Του π. Ηλία Μάκου

Χριστιανός χωρίς πίστη, χωρίς συνειδητή, χωρίς σταθερή και ακλόνητη, θερμή και ζωντανή πίστη, και χωρίς γνώση και επίγνωση της πίστης αυτής, δεν μπορεί να νοηθεί, δεν μπορεί να σταθεί, να ζήσει, να δράσει, να καρποφορήσει. Το πράγμα είναι αυτονόητο και συζήτηση δεν παίρνει.

 Αυτή η πίστη έχει επίκεντρο τους ναούς, όπως αυτός της Ανάληψης του Κυρίου, που εγκαινιάστηκε πρόσφατα στην Κακαβιά, στο πλαίσιο του εορτασμού για την 30η επέτειο από την ανασύσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας με βασικό συντελεστή τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.

 Ένας ναός πάνω στα ελληνοαλβανικά σύνορα, που συμβολίζει την ειρήνη και τη συνύπαρξη, κάτι, που είναι από τις μεγάλες προτεραιότητες του κ. Αναστασίου, για την οποία αγωνίζεται και προσεύχεται καθημερινά. Αγώνας και προσευχή είναι η αλάνθαστη συνταγή της  πνευματικής  παρουσίας και συμπεριφοράς και δράσης του Μακαριωτάτου.

 Τα εγκαίνια μεγαλοπρεπή, από το Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δημήτριο, που αγωνιά και μεριμνά καθημερινά για τις ανάγκες του ποιμνίου του. Και βρίσκεται κοντά σ’  αυτό, ταπεινά και διακριτικά, με σωφροσύνη και με το εκχύλισμα της αγάπης του.

 Δίπλα του ήταν ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ, που έχει έδρα στα Τίρανα, ωστόσο για πολλά χρόνια υπηρέτησε ως αρχιμανδρίτης στη Μητρόπολη Αργυροκάστρου και είναι πολύ αγαπητός στην περιοχή, όπου έχει τελέσει εκατοντάδες βαπτίσεις.

 Συμμετείχαν ο ηγούμενος της Μονής Μολυβδοσκεπάστου Αρσένιος Μάϊπας, που με ηθική καθαρότητα και αγνότητα, ανοίγει πάντα την αγκαλιά της καρδιάς του, καθώς και ιερείς από την περιοχή ένθεν και ένθεν των συνόρων.

 Την ώρα των εγκαινίων, είναι σίγουρο πως θα αναπαυόταν και θα αγάλλονταν στον ουρανό οι ψυχές των αείμνηστων κτητόρων του ναού, Θεοδώρου και Αγγελικής Πανταζή, που ήταν απόδημοι στην Αμερική και είχαν ως ρίζα και αφετηρία τους την πίστη και ως αρχή την ωραιότητα της ψυχής τους.

 Αυτός ο ναός, πέρα από το ότι μας θυμίζει ότι ο σκοπός της ζωής μας δεν μπορεί να είναι άλλος από την τελείωσή μας και ομοίωσή μας προς τον Θεό, τον Πατέρα, μας δείχνει και το δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση, που είναι η αδελφοσύνη και η αλληλοκατανόηση.

 Όλα αυτά, βεβαίως, προϋποθέτουν να ζούμε σαν άνθρωποι του Θεού, σαν πολίτες του ουρανού, με δικαιοσύνη, με τιμιότητα, με αγαπητισμό.

 Αυτό οφείλουμε να επιδιώκουμε, σε αυτό να είναι στραμμένη όλη η προσοχή μας και εδώ να εξαντλείται όλη η δραστηριότητα της ζωής μας. Να ζούμε και να εργαζόμαστε κατά Θεόν. Έτσι έρχονται και όλα τα υπόλοιπα, που μας είναι απαραίτητα στη γήινη πορεία μας. Όταν στρεφόμαστε προς τα πρώτα, έρχονται και τα δεύτερα. Αμφιβάλλουμε;  Ας δοκιμάσουμε και θα το δούμε.

 Όταν δεν είναι κανείς τυφλωμένος από πάθη και κακίες κρίνει ορθά. Αλλά όταν είναι κανείς τυφλωμένος, τότε και με του ουρανού τη γλώσσα να του μιλάς και θαύματα μπροστά του να κάνεις, αυτός θα μένει στην άρνηση..

Και αυτή να είναι η ικεσία μας:  Κύριε, απομάκρυνε από μας κάθε καταδίκη  και δώσε μας το Πνεύμα Σου το αγαθό, για να μας οδηγεί στην Αλήθεια.