Ελλογιμότατες και Ελλογιμότατοι,

κ. Πρόεδρε,

Άγιε εψηφισμένε Κοσμήτορα και λοιποί Πατέρες,

κ. Καθηγητές και Καθηγήτριες,

αγαπητοί μου Συνάδελφοι,

Ολοκληρώνω την ακαδημαϊκή μου διακονία στη Θεολογική μας Σχολή της Θεσσαλονίκης και από καρδίας ευχαριστώ τον Τριαδικό Θεό για τας προς την ταπεινότητά μου δωρεάς της αγάπης και του ελέους Του. Το έργο και την όποια προσφορά μου ας κρίνουν οι νυν και επιγενόμενοι.

Αποχωρώ από τη Σχολή, από το Τμήμα μας, της Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού, μετά από τριάντα πέντε χρόνια. Διορίστηκα Λέκτορας το 1989 και το 2002 εκλέχτηκα Καθηγητής πρώτης βαθμίδας. Ακολούθησα μετ’ ευλαβείας και αφοσιώσεως το γραφικό «τό ἐπιεικές ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. δ΄, 5).

Ποτέ σε εκλογή εξέλιξης δεν καταψήφισα υποψήφιο, στις δε εκλογές για εισαγωγή συναδέλφου στη Σχολή, υπαρχόντων συνυποψήφιων, τιμούσα εκ των πραγμάτων τον ένα.

Με την αγάπη και την φιλαδελφία Σας άπαντες, εκφράσατε την υπόληψή Σας, στο ωμοφόριο, που δια κλήρου μου δώρισε η Αγία μας Εκκλησία. Τούτο αποκαλύπτει την εις Χριστόν καρδιακή πίστη και νοητική αφοσίωση όλων Σας, προς το μέγα και απρόσιτο μυστήριο της Αγίας μας Εκκλησίας.

Το ζητούμενο είναι «πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. ε´, 6), άλλως εκτιθέμεθα και εκθέτομε, με θεωρητικολογίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προστασίας των μειονοτήτων και αλληλεγγύης των πολυπολιτισμικών κοινωνιών.

Ως ακαδημαϊκοί Θεολόγοι, εάν βιώνουμε ή βιώσουμε το του Γρηγορίου Θεολόγου «πρᾶξις θεωρίας ἐπίβασις», γινόμαστε δεκτικοί της Χάριτος, κοινωνούμε του Θείου φωτισμού και διακονούμε απροϋπόθετα τον αδελφό μας. Άλλως ιδεολογικοποιούμε το αποκαλυπτικό μυστήριο του Τριαδικού Θεού και πελαγοδρομούμε απνευμάτιστα.

Όμως, πνευματικά κενά δεν υπάρχουν. Ή ζούμε στο ανέσπερο φως του Χριστού και έτσι ευφραίνουμε τον ουρανό και τη γη, τον ορατό και αόρατο κόσμο, ή είμαστε τυφλωμένοι, έστω και ανεπιγνώστως, στο σκότος του πονηρού. Αλλά και οι πνευματικές ουδετερότητες εργάζονται ιδιοτύπως τα έργα του σκότους.

Όταν ο Απόστολος των Εθνών Παύλος έγραψε στους, ουρανίους σήμερα, Θεσσαλονικείς συμπολίτες μας «τό Πνεῦμα μή σβέννυτε» (Α΄ Θεσ. ε΄, 19 ), βεβαιότατα δεν αναφερόταν στη σοφία του κόσμου τούτου. Διότι, ο Παύλος «ἡρπάγη εἰς τόν παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.» (Β΄ Κορ. ιβ΄, 4). Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, θα μας πει για τους λόγους ιδεολογιών και θεωριών του κόσμου τούτου: «Κάθε λόγος αντιμάχεται προς άλλο λόγο. Προς τον ορθό τρόπο ζωής όμως ποιός αντιμάχεται;» (Λόγος τρίτος υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων).

Περαίνοντας με αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα θερμά να ευχαριστήσω όλους Σας και καθ’ ένα προσωπικά, για την εν Χριστώ αγάπη Σας, ενώ ζητώ συγνώμη από όποιον τυχόν επίκρανα.

Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον ευπατρίδη Δάσκαλό μου κ. Νίκο Ζαχαρόπουλο, τους Γέροντές μου, μακαριστούς Πέτρας Δημήτριο και Κρήτης Τιμόθεο, τον χειροτονήσαντά με και εις τους τρεις βαθμούς, τον εφησυχάζοντα Κρήτης Γέροντα Ειρηναίο, τον π. Ειρηναίο Δεληδήμο, τον Κώστα Χρήστου και τον Σίμο Πασχαλίδη και βεβαίως τους φοιτητές και τις φοιτήτριες των παραδόσεών μου, τους μεταπτυχιακούς, τους διδάκτορες και μεταδιδάκτορες.

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά πάντων ὑμῶν· ἀμήν.» (Β´ Κορ. ιγ´, 13).