Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αδικηθεί στην Εκκλησία; Λίγους δεν τους λες σίγουρα. Όλοι όσοι δουλεύουν, προχωρούν και προοδεύουν; Όχι πάντοτε. Ή τουλάχιστον αργούν να αποκατασταθούν.

«Αποκατάσταση» για έναν κληρικό σημαίνει να φορέσει τη μίτρα. Πολλοί κληρικοί το βλέπουν ως ευκαιρία να μην έχουν κανέναν στο κεφάλι τους και να κάνουν πράξη το όραμά τους. Γιατί πολλοί αρχιμανδρίτες δούλευαν σκληρά και συνέχισαν, αφού φόρεσαν τη μίτρα, να εργάζονται σκληρά.

Υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν  ότι η ζωή τους χρωστάει και πρέπει να  γίνουν Μητροπολίτες για να… αράξουν. Να μπουν στην ασφάλεια της αρχιερατικής βαθμίδας και από εκεί να το παίζουν κριτές των πάντων.

Να βασανίζουν τους δύσμοιρους τους κληρικούς τους και να δείχνουν ως έργο το απόλυτο μηδέν. Γιατί ακόμη και από την πιο μικρή Μητρόπολη, αν έχεις όρεξη, μπορεί να κάνεις έργο.

 Πέντε πρόσωπα

Η Ιεραρχία γνωρίζει καλά τους αδικημένους της Εκκλησίας. Στο μυαλό μου έρχονται δύο Πρωτοσύγκελοι και τρεις Αρχιμανδρίτες που έχουν εργαστεί σκληρά, έχουν κάνει μικρά θαύματα στον τομέα τους (οικονομικά, μεταναστευτικό, επιμόρφωση) και δεν έχουν τιμηθεί από την ιεραρχία. 

Ο Αρχιεπίσκοπος κάτι θα γνωρίζει περισσότερο για το μέλλον τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο έχων τον… κίτρουλλο τον εριώδη (καρπούζι) και τη μάχαιρα είναι ο κ. Ιερώνυμος. Αν δεν προτείνει ο Αρχιεπίσκοπος οι υπόλοιποι και κάτω να χτυπιούνται δεν παίρνουν ψήφο.

Πόσοι Μητροπολίτες έγιναν με παρακαλετά του τύπου, «έλα μωρέ τον καημένο κρίμα είναι περίμενε τόσα χρόνια» ή βαρέθηκαν να τον βλέπουν να σέρνει τα ράσα του εδώ και εκεί. Τα χαΐρια τους, βεβαίως, ονόματα δε θίγουμε, τα βλέπουμε τώρα που έγιναν στη Μητρόπολή τους. Κουμάντο κάνει ο Πρωτοσύγκελλος γιατί οι ίδιοι δεν ξέρουν να χωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρα.

 Μια μεγάλη αδικία

Πέρα από τους παραπάνω, υπάρχει ένας που είναι ο πιο αδικημένος απ’ όλους. Που θα έπρεπε Χριστοδουλικοί και Ιερωνυμικοί να τον τιμήσουν. Όχι μόνο για τις ικανότητές του, αλλά και για την αφοσίωσή του σε έναν Αρχιεπίσκοπο.

Είναι ο τότε εκπρόσωπος Τύπου, ο Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Οικονόμου. Ήταν δίπλα στον μακαριστό Χριστόδουλο μέχρι τελευταίας στιγμής.

 Απλό παπαδάκι τότε, με το πάθος της νιότης, δεν μάσαγε τα λόγια του.

Δεν ήταν καθόλου διπλωμάτης για τον εαυτό του και γι’ αυτό έμεινε στην απ’ έξω. Έβαλε τα στήθη του μπροστά και έδινε μάχες για τον Χριστόδουλο μέχρι και με τον τότε ζόρικο Μητροπολίτη Ζακύνθου (νυν Δωδώνης) Χρυσόστομο.

Ο αστικός μύθος θέλει τον π. Επιφάνιο Οικονόμου να «αποκατασταθεί» μόνο όταν φύγει από τη ζωή ο Δωδώνης. Κανονικά αν θέλει να επιδείξει μεγαλείο ψυχής ο Δωδώνης, θα έπρεπε να είναι ο πρώτος για να τον προτείνει.

Οι Χριστοδουλικοί θα έπρεπε να τον τιμήσουν για την επίπονη και επίμονη δουλειά που έκανε να  συγκεντρώσει όλη την πνευματική κληρονομιά του μακαριστού Χριστοδούλου σε μια σειρά σπουδαίων τόμων. Γιατί δεν «μάσησε» να τα βάλει με τα θηρία για να υπερασπιστεί τον γέροντά του. Κι όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή αποσύρθηκε στην πατρίδα του.

Οι Ιερωνυμικοί, από την άλλη, θα έπρεπε να τον τιμήσουν γιατί τέτοιοι κληρικοί, αφοσιωμένοι στον Αρχιεπίσκοπό τους, είναι λίγοι. Και αν μη τι άλλο, πρέπει να τιμάται η στάση ενός κληρικού, όχι μόνο το πρόσωπο.

“Μελχισεδέκ”

ΠΗΓΗ:*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”