Του Σωτήρη Μ. Τζούμα  

Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων γύρω μας, που όσα και αν τους προσφέρει κανείς, τα θεωρούν  ως δεδομένα και ίσως  μάλιστα και ως υποχρέωση των άλλων προς το προσώπό τους.

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου και σε όλα τα αξιώματα και τις βαθμίδες!

Και γίνονται εύκολα αντιληπτοί,εξαιτίας του κακού και εγωιστικού χαρακτήρα τους και της μεγάλης ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους! Κατά σύμπτωση το ανθρώπινο αυτό είδος, ξεκινά την πορεία του με πανομοιότυπο τρόπο. Κι όταν κατακτήσουν τον πολυπόθητο στόχο,τότε ξεχνούν και αγνοούν τους ευεργέτες των και όλους αυτούς που  τους βοήθησαν για να ανέλθουν αυτοί σε  θέσεις και αξιώματα που είχαν βάλει στο μάτι!

Και θα περίμενε κανείς αυτό το είδος ανθρώπων, να υπάρχει παντού αλλά να μην υπάρχει και ασφαλώς να μην βρίσκει έδαφος για να ευδοκιμήσει  εντός των κόλπων της Εκκλησίας!

Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και αφθονούν και αναδεικνύουν αυτό το ξεχωριστό “ταλέντο”, ευθύς μόλις αρχίσουν να ανέρχονται τις βαθμίδες της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας και μάλιστα ,ευθύς μόλις ανέλθουν στον ύψιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης!

Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στον χώρο του γραφείου του στην Ιερά Αρχιεπισκοπή,είχε μία πινακίδα που έγραφε το εύστοχο: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός, του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Δεν ήταν απλώς υποψιασμένος για την ύπαρξη των αχαρίστων στη ζωή και κυρίως στην Εκκλησία, αλλά είχε γευτεί κατά κόρον, οπως έλεγε, την… άψινθο της αχαριστίας, ακόμη και από δικούς του ανθρώπους, απο δικά του πνευματικά παιδιά και αναστήματα , τα οποία εκ των υστέρων κατάλαβαν τι έχασαν και μετανόησαν για τις πίκρες που του έδωσαν.

Το αυτό συμβαίνει με όλους μας! Βοηθάμε ανθρώπους, που υπό άλλες συνθήκες, θα είχαν χάσει το δρόμο προς την κορυφή.

Ομως με τις μικρές μας δυνάμεις τους βοηθήσαμε να ανέλθουν εκεί όπου επιθυμούσαν διακαώς και δεν το άξιζαν. Και το ήξεραν πως δεν το άξιζαν αλλά ήθελαν να προλάβουν τα γεγονότα. Και  αφού πέτυχαν αυτό που ήθελαν μετά φέρονται με τρόπο αμετροεπή, αλαζονικό και αχάριστο,λές και τους χρεωστούσαμε  την όποια βοήθεια και συμπαράσταση όσοι συμβάλαμε  στο ανέβασμά τους- σαν του κισσού το πλάνο ανέβασμα, αναρριχώμενοι και πατώντας πάνω στους άλλους!

Και η συμπεριφορά αυτή, γεννά τον προβληματισμό και τη θλίψη, γιατί δείχνει κενό συνείδησης και περίσσευμα αχαριστίας! Στις σκέψεις αυτές, έχω καταλήξει πολλές φορές και κυρίως όταν απογοητεύομαι από τις συμπεριφορές κάποιων Αγίων Ιεραρχών μας, που όσο ζούσε ο Χριστόδουλος και εκείνοι ήταν ακόμη Αρχιμανδρίτες, φιλούσαν ακόμη και … λερωμένα ράσα και έδειχναν τις καλές και σεβαστικές διαθέσεις, οι οποίες όμως ήταν υποκριτικές και ψεύτικες!

Δυστυχώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, πρωτίστως εντός του χώρου της Εκκλησίας! Και αργότερα και αφού ανέλθουν μία προς μία τις βαθμίδες  και μάλιστα φτάσουν να γίνουν και Αρχιερείς, τότε συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια το αναμενόμενο:μας γράφουν στο …τακούνι του αριστερού .. υποδήματος των!

Τα παραδείγματα πολλά.

Σκέφτομαι να αρχίσω να τα γράφω όλα αυτά, ένα-ένα,και να αποκαλύπτω διάφορα κρυφά και άγνωστα, μέχρι τώρα, γεγονότα του σύγχρονου εκκλησιαστικού μας βίου!

Άλλωστε στον ήδη έτοιμο υπό έκδοση τόμο μου , τον αφιερωμένο στον Μεγάλο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, κάνω εκτενή αναφορά στους Αρχιερείς που εξελέγησαν επί των ημερών του  αλλά και λεπτομερή στοιχεία της κάθε εκλογής! Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί που εξελέγησαν επί Χριστοδούλου. Υπάρχουν κι αυτοί που ευεργετήθηκαν άμεσα ή έμμεσα , από τον Χριστόδουλο,οι οποίος τους άνοιξε τους δρόμους, για να πατήσουν και να γίνουν Αρχιερείς την επόμενη μέρα απο τον Ιερώνυμο. Γιαυτό και  επεκτείνω το αφιέρωμά μου και σε εκλογές που έγιναν  επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Β ´. Πως έγιναν, γιατί έγιναν αλλά και γιατί δεν έγιναν. Θα γελάσει ή θα κλάψει κάθε πικραμένος. Ποιος, αλήθεια, από όλους αυτούς έδειξε και δείχνει την ευγνωμοσύνη του προς τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο; Ποιός από όλους αυτούς τον μνημονεύει την ώρα της Μεγάλης Εισόδου των Αγίων; Ελάχιστοι έως μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού!Αλλά και προς τον Ιερώνυμο δεν πάνε πίσω. Από μπροστά τον προσκυνούν και τον σέβονται και μόλις γυρίσει την  πλάτη του τον κατεδαφίζουν! Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος ο κόσμος της Εκκλησίας. Αλλά επειδή το θέμα είναι τεράστιο και όσο γράφω τόσο θυμάμαι γεγονότα και μάλιστα και πρόσφατα, που με κάνουν να θυμώνω και να αηδιάζω, θα επανέλθω πολύ σύντομα με περισσότερα στοιχεία! Το έχω ξαναπεί αλλά δεν τήρησα την υπόσχεσή μου! Τώρα όμως θα το κάνω! Το οφείλω πρωτίστως στη μεγάλη μνήμη Εκείνου.