Του Σωτήρη Τζούμα
Δεν σας έχω κρύψει ποτέ-και όσοι διαβάζετε ανελλιπώς τα κείμενά μου θα το ξέρετε-ότι σέβομαι και τιμώ τους σοβαρούς και έντιμους ανθρώπους της Εκκλησίας των ΓΟΧ στην πατρίδα μας.
Και τους παρακολουθώ και σημειώνω πάντα το σημαντικό πνευματικό τους έργο.
Είχα συνηθίσει, βλέπετε,από τα παιδικά μου χρόνια να βλέπω με θρησκευτική ευλάβεια τη γιαγιά μου, μορφωμένη γυναίκα η οποία ήθελε να ακολουθεί και το παλαιό εορτολόγιο και να εκκλησιάζεται χωρίς φανατισμό σε ναούς και μοναστήρια και του νέου και του παλαιού εορτολογίου.
– Ποτέ δεν έπαθε κανείς τίποτα από την πίστη έστω και σε υπερβολική δόση, μου έλεγε. Η αθεία και η αδιαφορία σκοτώνει τον άνθρωπο.
Από τότε με σημάδεψαν τα ακούσματα αυτά. Αποτέλεσαν τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις της ζωής μου!
Κι όταν πήγα στην Αμερική για σπουδές, εύρισκα καταφύγιο όταν ήμουν φορτισμένος συναισθηματικά και νοσταλγούσα την πατρίδα στην Αγία Μαρκέλλα Αστορίας, όταν μεσουρανούσε τότε ο Επίσκοπος Αστορίας Πέτρος Αστυφείδης, καθαρόαιμος Χιώτης και συγγενής μου εκ Μητρός του.
Ταπεινός άνθρωπος αλλά με πολύ δημιουργικό μυαλό.
Εκεί γνωρίστηκα με τον Γέροντα Αμβρόσιο των Αγίων Πατέρων, τον άκακο και δοτικό αυτό κληρικό.
Κοντά του έμαθα να συγχωρώ τους ανθρώπους και κυρίως αυτούς που με βλάπτουν στη ζωή.Με έμαθε να γυρίζω εύκολα σελίδα.
Αλλά παράλληλα κοντά του έμαθα να ζυμώνω και να φουρνίζω ψωμί.
Κάθε Σάββατο πήγαινα και μετά την Εκκλησία αρχίζαμε οι δυό μας το ζύμωμα και το φούρνισμα! Η… ανταμοιβή μου γιαυτό ήταν τρία καρβέλια!
Και σήμερα τον μνημονεύω γιαυτό.
Όταν εξομολογήθηκα στον Χριστόδουλο την «αταξία»μου αυτή – έτσι θεωρούσα ότι θα την χαρακτήριζε- όχι μόνο δεν με επέπληξε αλλά μου είπε ότι όσο ζω σε μία ξένη χώρα, ανάμεσα σε αγνώστους και σε τόσους κινδύνους, να κάνω αυτό που ικανοποιεί τη συνείδησή μου και με κρατάει ζεστό με την Ελλάδα μας αλλά και με την Εκκλησία μας.
Αλλά κι αργότερα όταν εξοικειώθηκα με αυτή τη μεγάλη και ακτινοβολούσα προσωπικότητα, τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, του εξομολογήθηκα ότι κάθε Σάββατο πηγαίνω στην Αγία Μαρκέλλα στους παλαιοημερολογίτες και μάλιστα εκεί έμαθα να ζυμώνω και ψωμί μου είπε με εκείνο το βαθυστόχαστο ύφος του:
-Να μεταφέρεις στον Γέροντα (εννοούσε τον Πέτρο) τα σέβη μου και την αγάπη μου. Είναι σοβαρός άνθρωπος αυτός δεν είναι κομπογιαννίτης σαν τους άλλους! Κρίμα που είμαστε έτσι… Και όταν ζυμώσεις ψωμί φέρε μου να το δοκιμάσω!
