ΒΟΣΤΩΝΗ. Επειτα από μισό και πλέον αιώνα προσφοράς και μαρτυρίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ομογένεια της Αμερικής, ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Τσουκαλάς, ιερατικός προϊστάμενος επί 26 έτη της ιστορικής κοινότητας του Αγίου Γεωργίου του Λιν Μασαχουσέτης, την Κυριακή 2 Οκτωβρίου θα τελέσει την τελευταία του Θεία Λειτουργία γιατί θα συνταξιοδοτηθεί.
Ο π. Γεώργιος, από την πόλη των Ελλήνων μεταναστών, το Λόουελ της Μασαχουσέτης, γνώρισε τη φτώχεια και τη στέρηση από μικρό παιδί μόλις επτά ετών. Ενα φοβερό ατύχημα που συνέβη στον πατέρα του, ο οποίος εργαζόταν σε εργοστάσιο επεξεργασίας δερμάτων στο Λόουελ, όταν ένα μηχάνημα του έκοψε το χέρι του, ανέτρεψε τη ζωή τους σε σημείο που όπως εκμυστηρεύθηκε στον «Εθνικό Κήρυκα» δεν είχαν ούτε φαγητό να φάνε η μητέρα του και τα τρία του αδέλφια.
Πήγαινε στο Ημερήσιο Ελληνικό Σχολείο της κοινότητας της Αγίας Τριάδας του Λόουελ με τρυπημένα παπούτσια. Είπε πως «έβαζα μέσα χαρτόνια για να φράξω τις τρύπες αλλά μέχρι να φτάσω στο σχολείο όταν ήταν βροχερή η μέρα βρέχονταν τα χαρτόνια και τρυπούσαν, έμπαινε μέσα στα παπούτσια μου νερό και βρέχονταν τα πόδια μου».
Ο π. Γεώργιος Τσουκαλάς προσεύχεται με θέρμη μπροστά στην εικόνα του Νυμφίου Χριστού.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ “Ε.Κ.”/ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΜΟΥΚΟΣΚι όμως, αυτό το φτωχόπαιδο αναδείχθηκε ένας εκ των επιφανέστερων κληρικών της Εκκλησίας της Αμερικής, με μία μακρόχρονη ευδόκιμη προσφορά και διακονία, έχοντας νυχθημερόν συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη στη αποστολή του την αγαπημένη του πρεσβυτέρα Φωτεινή.
Μίλησε από την καρδιά του στον «Ε.Κ.» του οποίου είναι αναγνώστης επί πολλές δεκαετίες σε αμφότερες τις εκδόσεις, Ελληνιστί και Αγγλιστί, και ξεδίπλωσε τους αγώνες και τις αγωνίες του μιας ολόκληρης ζωής.
Οταν τον ρωτήσαμε πώς αισθάνεται που έφτασε η ώρα της συνταξιοδότησης, απάντησε «απίστευτα, πέρασαν 56 χρόνια λες και ήταν χτες, πότε αρχίσαμε και πότε φτάσαμε στο τέλος. Ημουν 23 ετών όταν άρχισα και την άλλη εβδομάδα γίνομαι 80 ετών».
Ξεκίνησε ως βοηθός ιερεύς στην κοινότητα του Αγίου Βασιλείου του Πίμποντι επί προϊσταμενίας του αείμνηστου π. Στυλιανού Χάρακα, του μετέπειτα κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής, υπηρέτησε στις κοινότητες του Ευαγγελισμού της Νάσουα Νιου Χαμσάιρ, του Ευαγγελισμού του Γούμπερν, των Αγίων Αποστόλων του Χέβερχιλ, ενώ διετέλεσε για μερικά χρόνια και πρωτοσυγκελεύων της Μητρόπολης Βοστώνης.
