Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα «κοινό χρέος», το οποίο έλεγαν οι αρχαίοι «πάντες εξ ανάγκης πρέπει να αποτίσωσιν,ο θάνατος». 

 Είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα από την οποία κανείς δεν ξεφεύγει! Είναι ένα γεγονός που συγκλονίζει τους πάντες.

«Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον», ψάλλει η Εκκλησία μας στην εξόδιο ακολουθία της , εκφράζοντας το δέος που αισθάνεται ο άνθρωπος μπροστά στον απρόσκλητο και ανεπιθύμητο επισκέπτη, τον θάνατο.

Όταν όμως η αντιμετώπιση αυτή γίνει με την προοπτική της Αναστάσεως, τότε η ελπίδα και της δικής μας αναστάσεως και των αγαπημένων μας προσώπων, μεταβάλλει τον θάνατο σε ύπνο, και τον αποχωρισμό σ’ ένα μακρινό μεν ταξίδι αλλά το οποίο έχει την προοπτική της Αναστάσεως και αυτό μας γεμίζει με ελπίδα.

Είδαμε τον Πατριάρχη μας πως αποχαιρέτησε την μονάκριβη  αυταδέλφη  του  Ζαχαρώ. Μας δίδαξε για μια ακόμη φορά με την ανθρώπινη συμπεριφορά του αλλά και την αξιοπρεπή στάση του. Ήταν  συγκινημένος, δακρυσμένος  καθ’ όλη την διάρκεια της διαδικασίας από την μεταφορά της σορού από την Κωνσταντινούπολη στην Ίμβρο και μετά στο πατρικό του σπίτι εκεί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Ήταν παρών σε όλα. Στο στόλισμα του φερέτρου με τα ωραιότερα άνθη που φρόντισαν να έχουν για να φύγει η αείμνηστη  Ζαχαρώ πλημμυρισμένη από λουλούδια που τόσο της άρεσαν. Ο Πατριάρχης στοργικά της εναπόθεσε και εκείνος τα δικά του με αγάπη και με βουρκωμένα μάτια. Κατά την Εξόδιο Ακολουθία στο ναό της Κοιμήσεως του χωριού τους  , τους Αγίου Θεοδώρους στην Ίμβρο,χοροστάτησε ο οικείος Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου Κύριλλος. Ο Πατριάρχης ήταν συμπροσευχόμενος εντός του ιερού βήματος όπως ορίζει η πατριαρχική παράδοση. Αλλά δεν ήταν αμέτοχος. Σιγοέψαλλε την ακολουθία, υποτονθορίζοντας και κλαίων καινμε το λευκό μαντήλι σκούπιζε τα δάκρυα του. Τα σπινθηροβόλα μπλε μάτια του είχαν γίνει κόκκινα από το δάκρυ και το στόμα του είχε στεγνώσει από την συγκίνηση.

Ήταν πολύ συγκινητικό το θέαμα του θλιμμένου Πατριάρχη την ώρα που ο χορός των ιεροψαλτών έψαλλε το «Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».

Είχα την ευλογία να τον βλέπω εντός του ιερού βήματος να το σιγοψάλλει και ο ίδιος και να σιγοκλαίει και να δείχνει την ανθρώπινη πλευρά του και την μεγάλη ευαισθησία του.

 Η αδελφή του υπήρξε δεύτερη μάνα για τον ίδιο και τ’ αδέλφια του.Ήταν η δεύτερη γυναίκα μετά τη μητέρα τους μέσα σε μια ανδροκρατούμενη οικογένεια. Και ήταν χρυσοχέρα η Ζαχαρώ. Σε όλους χρήσιμη και πολύτιμη.

Και η ώρα του «δεύτε τελευταίον ασπασμόν»ήταν ιδιαιτέρως συγκινητική. 

