Ο Άγιος Σπυρίδωνας φάνηκε προστάτης Κέρκυρας, και εξακολουθεί να είναι, ουκ ολίγες φορές.

Δύο από αυτές ήταν όταν το 1629-1630 (εορτάζεται η ανάμνηση του γεγονότος την Κυριακή των Βαΐων) και το 1673 (εορτάζεται η ανάμνηση του γεγονότος την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου), όταν ενέσκηψε η φοβερή πανώλη (πανούκλα) με πολλά θύματα

Αναρίθμητοι νεκροί, η πόλη είχε νεκρώσει και οι δρόμοι ήταν άδειοι, οι άνθρωποι είχαν κλειστοί στα σπίτια τους, καθώς, παρά τα μέτρα, ο θάνατος θέριζε τους πάντες και φάρμακα δεν υπήρχαν.

Απελπισμένοι από την κατάσταση οι Κερκυραίοι και παρά τις συστάσεις να αποφεύγουν το συνωστισμό συγκεντρώνονταν και τις δύο φορές στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και ζητούσαν με θερμή προσευχή τη βοήθειά του. ΄

Την πρώτη φορά, στην πανούκλα του 1629-1630, ένα σημάδι, κάτι σαν φως υπερκόσμιας κανδήλας, όπως περιγράφει ο ιστορικός της Κέρκυρας Ανδρέας Μάρμορας, που έζησε εκείνη την περίοδο, εμφανίστηκε πάνω από το ναό.

Και το κακό, που έπληξε το νησί σταμάτησε, κάτι, που όλοι οι Κερκυραίοι απέδωσαν στον Άγιο.

Πάλι με τη θαυμαστή παρέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνα, το 1673, εξαφανίστηκε η πανώλη, που για δεύτερη φορά έριξε το θανατηφόρο πέπλο της στο νησί.

Όπως έχει διασωθεί στην παράδοση οι κάτοικοι της Κέρκυρας έβλεπαν τον ‘Αγιο να κρατά το Σταυρό και να διώχνει το θανατικό μακριά από το νησί.

Μάλιστα η εικόνα αυτή αναπαρίσταται σε ένα από τα δεκαεπτά τμήματα του θόλου του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου είναι αγιογραφημένες δεκατρείς παραστάσεις από τον βίο και τα θαύματά του.

Από τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνα προκύπτει ότι φρονιμότατος είναι εκείνος, που εμπιστεύεται τον εαυτό του, την όλη ζωή και τα έργα του, στην αγαθοσύνη και στην άκρα σοφία και δύναμη του ουράνιου Πατέρα.

Από τον Θεό προέρχεται η πραγματική προστασία, η οποία χαρίζει στον Χριστιανό την αληθινή ευτυχία πρώτα εδώ στη γη και έπειτα στον ουρανό.

Ας μη στηριζόμαστε, λοιπόν, οποιαδήποτε κατάσταση και αν αντιμετωπίζουμε στις ικανότητές μας και στα θελήματά μας, αλλά στο Θεό, ο οποίος έχει πάντοτε το ενδιαφέρον και τη δύναμη να τακτοποιεί τα πράγματα, κατά τον καλύτερο και ασφαλέστερο τρόπο.

Ακριβώς όπως απαιτεί η ψυχική ασφάλεια και ωφέλεια των ανθρώπων της πίστης και της αγάπης και της υπακοής στο Θεό.

Και πρέπει να έχουμε την πεποίθηση ότι “εάν ο Κύριος θελήση, και ζήσομεν και ποιήσομεν τούτο ή εκείνο”.

Δηλαδή αν εμπιστευόμαστε τον Θεό θα έχουμε από τον Κύριό μας καθοδήγηση και αποφασιστικότητα.