Του π. Ηλία Μάκου

Επίσκοπος στην ιστορική και ταυτόχρονα μαρτυρική Σινώπη του Πόντου, τόπο καταγωγής του, ήταν ο ιερομάρτυρας Φωκάς.

Το τέλος του μαρτυρικό. Τον έριξαν σε καυτό λουτρό. Η ζωή του, όμως, εκτός από πολλά μαρτύρια είχε και πολλά θαύματα. Τα οποία, δεν έπαψαν με το θάνατό του, αλλά συνεχίζονται έως τις ημέρες μας.

Και αυτό, γιατί δεν λύγισε κάτω από το βάρος του σταυρού του, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατον να γίνει κοινωνός του Χριστού, αν πρώτα δεν γίνει κοινωνός των παθημάτων του. Είναι ακατόρθωτο να είναι κανείς γνήσιος Χριστιανός, χωρίς πόνο και θυσία.

Έκανε υπακοή στο θέλημα του Θεού, αδιάκριτη και αγόγγυστη, με φυσικό επακόλουθο να του δοθεί η δωρεά του να θαυματουργεί, τότε και τώρα και για πάντα. Από όσα θετικά εργάστηκε ως Επίσκοπος εξυπηρέτησε το σωτήριο σχέδιο του Θεού.

Αδιαφόρησε για τις επικρίσεις και τον κατατρεγμό των ανθρώπων. Η αγάπη του στο Θεό ήταν παραπάνω από κάθε αντίδραση και από αυτή έπαιρνε τη δύναμη να αντιστέκεται στις πιέσεις και να προχωρά.

Στο θυμό των άλλων απαντούσε με πραότητα. Στην ανηθικότητα με αγνότητα. Στα βασανιστήρια με συγχωρητικότητα. Δεν στήριξε, όπως κάνουμε εμείς, τις ελπίδες του στον κόσμο και στα του κόσμου, γιατί εξ αρχής ήξερε πως η κατάληξη θα ήταν η τραγικότητα της διάψευσης των προσδικιών του.

Τα θαύματα του είναι μια ενίσχυση των ψυχών, μια θαλπωρή, μια σκέπη, μια στοργή, μια προσδοκία. Μπροστά στα θαύματα του ιερομάρτυρα Φωκά, οι δυνάμεις του κακού παραλύουν.

Ο βίος του αποτελεί μια ατελείωτη και ζωντανή διδασκαλία ότι ο δρόμος προς το Χριστό στην αρχή έχει μυτερά αγκάθια, στη μέση απαιτεί σκληρό αγώνα και στο τέλος χαρίζει μια ατελείωτη χαρά.