Πρώτος ο Πατριάρχης μας,όχι ως κορυφαίος της Εκκλησίας μας αλλά ως αδελφός της αγαπημένης όλων μας Ζαχαρώς. Την ασπάστηκε τρυφερά, της χάιδεψε τρυφερά το πρόσωπο και την αποχαιρέτησε ένας-ένας.Οι Αρχιερείς, οι ιερείς,όλοι οι κληρικοί της Αυλής με πρώτους τον Πρωτοσύγκελλο Αρχιμ. Θεόδωρο και  τον  διευθυντή του γραφείου του Πατριάρχη αεικίνητο  π. Αέτιο και ασφαλώς  το παιδί της Ζαχαρώς,ο αγαπημένος μας Χρήστος Αναστασιάδης με την σύζυγό του Κάτια που ήταν μέχρι το τέλος κοντά στην αγαπημένη της πεθερά, τα τρία χαριτωμένα παιδιά τους, ο Αναστάσιος, η Στέλλα και η Αλεξία , ο έτερος αδελφός της Ζαχαρώς Αντώνης και η σύζυγος του και όλοι οι παριστάμενοι από την Ίμβρο, την Πόλη και την Ελλάδα που πήγαμε για το σκοπό αυτό!

 Ιδιαίτερα συγκινητική και αποκαλυπτική του ήθους των Ιεραρχών μας ήταν η στιγμή που ο Πατριάρχης μας Βαρθολομαίος  δέχθηκε τα συλλυπητήρια και τις ευχές του Γέροντος Πριγκηποννήσων Δημητρίου, ενός εκ των πλέον σοβαρών Ιεραρχών του Θρόνου, ο οποίος συνδέεται με τον Πατριάρχη μας και την οικογένειά του, επί πενήντα και πλέον έτη  και ιδιαιτέρως με τον ανιψιό του Χρήστο Αναστασιάδη, μονάκριβο γυιό της αειμνήστου Ζαχαρώς. Τον ευχαρίστησε ο Πατριάρχης μας  για τον κόπο που έκανε να είναι παρών σε αυτή την δύσκολη στιγμή και ο εξίσου  συγκινημένος Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος   απάντησε αλλοίμονο Παναγιώτατε ήταν υποχρέωσή μας αφού εμείς είμαστε οικογένεια και η αείμνηστη Ζαχαρώ μας ήταν ιδιαιτέρως προσφιλής! 

Και όλοι οι Αρχιερείς είχαν έναν καλό λόγο να πουν και να ελαφρύνουν την θλίψη  του Πατριάρχη μας ο οποίος  μετά τους γονείς του έχασε το πλέον προσφιλές του πρόσωπο:την αδελφή του.

Ο  αποχωρισμός αυτός- έστω και πρόσκαιρος – οπωσδήποτε τον έχει στενοχωρήσει  ως άνθρωπο. Ακόμη και  ο Χριστός μας  δάκρυσε για τον φίλο του τον Λάζαρο. Και μετά ακολούθησε  η Ανάσταση του.

Και  στα μάτια του Πατριάρχη μας , μαζί με το δάκρυ του είδαμε να φωτίζει το πρόσωπό του  την ελπίδα της Αναστάσεως. Και την ώρα που την αποχαιρετούσε στον τάφο είδαμε να την ευλογεί και να υποκλίνεται ενώπιον της και να την κατευοδώνει. Η μαρμάρινη πινακίδα που ετέθη επί του τάφου της έφερε εγχάρακτα γραμμένο το ιδιόγραφο αφιέρωμα του Πατριάρχη στην αγαπημένη του  αδελφή, το οποίο εκ των αρχικών γραμμάτων  των προτάσεων προέκυπτε το όνομα της. Έγραφε:

Ζήσαμε εδώ μαζί την

Απαρχήν του βίου

Χάριτας οφείλω πολλάς στην αγαθήν στοργήν σου

Αναπαύου αδελφή, τώρα που επέστρεψες και

Ρέμβαζε ατελεύτητα πια την γενέτειράν μας!

Ω! Σύ,Κύριε,τον θάνατον αυτής κοίμισον ως φιλάνθρωπος!

Ευχόμαστε ο άγιος Θεός να κατατάξει την αείμνηστη Ζαχαρώ εν σκηναίς δικαίων και στα σεβαστά αδέλφια της  και στον αγαπημένο μας φίλο γυιό της Χρήστο, να χαρίζει υγεία και μακροημέρευση και  να την θυμούνται με αγάπη.