Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βρυούλων

κ. Παντελεήμων επί τη εορτή των Τριών Ιεραρχών, με την άδεια και Ευλογία του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης

κ.Ανθίμου, εχοροστάτησε κατά  τον Εσπερινόν είς τον Ι. Ναόν των Τριών Ιεραρχών Θεσσαλονίκης,  παρόντος του Ποιμενάρχου Θεσσαλονίκης κ.  Ανθίμου και ομίλησε για τους Αγίους.

     Την κυριώνυμο ημέρα της Εορτής Ιερούργησε είς τον ίδιον Ιερόν Ναόν, όπου και εχειροτόνησε εις Διάκονο το πνευματικόν τέκνον του Γρηγόριο Παπαδόπουλο.

     Προ της χειροτονίας, αντιφωνών εις όσα μετά πολλής συγκινήσεως ανέφερε ο υποδιάκονος Γρηγόριος του είπε :

     Αγαπητέ μου Υποδιάκονε Γρηγόριε,

Έφθασε η ώρα που τόσο είχες ποθήσει. Ο Θεός ομίλησε στον Μητροπολίτη που σε εδέχθη στην Επαρχία του και όλα εξελίχθηκαν τόσο θετικά.

     Εκ μέρους του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, ήθελα να σου  πω δύο λόγια μέσα από την καρδιά μου :

Σε λίγο, σκυφτός, γονατιστός εμπρός στην Αγία Τράπεζα, κάτω από το ωμοφόριο του Αρχιερέως  και το χέρι που θα σου μεταδώσει τη Θεία Χάρη, θα αισθανθείς την ίδια βιαία Πνοή του Παναγίου Πνεύματος της ημέρας της Πεντηκοστής και είμαι βέβαιος πως θα σε συναρπάσει.

     Έκθαμβος από το τι γίνεται αοράτως, μεταξύ εμού και σού, μεταξύ ουρανού και γης,χωρίς να συνηδητοποιείς το βάρος των λόγων που περιέχουν οι ευχές μου στον Θεό για σένα, θα σε ακούω να ψιθυρίζεις συνεπαρμένος :

“Ναι Κύριε , Συ οίδας ότι φιλώ Σε”.

Θέλω όλα τα χαρίσματα που σου έδωσε ο Θεός και έδειξες ότι έχεις, να τα αξιοποιήσεις κατά τον καλύτερο τρόπο.

     Ξεκινάς καλά. Θα πρέπει όμως και να τελειώσεις τη Διακονία σου καλά, για να έχεις τη μαρτυρία πρωτίστως του Θεού, του εαυτού σου και κατόπιν του πληρώματος της Εκκλησίας.

     Όταν θα ενδυθείς τα διακριτικά άμφια του Διακόνου και θα σου φωνάξουμε ΑΞΙΟΣ, αυτό το ΑΞΙΟΣ,  έχει δύο έννοιες. Η πρώτη είναι επιβεβαιωτική, ότι καλώς έγινες.

Η δεύτερη είναι ευχετική. Ευχόμεθα με τη Χάρη του Θεού, να γίνεις άξιος της Διακονίας σου και της ευθύνης που ο Θεός από  σήμερα σου αναθέτει.

     Σε θέλω αδιάβλητο, συνετό, κόσμιο, αφιλοχρήματο και προ πάντων να έχεις αγάπη.

     Να επαναλαμβάνεις αβίαστα τα του Απ. Παύλου :

” Ζώ μηκέτι εγώ, ζεί δε εν εμί Χριστός”. 

     Σήμερα ζητούνται κληρικοί, όχι σοφοί κατά κόσμον, αλλά που θα μιλούν για Χριστό με την ζωή τους και θα μοιράζουν αγάπη Χριστού στον άφιλο  και άθεο άνθρωπο της εποχής μας. Θέλω να αισθάνομαι όσο ακόμη θα ζω, υπερήφανος και για σένα. Και να μην ξεχνάς ότι η Ιεροσύνη δεν συνδέεται με την ευφυΐα, την αλλιφωνία, την επιδεξιότητα, την ομιλιτική, αλλά με την πίστη και την αγιότητα της ζωής του κληρικού.

     Τα ράσα που φοράμε, πρέπει να κρύβουν τις αρετές και όχι τις αδυναμίες μας. 

Και ακόμη μην ξεχνάς ότι ο κληρικός δεν είναι ηθοποιός, όταν τελεί τα ιερατικά του καθήκοντα. Δεν υποδύεται κάποιο ρόλο για να τον επαινέσουν οι άνθρωποι. Δεν κάνει τον κληρικό, αλλά είναι ο κληρικός.

     Από την ώρα που θα ενδυθεί  το ιερό ράσο ξεχωρίζει, διαφοροποιείται!

     Μη δειλιάζεις Γρηγόριε…. μετά από όσα σου είπα : Γιατί την ώρα που θα είσαι γονατισμένος εμπρός στην Αγία Τράπεζα, θα ακούσεις την απάντηση του Θεού, από το δικό μου στόμα. Και τότε να είσαι βέβαιος ότι θα στηλωθείς και με τρεμάμενη, αλλά σταθερή φωνή,  θα πεις : Κύριε δεν έχω τίποτα άλλο να σου προσφέρω, παρά μόνον τον εαυτό μου, αδύναμο και ανεπαρκή! 

     Αλλά Κύριε,

“Συ οίδας ότι φιλώ Σε”.

“Θαρρών τω ελέη Σου προσέρχομαι”.

     Δεν κάνω πίσω!

     “Μη αποστρέψεις το πρόσωπον Σου απ’ εμού”   “Συ οίδας ότι φιλώ Σε”. Ξέρεις ότι σε αγαπώ.” Γεννηθήτω το θέλημά Σου”.

     Και τώρα είσελθε παιδί μου εις την χαράν του Κυρίου Σου, είς το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.