Έχω ξαναγράψει  πολλές φορές για το θέμα. Και καθώς περνούν τα χρόνια το συναντώ πολύ συχνά στη ζωή μου. Και θα θυμάστε φαντάζομαι, όσοι με διαβάζετε τα τελευταία,κυρίως, χρόνια ότι τα δύο είδη ανθρώπων που  απεχθάνομαι είναι οι αχάριστοι και οι υποκριτές. Και οι δύο αυτοί χαρακτήρες  για μένα είναι ίσοι με… το μηδέν εις το πηλίκον.

Είναι  αληθές ότι  υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων γύρω μας, που όσα και αν τους προσφέρει ένας συνάνθρωπός τους, τα θεωρούν δεδομένα και μάλιστα ως υποχρέωση του άλλου, προς το πρόσωπό τους.

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, σε όλα τα επίπεδα και τις βαθμίδες του δημόσιου βίου και σε όλα τα επαγγέλματα. Και ευτυχώς γίνονται εύκολα αντιληπτοί, εξαιτίας του κακού και αμετροεπούς χαρακτήρα τους, αλλά και της μεγάλης ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους!

Και  το ανθρώπινο αυτό είδος, ξεκινά την πορεία του με πανομοιότυπο τρόπο. Κι όταν με το καλό φτάσει το στόχο του, τότε ξεχνά και αγνοεί αυτούς που βοήθησαν, καθώς και όλους αυτούς που του στάθηκαν για να ανέλθει  στις θέσεις και στα αξιώματα που είχε στοχεύσει!

Και δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που επιδεικνύουν αυτό τον χαρακτήρα.

Ωστόσο, θα περίμενε κανείς αυτό το είδος ανθρώπων, να μην υπάρχει και ασφαλώς να μην ευδοκιμεί  εντός του χώρου  της Εκκλησίας.

 Θα περίμενε να έχουν  διδαχθεί από τον αιώνιο λόγο, αλλά και από το μεγάλο παράπονο που ο ίδιος ο Χριστός εξεστόμισε: «ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;»

Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και αφθονούν και αποκαλύπτουν αυτό το αηδιαστικό … “ταλέντο”. Ευθύς μόλις αρχίσουν να ανέρχονται τα αξιώματα και τις θέσεις και μάλιστα ευθύς μόλις ανέλθουν στον ύψιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης!Λες και κάτι παθαίνουν!  «Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι αρχαίοι.

Τόσο ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όσο και ο προ αυτού μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, είχαν όπισθεν του γραφείου τους, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, μία πινακίδα που έγραφε το εύστοχο και χιλιοειπωμένο παλιό γνωμικό:

Δεν ήταν απλώς μόνον υποψιασμένοι και οι δύο Προκαθήμενοι για την ύπαρξη των αχαρίστων στη ζωή και κυρίως στην Εκκλησία, αλλά είχαν γευτεί στο έπακρο, όπως συχνά έλεγε ο αείμνηστος Χριστόδουλος, την… άψινθο της αχαριστίας, ακόμη και από δικούς τους ανθρώπους.

Το αυτό συμβαίνει και τώρα…

Βοηθάμε ανθρώπους, που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν χάσει το δρόμο προς την κορυφή και με τις μικρές μας δυνάμεις τους συνδράμουμε να ανέλθουν εκεί όπου επιθυμούν διακαώς και αφού το επιτυγχάνουν αυτό, φέρονται με τρόπο αλαζονικό και αχάριστο, λές και τους χρεωστούσαμε.

Και η συμπεριφορά αυτή γεννά τον προβληματισμό και τη θλίψη, γιατί δείχνει κενό συνείδησης και περίσσευμα αχαριστίας. Και ααφαλώς και αλαζονεία και κακότητα. Οπωσδήποτε όμως, δεν δείχνει ευγένεια και μεγαλείο  ψυχής!

Στις σκέψεις αυτές, έχω καταλήξει πολλές φορές, και κυρίως όταν απογοητεύομαι από τις συμπεριφορές κάποιων Ιεραρχών μας, που όσο ζούσε ο Χριστόδουλος και εκείνοι ήταν ακόμη στον πάγκο και περίμεναν την προαγωγή, έδειχναν τις καλές και σεβαστικές τους διαθέσεις, οι οποίες όμως, όπως αποδεικνύεται επίπλαστες και επιφανειακές και δεν διστάζω να πω πως  ήταν υποκριτικές και ψεύτικες! Όλα τα έκαναν μέχρι να γίνουν Αρχιερείς! Μετά άρχισαν να βλέπουν αφ΄ υψηλού και να αγνοούν ή και να  σνομπάρουν ακόμη, αυτούς που μέχρι χθες τους άνοιγαν πόρτες!