Και πράγματι το έπραξα. Και βρήκα τον μπελά μου γιατί από τότε μου ζητούσε να του κάνω ζυμωτό πρώτο για τις θείες λειτουργίες. Και μάλιστα στο τέλος αντί για το συνηθισμένο κατά κλαστόν που παίρνουν οι Αρχιερείς μετά τη θεία λειτουργία, εκείνος έτρωγε το ζυμωτό με φρέσκο χυμό πορτοκάλι.
Αφορμή για να κάνω τέτοιες σκέψεις έχω πολλές! Και να προβληματίζομαι στη συνέχεια και να πονώ που είμαστε έτσι οι ορθόδοξοι έλληνες. Να είμαστε από τη μιά με την επίσημη Εκκλησία και από την άλλη να υπάρχει και η υγιώς και ορθώς διαβιούσα και διαποιμαίνουσα τους αδελφούς μας που ακοκουθούν το παλαιό ημερολόγιο, Εκκλησία των ΓΟΧ. Ένας εσωτερικός διχασμός που όχι μόνο δεν οφελεί πουθενά αλλά διχάζει την Εκκλησία μας και το λαό μας.
Αλλά αυτή τη φορά πόνεσα διπλά γιατί οι σκέψεις αυτές μου δημιουργήθηκαν εξ αφορμής των ευχών που έλαβα από έναν Ιεράρχη των ΓΟΧ,τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ.
Πρόκειται για τον Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας των ΓΟΧ Χρυσόστομο, έναν σοβαρό, ευγενή και σκεπτόμενο Ιεράρχη.
Τον είχα γνωρίσει τις ημέρες της δοκιμασίας του Χριστοδούλου. Έκτοτε διατήρησα επικοινωνία μαζί του.
Μετά τον γνώρισα καλύτερα τις ημέρες ορφάνιας της Μονής των Αγίων Πατέρων στην Χίο, όταν εκοιμήθη ο Γέρων Αμβρόσιος.
Χωρίς φανατισμούς και υπερβολές διαχειρίστηκε με σοφία και σύνεση μια εκρηκτική κατάσταση που αν ήταν άλλος θα είχε προκαλέσει φασαρία και εξέγερση του φανατισμένου κόσμου, που μέσα στην ορφάνια του μετά τον θάνατο του πατέρα και προστάτη του Αμβροσίου, δέχτηκε παράλληλα την αμφισβήτηση και υπέστη και διωγμό ένα Μοναστήρι που από κτήσεώς του ακολουθούσε πάντα το παλαιό εορτολόγιο.
Χάρη σε αυτόν τον Ιεράρχη δεν φανατίστηκε ο λαός της Χίου και αντιμετώπισε με υπομονή και προσευχή την εχθρότητα του οικείου Ιεράρχη Μάρκου( που και αυτόν κακοί και αγνώμονες άνθρωποι τον συμβούλευσαν να κάνει ό,τι έκανε).
Από τον σεβαστό, λοιπόν, αυτό Ιεράρχη, τον Χρυσόστομο, έλαβα το παρακάτω σημείωμα :
“Χρόνια πολλά Σωτήριε!
Καθε ευλογία της Παναγίας μας στη ζωή μας!
Νήστεψες και με το νέο και με το παλιό;
Ευλογία!
Τι να πω Σωτήρη; Το λέω με πικρία, δεν άξιζε αυτό στη πονεμένη Ελλάδα να διχασθεί ο ορθόδοξος λαός.
Έγιναν λάθη…!
Σήμερα η κατάσταση έχει ξεφύγει, οι νέοι μας τα παιδιά τα ορθόδοξα βαπτισμένα ζούν άλλη « ορθοδοξία».( πριν τον ορθόδοξο γάμο ερχονται στην εκκλησία να παντρευτούν με ένα κ δύο παιδιά).
Όχι οι αλλοεθνείς ή οι αλλόθρησκοι, αλλά οι ορθόδοξοι Έλληνες.
Με το διχασμό μέσα στην ορθοδοξία των ρασσοφόρων, αγνοήθηκε το ορθόδοξο μέλλον της πατρίδας μας.
Σου γραφω σκέψεις που με βασανίζουν καθημερινά.