Ο π. Γεώργιος Τσουκαλάς ομιλεί με ενθουσιασμό στον “Ε.Κ.” για την ελληνική γλώσσα και τις παραδόσεις του Γένους.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ “Ε.Κ.”/ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΜΟΥΚΟΣΟταν ο π. Γεώργιος μεγάλωνε στο Λόουελ, είπε, πως «τότε ήταν μικρή Ελλάδα, μιλούσαμε μόνο Ελληνικά. Στην πολυκατοικία που μέναμε διέμεναν οκτώ οικογένειες και οι οκτώ ήταν ελληνικές. Τα τέσσερα μαγαζιά από κάτω, το μπακάλικο, τα καφενεία, το τυπογραφείο, το κουρείο όλα ήταν ελληνικά».
Ο π. Γεώργιος είναι τέταρτη γενιά γεννημένος στην Αμερική αλλά όταν ομιλεί ελληνικά δεν μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν είναι γεννημένος στην Ελλάδα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες του κατάγονταν από την Αρκαδία και τη Μάνη, την Καλαμάτα και τη Σπάρτη.
Θυμάται τη ζωή στο Λόουελ όταν μεγάλωνε, δακρύζει και λέγει πως «ευγνωμονώ που μεγάλωσα σ’ αυτή την παροικία, αυτοί οι άνθρωποι με βοήθησαν και με ανέδειξαν. Από 7 χρονών ήμουν ιερόπαιδο και βοηθούσα τον π. Δημήτριο Σγούρο στην Αγία Τριάδα, κι ήταν από τότε που γεννήθηκε η επιθυμία στην καρδιά μου να γίνω ιερεύς. Ευγνωμονώ τις δασκάλες μου και το Ημερήσιο Ελληνικό σχολείο από το οποίο αποφοίτησα το 1953». Συμπλήρωσε πως «ήταν δύσκολα χρόνια διότι στις 26 Οκτωβρίου ανήμερα του Αγίου Δημητρίου ο πατέρας μου είχε ατύχημα στο εργοστάσιο επεξεργασία δερμάτων που δούλευε και έχασε το δεξί του χέρι. Ημουν επτά ετών, ο μεγαλύτερος, η αδελφή μου η Ελένη ήταν ενός έτους και τα άλλα δύο αδέλφια μου είχαν δύο χρόνια διαφορά το καθένα, ο Παναγιώτης και ο Ανδρέας. Ο πατέρας μας ήταν στο νοσοκομείο, η μητέρα φρόντιζε εμάς, καταλαβαίνετε, αλλά οι γείτονες βοηθούσαν, μεγαλώσαμε με μεγάλη φτώχεια, δεν είχαμε να φάμε. Μου έδινε η μητέρα μου 25 σεντς και πήγαινα στο φούρνο ‘Ολυμπος’ και αγόραζα μία φραντζόλα μπαγιάτικο ψωμί, την έκοβε η μητέρα μου κομμάτια σαν αντίδωρο τα έβρεχε τα έβαζε σ’ ένα μεγάλο ταψί έριχνε επάνω ζάχαρη και λίγη κανέλλα και τρώγαμε για φαγητό, δεν είχαμε ρούχα να φορέσουμε, αλλά υπήρχαν καλοί άνθρωποι που μας βοηθούσαν. Δεν υπήρχαν τότε ούτε ασφάλειες, ούτε τίποτε, μετά έκλεισε η εταιρεία μετακόμισε στις νότιες πολιτείες κι ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του και ποιος να τον πάρει με ένα χέρι να εργασθεί;».
