Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς πως οι μεγάλοι ξεχασμένοι στον ομογενειακό μας χώρο είναι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των ελληνικών σχολείων των κοινοτήτων, οι οποίοι εξακολουθούν με πίστη και μεράκι να προσφέρουν την πολύτιμη υπηρεσία και λειτούργημα της διδαχής της ελληνικής γλώσσας, πολιτισμού και ιστορίας με αμοιβές κάτω του επιπέδου της πείνας. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσαμε πλέον να μιλούμε για προσφορά εθελοντικής εργασίας γιατί στην ουσία περί αυτού πρόκειται.

Κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον και από πουθενά, έτσι για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και φυσικά συμπεριλαμβανομένων της Αρχιεπισκοπής, αλλά και της Ελλάδας, οι αξιωματούχοι της οποίας εξαντλούνται και αναλίσκονται κάθε φορά που επισκέπτονται ελληνικά σχολεία της Ομογένειας σε φωτογραφίες, δηλώσεις και εξαγγελίες χωρίς αντίκρισμα. Πέραν αυτού ουδέν.

Τα σεμινάρια με αυτοπρόσωπη παρουσία και εκ του μακρόθεν είναι ένας τρόπος να λέγουν οι έχοντες την ευθύνη του μείζονος θέματος της Παιδείας ότι κάτι κάνουν για να δικαιολογούν τις θέσεις, τους σφριγηλούς μισθούς και τα συν αυτοίς ευεργετήματα. Βέβαια θα πρέπει να είναι κάποιος συνειδητά αφελής να πιστέψει ότι ο Κουλαρμάνης ή ο Τσαμκόπουλος μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό για την Παιδεία. Να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να χαράξουν στρατηγικές, να πραγματοποιήσουν μία αφύπνιση ανά την Αμερική. Αλλωστε, αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει τη βοερή και γοερή ανεπάρκεια, η οποία βέβαια συνάδει με εκείνου ο οποίος τους διόρισε και η Αρχιεπισκοπή τους πληρώνει, δηλαδή το Λαϊκό Σώμα.

Στις ενέργειες διαφόρων Ομοσπονδιών για την Παιδεία δεν αναφέρομαι σεβόμενος το μείζον θέμα της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσας. Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε με αυτά, δεν χρειάζονται περισσότερα.