Χάριτι Θεού, τελέσαμε σήμερα, ανήμερα της Αποδόσεως της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το διετές μνημόσυνο του παππού μας, Ανέστη Βλάχου.

Η αγάπη μας προς τον κεκοιμημένο μας, προσέφερε τα δώρα της προσευχής και του στοχασμού, μαζί με λίγα κόλλυβα, ένα κεράκι, λίγα άνθη κι όσα ορίζει η λαϊκή εθιμοτυπία.

Αφήσαμε τις πιο γλυκές μας σκέψεις, ως μοσχοθυμίαμα ν’ ανέβουν ψηλά, εκεί όπου προσηλωμένα είχαμε στρέψει τα μάτια της ψυχής.

Μα περισσότερο απ’ όλα, προσφέραμε τη βαθιά πιστή και αφοσίωσή μας, στη μεγάλη αλήθεια της αθανασίας.

Κι αν κανένα δάκρυ, ανθρώπινα και αυθόρμητα μας ξέφυγε την ώρα της δέησης, το σκουπίσαμε ανακουφιστικά, στη σκέψη πως οι αγαπημένοι μας, που με τη θέληση Του Θεού εγκατέλειψαν τη γη των στεναγμών και των δακρύων, είναι οι λυτρωμένοι, που η Αγάπη Του Δημιουργού τους, τους τράβηξε προς το θείο κατοικητήριο.

Τους μακαρίζει η Εκκλησία μας: «Μακάριοι ους εξελέξω και προσελάβου, Κύριε. Και το μνημόσυνον αυτών εις γενεάν και γενεάν», προτάσσει να ψάλλουμε στο κοινωνικό του Σαββάτου, που ειναι ή μερα που οι κεκοιμημένοι έχουν το σιωπηλό πανηγύρι τους.

Ας είναι αιωνία η μνήμη των κεκοιμημένων σας αδέλφια μου και ας είναι η κατοικία τους εκεί όπου επισκοπεί το Φως του προσώπου και αιωνίως δεσπόζει η ωραιότητα της θείας δόξης Του θριαμβευτή του θανάτου και ζωοδότη Χριστού, αμήν!