Μέ ἀφορμή τήν συζήτηση στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας τῶν προσφυγῶν γιά τό θέμα τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί γιά ἂλλα συναφῆ θέματα, ρωτήθηκε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστομος Γ΄ ἀπό ἐπιστήμονες καί μεταπτυχιακούς φοιτητές πού βρέθηκαν στή Μάνη γιά συνέδριο τους καί ἒδωκε τήν κάτωθι ἀπάντηση: Tό Σ.τ.Ε ἀσφαλῶς μετά ἀπό τήν ἑνδελεχῆ μελέτη, τῆς ὃλης ὑπόθεσης θά ἐκδώσει τήν ἀπόφασή του. Νά ἀναμένομεν με σύνεση καί διάκριση.

Ἀναφορικά μέ τό προδικαστικό αἲτημα ἀφαίρεσης τῆς εἰκόνας ἀπό τή δικαστική αἲθουσα καί τήν ἐν συνεχεία ἀπόρριψη του ἐκ μέρους τοῦ Δικαστηρίου, προδήλως ἡ ἀπόφαση αὐτή ἐκφράζει τό γεγονός ὃτι ἡ εἰκόνα, ὡς θρησκευτικό σύμβολο, εἶναι στοιχείο τοῦ νομικοῦ μας πολιτισμοῦ καί τῆς παράδοσής μας.

Ὡστόσο, εἶναι θλιβερό στήν Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰώνα, μέ ἀρχέγονο ὓψιστο πολιτισμό, νά ἐμφανίζονται ἐκδηλώσεις καί δηλώσεις κατακερματισμοῦ αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ.

Δημιουργεῖ γενικότερα παραπικρασμό ἡ συστηματική πολεμική κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἡ ἐναντίωση στήν ἐκμάθηση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἡ προσπάθεια παραμέλησης τῆς ἐκφορᾶς τῆς προσευχῆς στά σχολεία, ἡ ἀπαξίωση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν μαθητῶν καί ἡ ἀλλοίωση τῶν θρησκευτικῶν ἑορτῶν.

Στήν Ἑλλάδα, ὁ πολιτισμός δέν εἶναι μονομερής. Εἶναι δισυπόστατος. Εἶναι σύνθεση τῆς κλασικῆς ἁρχαιότητας καί τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος.

Ἒτσι πορεύθηκε ἁνά τοῦς αἰώνες καί ζεῖ σήμερα καί ὑπάρχει ὁ Ἑλληνισμός.

Ἒπειτα ἡ Εὐρώπη , στήν ὁποία συχνά γίνεται ἐπίκληση, οὐδέποτε ἓδωκε κάποια νομικῆς φύσεως ὁδηγία γιά τό θέμα θρησκεία.

Τό κάθε κράτος ἀπό μόνο του καθορίζει τά ζητήματα αὐτά. Σαφέστατα τό διατυπώνει αὐτό ἡ Κοινή Δήλωση, ὑπ’ ἁριθμ. 11 τῆς Συνθήκης τοῦ Ἂμστερνταμ.

Ὃσον ἀφορᾶ τά ἀνθρώπινα ἀτομικά δικαιώματα, ἡ Ἐκκλησία πρώτη αὐτή, τά ὑποστηρίζει ἀφοῦ ἀπό τό Εἀγγέλιο τοῦ Χριστοῦ γεννήθηκαν καί στόν Χριστιανισμό ἀνεπτύχθησαν. Ὃσοι ἰσχυρίζονται τά ἀντίθετα, ἂς μελετήσουν Παῦλο, Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν καί κείμενα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.

Ἐν προκειμένῳ, ἂν καταστραγηθεῖ ὁ χριστιανισμός τότε καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα σαλεύονται καί καταρρακώνονται.

Ἀκόμη λόγος περί οὐδετεροθρησκείας δέν εἶναι πρόοδος. Εἶναι ὀπισθοδρόμιση στόν 18ο αἰώνα. Ἂλλο μάλιστα εἶναι ἀνεξιθρησκεία, ἂλλο οὐδετεροθρησκεία καί ἂλλο θρησκευτική ἐλευθερία.

Χρειάζεται γνώση τοῦ περιεχομένου τῶν παραπάνω ἐννοιῶν ὣστε νά μή δημιουργεῖται σύγχυση καί πρόχειρος λόγος.

Καί ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε: Ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ὀφείλουμε ὃλοι μας νά γνωρίζουμε ὃτι τελικά, ἡ ἀγνωμοσύνη καί ἡ ἀχαριστία ὡς πρός τήν Ἐκκλησία καί τήν ὁρθόδοξη διδασκαλία της, δέν χωροῦν στήν ψυχοσύνθεση τοῦ Ἓλληνα.