Σχόλιο του Αντώνη Η. Διαματάρη από τον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ
Οι πρόσφατες πρωτοφανείς πλημμύρες, σχεδόν βιβλικής καταστροφής, τραυμάτισαν την ψυχή των απανταχού Ελλήνων, καθώς προκάλεσαν ανείπωτη συμφορά με απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, ζημιές στην παραγωγή, αλλά και στις υποδομές της χώρας.
Δεν είναι συνηθισμένη η Ελλάδα σε τέτοια καιρικά φαινόμενα. Το αντίθετο. Είναι γνωστή διεθνώς για το ήπιο κλίμα της, που αποτελεί και μαγνήτη πολλών τουριστών. Είναι για τον λόγο αυτό που οι καταστροφικές πλημμύρες τραβούν την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ. Ακριβώς γιατί είναι ένα φαινόμενο.
Η Αμερική, ως γνωστόν, είναι συνηθισμένη σε αυτά τα φαινόμενα. Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος τυφώνας, κάποιος ανεμοστρόβιλος, συνήθως στο Νότο, που είναι και οι φτωχότερες πολιτείες, σαρώνει τα πάντα. Χωριά θάβονται στο νερό. Γειτονιές ολόκληρες ισοπεδώνονται από ανεμοστρόβιλους. Οι υποδομές παθαίνουν ζημιές δισεκατομμυρίων. Ο ηλεκτρισμός και το πόσιμο νερό διακόπτεται συχνά για μέρες. Ολόκληρες περιοχές γίνονται κάρβουνο από πυρκαγιές.
Και το κυριότερο, χάνονται πολλές ζωές.
Θυμάστε τον τυφώνα «Κατρίνα» που προκάλεσε τον θάνατο 1.836 ανθρώπων, ζημιές που κυμάνθηκαν μεταξύ 97,4 και 145,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων – κυρίως στην πόλη της Νέας Ορλεάνης το 2005;
Κι όμως, η κρατική μηχανή πιάστηκε «απροετοίμαστη». Κι ας υπάρχει μια ολόκληρη ομοσπονδιακή υπηρεσία επιφορτισμένη ειδικά γι’ αυτού του είδους τις περιπτώσεις. Τους παίρνει μέρες για να προμηθεύσουν τους πληγέντες με μπουκάλια… νερό.
Και όμως, οι κάτοικοι αρχίζουν από τα συντρίμμια, από το μηδέν, με μόνο τα ρούχα που φοράνε και με κάποια βοήθεια από τις ασφάλειες, αν έχουν, και από το κράτος, ξαναχτίζουν τις ζωές τους.
Αγαπητοί αναγνώστες,
είναι ψυχικά πολύ δύσκολο να βλέπεις το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε η κακοκαιρία «Daniel» στην Ελλάδα. Τα βυθισμένα χωριά στο νερό. Τους δρόμους που έχουν μετατραπεί σε ποτάμια από λασπόνερα. Τις γκρεμισμένες γέφυρες. Να ακούς για τους νεκρούς και να ανησυχείς για τους αγνοούμενους.
Δεν περιγράφεται τέτοιο μέγεθος καταστροφής και η απόγνωση στην οποία λογικά βρίσκονται οι κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν.
Και βέβαια, όπως πάντα, ο κοσμάκης πληρώνει ακριβότερα από τους άλλους τη ζημιά. Αυτοί μένουν στα υπόγεια. Αυτοί στηρίζονται στην παραγωγή διάφορων προϊόντων ή κτηνοτροφίας περισσότερο για να ζήσουν. Αυτοί στερούνται τους πόρους που απαιτούνται για να ξαναχτίσουν. Αυτοί.
Πολλά λέγονται για την αδυναμία του κράτους να προστατεύσει τον κόσμο από αυτή την συμφορά. Φυσικό είναι οι άνθρωποι στην απόγνωσή τους να θέλουν κάπου να ξεσπάσουν. Και πού αλλού παρά στο κράτος; Σε ποιον άλλον να απευθυνθούν; Και αναμενόμενο είναι για την αντιπολίτευση να θέλει, έμμεσα, να εκμεταλλευτεί τη συμφορά.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η πεπαλαιωμένη αντίληψη άσκησης της πολιτικής.
Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν από το κράτος την τελευταία στιγμή, όταν εμφανίζεται στα ραντάρ των μετεωρολόγων η απειλή, εκτός από την έγκυρη και συνεχή ενημέρωση των κατοίκων για το τι να περιμένουν και τι να αποφύγουν. Κι αυτό έγινε.
Αυτό από το οποίο μπορεί και πρέπει να κριθεί η κυβέρνηση, επομένως, είναι η αμεσότητα και η αποτελεσματικότητα των μέτρων που θα λάβει για την προστασία των κατοίκων από εδώ και εμπρός και την ανοικοδόμηση της περιοχής.
Θα απαιτηθεί μια υπηρεσία έμπειρων, ικανών, αδιάφθορων ανθρώπων, επανδρωμένη με κρατικά και μη στελέχη, με ειδικές εξουσίες εκτάκτου ανάγκης να αναλάβει το τεράστιο αυτό έργο.
Και για μια ακόμα φορά, κανένας δεν είναι ικανότερος να ανταπεξέλθει σ’ αυτή την εθνική καταστροφή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