Εμάς οι επίσημοι μας θεωρούν «σχισματικούς» δίχως να έχουν πάρει ποτέ επίσημη θέση οι της Ελλαδικής Εκκλησίας το τί είναι οι ΓΟΧ της Ελλάδος;
Θυμάμαι την απάντηση που είχε δώσει ο τότε ( νυν Καισαριανής)
αρχιγραμματέας της ιεράς συνόδου αρχιμ.π.Δανιήλ Πουρτσουκλής επί αρχιεπισκοπίας μακαριστού Χριστοδούλου όταν ερωτήθηκε η Ελλαδική Εκκλησία από το οικουμενικό πατριάρχείο τί είναι οι παλιοημερολογίτες της Ελλάδος και ιδιαιτέρως η σύνοδος του Χρυσοστόμου Κιούση;
Και η απάντηση της ιεράς συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν ότι αυτό είναι εσωτερικό θέμα που αφορά την Ελλαδική Εκκλησία ,οι παλιοημερολογίτες δεν είναι ούτε σχισματικοί ούτε αιρετικοί, είναι τα άτακτα μέλη της εκκλησίας της Ελλάδος.
Και το παράδοξο; Όλες οι επίσημες Εκκλησίες συλειτουργούν με τους Ρώσσους αρχιερείς των οποίων οι προκάτοχοι, μας έδωσαν χειροτονία. Δηλαδή οι χειροτονήσαντες τους ΓΟΧ είναι κατά πάντα κανονικοί οι ΓΟΧ όχι.( συγνώμη αρρωστημένα πράγματα με μεροληψία. Δυό μέτρα και δυό σταθμά).
Χθες το παλαιοημερλογητικό στην Ελλαδα, σήμερα το Ουκρανικό με απρόβλεπτες εξελίξεις…….
Όλοι θα φύγουμε! Τι θα αφήσουμε;
Πονάω ψυχικά.
Εγώ Σωτήρη είμαι βαπτισμένος απο τη κολυμβήθρα με το «παλαιό». Γνώρισα ευλογημένους κληρικούς.Όχι αυτούς τους σημερινούς ανίερους απατεώνες τσαρλατάνους που υποδύονται τον παλαιοημερολογίτη.
Αξιώθηκα να συλλειτουργήσω ως Αρχιερέας με τον ιερέα που με βάπτισε. Εχω άγιες αναμνήσεις κ βιώματα.
Ζητώ συγνώμη αν σε ζάλισα αλλά τα έγραψα εξ αφορμής της διπλής σου νηστείας.
Κάθε ευλογία της γλυκειάς Παναγιάς στη ζωή σου.”
Έμεινα άφωνος με το κείμενο αυτό!
Ήθελα να το δημοσιοποιήσω αμέσως. Αλλά είχα να ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ κάποια προβλήματα που ο Θεός μου έδωσε για να με δοκιμάσει και να με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Και σήμερα το κάνω χωρίς να ζητήσω την άδειά του όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση.
Άλλωστε μέσα από τις σκέψεις τιυ διαπιστώσατε την σεμνότητα του Αγίου αυτού ανθρώπου.
Διαπιστώσατε προβληματισμό και πόνο για ένα θέμα που ματώνει την ψυχή μας!
Πόσοι εκ του νέου ημερολογίου προβληματίζονται με αυτά τα γεγονότα και πόσοι νοιάζονται στ´αλήθεια τί θα αφήσουν πίσω τους; Ελάχιστοι!
Καταθέτω το κείμενο αυτό μήπως και ανάψει κάποια φλόγα και ασχοληθούμε με σοβαρότητα γιαυτό το θέμα.
Κάποια στιγμή ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε ξεκινήσει έναν σοβαρό διάλογο μήπως και «κλείσει» αυτό το θέμα και οι σοβαροί του παλαιού να ενταχθούν στην Εκκλησία μας. Δυστυχώς η ασθένεια που φρόντισαν κάποιοι να φωλιάσουν με δεξιοτεχνία μέσα του ήταν η αιτία να σταματήσουν όλα αυτά!
Εμείς είμαστε εδώ για να τα θυμίζουμε και να λέμε πως όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα!
Ο Θεός να μας φωτίσει και να ανοίξει το δρόμο!
