Του π. Ηλία Μάκου
Μια ξεχωριστή περίπτωση και πολύ διδακτική είναι η ζωή της αγίας Ταϊσίας, που εορτάζεται η μνήμη της στις 8 Οκτωβρίου.
Η ίδια η μητέρα της, εκμεταλλευόμενη την ομορφιά του σώματός της και κατασπαράσσοντας την ωραιότητα της ψυχής της, την ώθησε στην πορνεία και αυτό στην τρυφερή ηλικία των 17 μόλις ετών.
Παρότι ζούσε μέσα στη βρωμιά, παρότι δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα αντικείμενο, που βέβαια, αποκτούσε χρήματα, φαίνεται πως μια σπίθα πίστης σιγόκαιγε στον κατασυντριμμένο εσωτερικό της κόσμο.
Αυτή η σπίθα της προκάλεσε θλίψη και η θλίψη την οδήγησε σε ριζική αναθεώρηση της ζωής και της σκέψης της, σε μεταμόρφωσή της.
Ήρθε γι’ αυτή η ώρα της μεγάλης αλλαγής, της μετάνοιας.
Επειδή τα πλούτη της προέρχονταν από ανομήματα, τα πέταξε στη θάλασσα και μέχρι το τέλος της ζωής της δεν αποχωρίστηκε τη φτώχεια, φροντίζοντας παράλληλα άρρωστα και ανήμπορα άτομα.
Πόνεσε και πληγώθηκε όχι μόνο για το κατάντημά της, όχι μόνο γιατί εξευτελίστηκε τόσο πολύ, αλλά γιατί μέχρι τη μεταστροφή της περιφρόνησε την αγάπη του Θεού.
Προτού πλησιάσει το Χριστό είχε τα μάτια ανοιχτά, αλλά ήταν τυφλή πνευματικά.
Το κύλισμα στο βούρκο δεν την άφηνε να δει το φως της αλήθειας,της κρατούσε κλειστά τα μάτια της ψυχής.
Όταν, όμως, την επισκέφθηκε η χάρη του Θεού, έκλεισαν τα σωματικά μάτια και άνοιξαν για πάντα τα μάτια της ψυχής.
Και μας παρακινεί να ζήσουμε τη μετάνοια όχι σαν κάτι στιγμιαίο και εφήμερο, αλλά σαν κάτι διαρκές και μόνιμο.
Να τη ζήσουμε βαθιά, προσωπικά, ως Ορθόδοξοι με αίσθημα ευθύνης, υπεύθυνα και όχι ανεύθυνα.
Η απόφαση της επιστροφής από την αθλιότητα στη Θεότητα, είναι μια γενναία απόφαση.
Και για να είναι αληθινή τρεις είναι οι απαραίτητες κινήσεις: Στην καρδιά η συντριβή. Στο στόμα η παραδοχή των λαθών. Στη ζωή η διόρθωση.
Έτσι θα δούμε τον εαυτό μας, που πρώτα αγνοούσαμε. Θα δούμε ύπουλες αδυναμίες και πάθη, που πρώτα τα παραβλέπαμε και τα αμνηστεύαμε.
Θα δούμε ότι η αμαρτία δεν είναι αθώο παιχνιδάκι, αλλά ένα παιχνίδι με το θάνατο.
Δεν είναι ικανότητα για να ξεφύγουμε, είναι ψεύτισμα και ξεστράτισμα.
