Του π. Ηλία Μάκου

Στη Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου εόρτασε το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, που την εποχή του καθεστώτος του Χότζα είχε γίνει αποθήκη φυτοφαρμάκων για τους κρατικούς αμπελώνες της περιοχής.

Σύμφωνα με μαρτυρίες το παρεκκλήσι έχει μεγάλη ιστορία. Αρχικά υπήρξε Ρωμαϊκό και Βυζαντινό κοιμητήριο. Μέσα στην πορεία των χρόνων καταστράφηκε και σχεδόν είχε ξεχαστεί η ύπαρξή του.

Τη δεκαετία του 1930, λένε οι ντόπιοι, εμφανίστηκε σε γυναίκα του χωριού η ίδια η αγία και την προέτρεψε να ξαναχτιστεί ο ναός. Έτσι και έγινε, αφού το γεγονός θεωρήθηκε θεία παρέμβαση.

Από τότε και μέχρι το 1967, που άρχισε ο διωγμός της πίστης, το παρεκκλήσι λειτουργούσε κατά την εορτή της αγίας. Μετά εγκαταλείφθηκε και ερήμωσε ξανά.

Από το 2001, όμως, που ανακαινίστηκε, μέχρι και σήμερα, επί 17 ολόκληρα χρόνια, πανηγυρίζεται σ’ αυτό η αγία Βαρβάρα.

Η σκληρή αθεΐα στην Αλβανία και οι απάνθρωπες διώξεις με κάτεργα και εξορίες δεν μπόρεσαν να λυγίσουν την ψυχή των Ορθοδόξων, που με ταπεινό και συνάμα γενναίο φρόνημα δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, έστω και αν τα ιερά και τα όσιά τους ποδοπατήθηκαν.

Σ’ έναν κόσμο σαν το σημερινό, με διαστρεβλωμένη την πραγματικότητα ή καλύτερα με εικονική πραγματικότητα, που δεν έχει διάθεση να ακούσει, ούτε καν να σκεφτεί, σ’ έναν κόσμο οριακών αλλαγών και αντιθέσεων, που δεν παρέχει καμία ασφάλεια, καμία εμπιστοσύνη και καμία σταθερότητα, η αγία Βαρβάρα διδάσκει στους κατατρεγμένους χριστιανούς της Βορείου Ηπείρου ότι το όραμα και η προοπτική της πίστης και των πιστών, είναι το μέλλον.

Και το καλύτερο και ιδανικότερο μέλλον είναι ο Θεός. Μέσα στις ψευδαισθήσεις του καιρού μας, δεν χρειάζεται ιδεολογία και ψευδοληψία για να σωθεί κανείς, αλλά χρειάζεται καρδιά, όπως αυτή της αγίας Βαρβάρας, που γνώρισε αληθινά το “είναι” του Θεού.