Για παράδειγμα υποψήφιος Αρχιερεύς μέχρι που κατάφερε να εκλεγεί είχε άριστες σχέσεις με τον υπογράφοντα και μάλιστα του έδινε και…πληροφορίες!Μην θεωρήσετε τίποτα από τα μυστικά του κράτους αλλά από αυτά που κυκλοφορούσαν στους εκκλησιαστικούς διαδρόμους.

 Και τώρα; Σφυρίζει αδιάφορος και αφ´υψηλού! Λες και είναι άλλος ανθρωπος.

Δυστυχώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, πρωτίστως εντός του χώρου της Εκκλησίας!

Δεν παραπονιέμαι… διαπιστώσεις κάνω.

Ναι δυστυχώς, αφού ανέλθουν μία προς μία τις θέσεις και γίνουν και Αρχιερείς, μετά μας γράφουν στο …τακούνι του αριστερού… υποδήματός των! Τα παραδείγματα πολλά και ποικίλα! Τί να πρωτοθυμηθώ;

Σκέφτομαι να αρχίσω να τα γράφω όλα αυτά, ένα-ένα, και να αποκαλύψω κρυφά και άγνωστα μέχρι τώρα γεγονότα του σύγχρονου εκκλησιαστικού μας βίου!Θα γίνει best seller.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί που εξελέγησαν επί Αρχιεπισκοπείας Χριστοδούλου. Υπάρχουν κι αυτοί που ευεργετήθηκαν άμεσα από τον Χριστόδουλο και οι οποίοι κατέληξαν σήμερα να είναι οι… Γενίτσαροι! Είδα προχθές πόσοι πήγαν και συμμετείχαν στο Μνημόσυνο για τα 15 χρόνια από την Κοίμηση του μεγάλου Πρωθιεράρχη… Όχι, δεν ήθελα να είναι όλοι όσοι εξελέγησαν επι των ημερών του, αφού μερικοί έχουν συνηθίσει τα 15 αυτά χρόνια να τον θυμούνται και να τον τιμούν στην επαρχία τους.

Αυτό που με ταλαιπωρεί ψυχικά είναι ότι ουδέποτε τα 15 αυτά χρόνια δεν υπήρξε το «μαζί», το να κάνουν κάτι  «όλοι μαζί» οργανωμένα και σωστά και  με ευγνωμοσύνη προς τον μεγάλο Πρωθιεράρχη που τους βοήθησε να ανέβουν ψηλότερα και να διακριθούν και να γίνουν…πρίγκηπες της Εκκλησίας μας!

Και δυστυχώς το… «θεάρεστο» αυτό έργο της αχαριστίας, το ακολουθούν σήμερα κάποιοι Αρχιμανδρίτες, που αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο η προαγωγή σε Επίσκοπο!Και αν φέρονται έτσι στον Χριστόδουλο φαντασθείτε πως θα φερθούν στον Ιερώνυμο! Δεν έχω ουδεμία αμφιβολία γιαυτό!

 Το έργο για το οποίο φόρεσαν το ράσο και έδωσαν όρκους κατά την χειροτονία τους περνά σε δεύτερη μοίρα! Γι’ αυτό ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του στην Εκκλησία και στον ιερό κλήρο και απομακρύνθηκε!

Ο λαός μας έχει αισθητήριο αλάνθαστο. Βλέπει και ξέρει να διακρίνει… την ήρα από το σιτάρι.

Η κρίση που περνάμε δίνει τη δυνατότητα της συσπείρωσης του λαού μας, αλλά παράλληλα δίνει την ευκαιρία στους σωστούς κληρικούς μας να κάνουν αυτό που πρέπει και να αποδείξουν οτι ο δρόμος της Εκκλησίας οδηγεί από τον Γολγοθά στην Ανάσταση και όχι σε σκοτεινούς διαδρόμους μιάς απατηλής καριέρας!

Ο πιστός γνωρίζει να ξεχωρίζει τον σωστό κληρικό, τον αγνό και ακέραιο, τον αληθινά πιστό, τον όντως πνευματικό πατέρα του. Και κάνει τις επιλογές του, απορρίπτει το κίβδηλο και ακολουθεί το γνήσιο. Γι’ αυτό κανείς να μην επαναπαύεται στις δάφνες του. Κάποτε οι μάσκες πέφτουν, οι αυλοκόλακες συμμαζεύονται και όλα φωνάζουν την… γύμνια του βασιλιά!

Η Εκκλησία θα ζει στους αιώνες, διότι Εκκλησία είναι ο Χριστός. Και ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Αυτό αποδεικνύει τη θεία δύναμη της Εκκλησίας που εξακολουθεί να υπάρχει, παρά τα όσα ανάξιοι Χριστέμποροι βυσσοδομούν εναντίον Της!

Οι πύλες άδου  δεν θα την νικήσουν!

Γι’ αυτούς, όμως, έχουν ανοίξει διάπλατα!

Γι’ αυτό καλόν είναι  οι ταγοί της Εκκλησίας μας να φροντίσουν  να μη μείνουν έξω του νυμφώνος Χριστού!!