Ο π. Γεώργιος Τσουκαλάς με την αγαπημένη του πρεσβυτέρα Φωτεινή στη διάρκεια γεύματος της κοινότητας προς τιμήν τους.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ “Ε.Κ.”/ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΜΟΥΚΟΣΣτη Θεολογική Σχολή πήγε το 1960. Θυμήθηκε πως «διευθυντής τότε ήταν ο π. Ιωάννης Παπαδόπουλος, ο αδελφός τότε του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου. Ηταν πολύ καλός άνθρωπος, μας αγαπούσε, ήθελε χαρακτήρες. Μας έλεγε θέλουμε ιερείς που να υπηρετήσουν τον λαό μας εδώ. Τότε όλα γινόταν στα ελληνικά. Ηταν αμιγώς Θεολογική Σχολή, μετά το 1967 έγινε το Ελληνικό Κολέγιο, αλλά δεν βλέπω να έχει αναδειχθεί το Κολέγιο μετά από πενήντα χρόνια υπάρξεως».
Οταν τον ρωτήσαμε πώς γνωρίστηκαν με την πρεσβυτέρα Φωτεινή, είπε χαμογελώντας πως «μια βραδιά δραπετεύσαμε κάπου 16 παιδιά από τη Σχολή και πήγαμε στην κοινότητα όπου είχαν χοροεσπερίδα για να βγούμε λίγο έξω γιατί πρέπει να σας πω ότι δεν επιτρεπόταν η έξοδος από τη Σχολή παρά μόνο την Πέμπτη και την Κυριακή. Εμείς πήγαμε στα κρυφά κι εκεί γνώρισα την πρεσβυτέρα τον Φεβρουάριο του 1964 και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτή ήταν η κοπέλα που θα περνούσαμε μαζί τη ζωή. Ηταν αγώνας να την πείσω, με συμπάθησε πιο πολύ η πεθερά μου. Ο Επίσκοπος Αβύδου Γεράσιμος μου έδινε το αυτοκίνητο της Επισκοπής και πήγαινα να δω τη Φωτεινή και να βγούμε λίγο έξω».
Στην ερώτηση ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του στις κοινότητες, απάντησε ότι «το μυστικό είναι να αγαπάς τον λαό, θυμάμαι πάντοτε το γνωμικό ‘η ισχύς μου η αγάπη του λαού’» και συμπλήρωσε «αγαπούσα πάντοτε τον Χριστό, την Εκκλησία, τις ελληνικές μας παραδόσεις, τα έθιμά μας, τα ήθη της φυλής μας κι αυτό το οφείλω στην ανατροφή μου στο Λόουελ».
Ο π. Γεώργιος Τσουκαλάς στο φεστιβάλ του Αγίου Γεωργίου κρατά με στοργή την εγγονούλα του. Διακρίνονται η πρεσβυτέρα Φωτεινή, ο Δανιήλ και η Μελίσα Τσουκαλά.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ “Ε.Κ.”/ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΜΟΥΚΟΣΟ π. Γεώργιος έδινε πάντοτε πρώτος τον παρών στην παρέλαση και στις εκδηλώσεις για τον Ελληνισμό και τα εθνικά θέματα της Ελλάδας.
Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Ιεζεκιήλ Τσουκαλάς ήταν θείος του π. Γεωργίου. Είπε πως ο «παππούς μου και ο πατέρας του Αρχιεπισκόπου ήταν αδέλφια. Ηταν άνθρωπος προσευχής, πίστεως, αφοσιωμένος στην υπηρεσία του Χριστού και του λαού. Ενέπνεε με το κήρυγμά του, με τον λόγο του, με το παράδειγμά του. Ηταν στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1987 και με τον μεγάλο καύσωνα τότε δεν άντεξε και εκδήμησε».
Οταν τον ρωτήσαμε, με βάση την πείρα του τόσων ετών πού πηγαίνει η Εκκλησία σήμερα, απάντησε πως «εκείνοι που είναι υπεύθυνοι ξέρουν πού πηγαίνει, αλλά ας σταματήσουμε στο αλλά…».
Ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Τσουκαλάς τελεί την Ακολουθία της Αναστάσεως στον Αγιο Γεώργιο του Λιν. Διακρίνεται ο π. Παναγιώτης Χρυσαφίδης.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ “Ε.Κ.”/ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΜΟΥΚΟΣ
