Του π. Ηλία Μάκου
Μια απλή και ταλαιπωρημένη γυναίκα ήταν η οσία Σοφία (1883-1974), που από το 1927 μέχρι το τέλος της ζωής της, 47 ολόκληρα χρόνια, ζούσε, κυνηγημένη από τον Πόντο, με άσκηση, νηστεία, προσευχή και απλυσιά στο Μοναστήρι της Γέννησης Θεοτόκου στην Κλεισούρα Καστοριάς, χωρίς να μετακινηθεί ποτέ από εκεί.
Η εξέλιξη αναμενόμενη και αυταπόδεικτη: Κατά την ανακομιδή των λειψάνων της το 1981 τα οστά της ευωδίαζαν, μετά την κοίμησή της στις 6 Μαΐου 1974 εμφανίζεται σε πιστούς, που την επικαλούνται, ενώ το 2011 ανακηρύχθηκε αγία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο,
Πήγε κόντρα στο ρεύμα της υλιστικής νοοτροπίας, που είναι η αναφαίρετη επιθυμία της αύξησης της ευμάρειας και του πολλαπλασιασμού των υλικών αγαθών. Και η προσπάθεια, που καταβάλλεται για την ικανοποίηση αυτής της επιθυμίας, γεννά και συνεχώς επιτείνει το άγχος και την αγωνιώδη μέριμνα για τα βιοτικά.
Όμως η οσία Σοφία της Κλεισούρας, που ό,τι έπραττε ήταν, όπως η ίδια έλεγε σε …συνεννόηση με την Παναγία και τους Αγίους και κατόπιν …παρότρυνσής τους, είχε αφήσει τον εαυτό της, το μυαλό της, τα χέρια της, την κάρδιά της στα ίχνη της αγάπης και της πρόνοιας του Θεού, υπερνικώντας την έμφυτη ανθρώπινη δειλία. Προς την κατεύθυνση αυτή μας παρακινεί το υψηλό παράδειγμά της.
Τι έτρωγε; Άγρια χόρτα, μανιτάρια, πιπεριές, πράσα και σπάνια παστό ψάρι, ενώ στους επισκέπτες προσέφερε φασόλια και κριθαράκι.
Μπορεί να μας φαίνεται παράξενο σήμερα, που η απιστία απειλεί να γίνει της μόδας, που η άρνηση παίρνει και δίνει, που ο ευδαιμονισμός κυριαρχεί στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων, αλλά για εκείνη οι στερήσεις για τον Χριστό ήταν η φυσιολογική ζωή της.
Είχε καταλάβει, αυτή η αγράμματη, με φώτιση κάτι πολύ σπουδαίο: Η μανιώδης προσήλωση στα υλικά δεν συμβιβάζεται με την πίστη, καθώς οδηγεί στη λησμονιά του Θεού και της παρουσίας Του.
Δεν ήταν τυφλωμένα τα μάτια της ψυχής της και δεν ήταν βυθισμένη στα θολά νερά του σωματικού πάθους.
Τα ρούχα της έλιωναν πάνω της από την πολυκαιρία και ήταν λινά, ακόμη και το χειμώνα, όπου στην περιοχή η θερμοκρασία έπεφτε στους -15, αλλά ζεσταινόταν από τη θέρμη της χάρης του Αγίου Πνεύματος.
Κάποτε στο σώμα της άνοιξε μια πληγή, που σάπιζε και ήταν πολύ επικίνδυνη για την υγεία της, αλλά η ίδια αδιαφορούσε. Ξαφνικά, χωρίς να πάει σε γιατρό, διαπίστωσαν κυρίες, που την επισκέπτονταν, ότι η πληγή είχε θεραπευτεί και στο σημείο υπήρχε τομή από χειρουργική επέμβαση!
Της έδιναν πολλά χρήματα και τα φύλαγε προσωρινά, προκειμένου να τα μοιράσει σε φτωχούς, αλλά κυρίως σε ανύπαντρα κορίτσια για το προικιό τους, πάμφτωχη η ίδια, ανάμεσα σε κλαδιά δένδρων, κάτω από πέτρες, σε τρύπες στο χώμα, που άνοιγε. Δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό της, καθώς η γενναιοδωρία της ήταν μεγάλη.
Η αγάπη της, που συνδυαζόταν με την ταπείνωσή της και την καθημερινή της βίωση και τις πράξεις της, ήταν, πραγματικά, τέλεια και ολοκληρωμένη. Και ήταν η πηγή των αρετών της και η πηγή της χριστιανικής της ζωής ,
Αυτή η αγάπη συνοψίζεται σε τρεις φράσεις, που επαναλάμβανε συχνά: “Να έχετε αγάπη”. “Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον έναν στον άλλο”. “Πολλά υπομονήν να κάμετε, πολλά υπομονήν”.
Την αγάπη της προς τον Θεό την εκδήλωνε με την αγάπη της προς το συνάνθρωπο, αφού η μία είναι συνέπεια και απόδειξη της άλλης, προϋπόθεση της άλλης, συμπλήρωμα της άλλης, αλληλένδετη με την άλλη.
Και αυτή η βαθιά και εκτεταμένη αγάπη της δεν περιοριζόταν στους ανθρώπους, αλλά επεκτεινόταν και στα ζώα, που και αυτά είναι δημιουργήματα του Θεού. Είχε φιλία με άγρια ζώα, φίδια και πουλιά.
Μάλιστα τάιζε με τα χέρια της μια αρκούδα, που την αποκαλούσε “Ρούσα” και της έλεγε πολύ τρυφερά: “Έλα, Ρούσα μ’, έλα και τρώεις ψωμόπον”. Η αρκούδα έσκυβε στη χούφτα της γερόντισσας κι έτρωγε!
Η ζωή της, μια πονεμένη ζωή, μας θυμίζει ότι έχουμε ανάγκη από θάρρος και τόλμη πίστης. Αυτό άλλωστε απαιτούν και οι ημέρες μας.
Να γίνουμε ζωντανοί Χριστιανοί. Φλογεροί ομολογητές. Ανυποχώρητοι υπερασπιστές της Αλήθειας. Τέτοιοι, που με το λόγο μας και προπάντων τη συνεπή ζωή μας θα καταθέτουμε καθημερινά, όπου είναι ταγμένος ο καθένας μας, τη μαρτυρία του ήθους μας, τη χριστιανική μαρτυρία μας.
