέασε  και δεν την εισήγαγε σε πειρασμούς, όπως συμβαίνει με πολλά εκκλησιαστικά πρόσωπα σήμερα, και δεν έθεσε σε κίνδυνο το ακατανίκητο Ορθόδοξο πνεύμα της. Δεν συμβιβάστηκε και δεν υπηρέτησε συμφέροντα της πολιτικής εξουσίας.  Αναβαπτιζόταν καθημερινά στα γνήσια νάματα της πίστης και δεν ξεκόπηκε ούτε για μια στιγμή από τις ρίζες της χριστιανικής Εκκλησίας. 

Η έννοια του παραλόγου της απιστίας, που κυριαρχεί σήμερα, ήταν άγνωστη στην Θεοδώρα. Ακόμη και όταν ο σύζυγός της την καταφρόνησε και την εκδίωξε, επειδή δεν είχε αγωνία από το κενό της απιστίας, δεν οδηγήθηκε στην απαισιοδοξία.  

Και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της είχε, εξαιτίας της πίστης της, την ελπίδα, που της έδινε φτερά να ανταπεξέλθει σταθερά και νικηφόρα τα προβλήματα της ζωής. Ήταν ένθεη και είχε μια δημιουργική  ερμηνεία της ζωής και του κόσμου. Το παράλογο, από την άρνηση του Θεού, ήταν άγνωστο σ’ αυτή. 

Η χριστιανική αγάπη  αγάπη ήταν εκείνη, που της προσέφερε αισθήματα θετικά για τη ζωή και αμειβόταν, επειδή ήξερε να αγαπά. 

Ως αληθινή Χριστιανή διακατεχόταν, και οφείλουμε να τη μιμηθούμε σ΄ αυτό, από πνεύμα ειρήνης, ήταν συμφιλιωμένη με τον Θεό, το συνάνθρωπο, τον εαυτό της. 

Είχε, δηλαδή, ψυχική υγεία, κάτι, που είναι μεγάλο ζητούμενο στις ημέρες μας, καθώς αποτελεί βασικό παράγοντα για την ισορροπία της προσωπικότητας του ανθρώπου και αντανακλά σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής του και φυσικά και στην σωματική υγεία.