Του π. Ηλία Μάκου
Στις 12 Νοεμβρίου η Εκκλησία τιμά τη μνήμη δύο οσίων με το όνομα Νείλος. Πρόκειται για τον όσιο Νείλο τον ασκητή και τον όσιο Νείλο τον Μυροβλήτη.
Και οι δύο, παρότι έζησαν σε πολύ διαφορετικές και μακρινές εποχές, καλλιέργησαν στον λυτρωτικό αμπελώνα, που τα όριά του χάραξε με το αίμα του ο Χριστός.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ
Ο όσιος Νείλος ο ασκητής, που έζησε στα μέσα του 5ου μ.Χ. αιώνα, αν και ήταν αξιωματούχος του κράτους, έπαρχος Κωνσταντινούπολης, και έγγαμος, πήρε την μεγάλη απόφαση να αφοσιωθεί στο Θεό.
Τα εγκατέλειψε όλα και, σε συμφωνία με τη γυναίκα του, μόνασε στο όρος Σινά, έχοντας μαζί του και τον γιο του Θεόδουλο, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε κατά την επίθεση βαρβάρων στη Μονή.
Ο όσιος Νείλος κατάφερε να διαφύγει και εγκαταστάθηκε σε ερημικό αναχωρητήριο με άλλους μοναχούς.
Εκεί, επιδόθηκε, μαζί με το γιό του Θεόδουλο, ο οποίος είχε επιστρέψει στο μεταξύ από την αιχμαλωσία, στη συγγραφή λόγων και επιστολών, με συμβουλές προς τους αναχωρητές.
ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ
Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλήτης, που έζησε στο πρώτο μισό του 17ου αι. και καταγόταν από την Κυνουρία, από πολύ μικρή ηλικία, ακολουθώντας τον θείο του ιερομόναχο Μακάριο, βρέθηκε στη μοναστική ατμόσφαιρα.
Εγκαταβίωσε αρχικά στη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Μαλεβή, όπου και χειροτονήθηκε διάκονος, μετά στο σπήλαιο του οσίου Πέτρο του Αθωνίτου και έπειτα κοντά στη Λαύρα του Αγίου Όρους, όπου, μαζί με το θείο του, έχτισαν το ναό της Υπαπαντής.
Τελικά ο όσιος Νείλος αποσύρθηκε, μέχρι την κοίμησή του, με σκοπό την τέλεια άσκηση, σ’ έναν απόκρημνο βράχο, όπου έφτιαξε ναΐσκο.
Μάλιστα τον έθαψαν δίπλα στο σπήλαιο και λόγω υποχώρησης του εδάφους, δεν εντοπιζόταν ο τάφος του.
Όταν μοναχοί θέλησαν να ανεγείρουν νέο ναό προς τιμή του, αφού πρώτα είχε υποδείξει με όραμα σε κάποιον από αυτούς να ανοιχτεί ο δρόμος προς το σπήλαιο, ανακαλύφθηκε ο τάφος του.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα λείψανά του ανέδυαν άρωμα διαπεραστικό, εξ ου και ονομάστηκε Μυροβλήτης.
ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΣΑΝ ΟΥΡΑΝΟ
Και ο όσιος Νείλος ο ασκητής και ο όσιος Νείλος ο Μυροβλήτης δεν ήταν άνθρωποι της ύλης, όπως εμείς σήμερα, αλλά προσδοκούσαν ουρανό.
Ο Θεός είδε τον καλοπροαίρετο αγώνα τους, έλυσε τους δεσμούς της καρδιάς τους και τους έκανε άξιους της σωτηρίας.
Ας καταλάβουμε όλοι ότι η ζωή των Χριστιανών δεν είναι εποχική. Είναι μόνιμη μάχη και επαγρύπνηση.
Η ζωή μας είναι καρπός γλυκύτατος, όταν την αφήνουμε να αναπτύσσεται σταθερά μέσα στο ευαγγέλιο και τη χάρη του Κυρίου, διαφορετικά είναι δοκιμασία.
Απέραντο πέλαγος είναι η ανθρώπινη ζωή. Δεν λείπουν ποτέ οι τρικυμίες, οι άνεμοι, τα κύματα, η ομίχλη και τα ύφαλα.
Μικρό πλοίο ο άνθρωπος, άλλοτε πλέει πάνω στο πέλαγος της ζωής με ευνοϊκό άνεμο και αίθριο τον ουρανό.
Άλλοτε, όμως οι άνεμοι γίνονται σφοδροί, τα κύματα απειλητικά και ο τρόμος κυριεύει την ψυχή μας. Οι δυσχέρειες στη ζωή είναι πολλές φορές σκληρές και επικίνδυνες.
Αλλά και ο Χριστός είναι πάντοτε παρών.
