Γράφει ο π. Ακάκιος

Ένας μύθος του Αισώπου λέει το εξής: «Έριφος επί τινος δώματος εστώς, επειδή λύκον παριόντα είδεν, ελλοιδόρει και έσκωπτεν αυτόν. Ο δε λύκος έφη: Ου συ με λοιδορείς, αλλά ο τόπος». Με πιο απλά λόγια: ένα κατσικάκι που βρισκόταν πάνω σ’ έναν βράχο, περιγελούσε έναν πεινασμένο λύκο που δεν μπορούσε να το πιάσει. Αλλά ο λύκος του απάντησε, πως δεν τον περιγελά το κατσικάκι αλλά ο ασφαλής και απρόσιτος βράχος.

Έτσι κι εμείς, μερικές φορές, φερόμαστε με αλαζονεία και θράσσος στους ανθρώπους, γιατί έτυχε να ευνοηθούμε από κάποιον σε μια δεδομένη στιγμή της ζωής μας και να ανέλθουμε στα όποια αξιώματα. Κοκορευόμαστε για την καταγωγή μας, για τις πνευματικές μας καταβολές. Αλλά επί της ουσίας μπορεί να είμαστε και τενεκέδες ξεγάνωτοι που προκαλούμε θόρυβο ή ανθρωπάκια που κρυβόμαστε πίσω απο τον

μανδύα της εξουσίας που νομίζουμε ότι κατέχουμε.

Υπάρχουν κληρικοί μας που έχουν φτάσει στα ανώτατα εκκλησιαστικά αξιώματα επειδή είχαν μπάρμπα στην Ιεραρχία.

Ανέβηκαν χάρη στο σπρώξιμο κάποιου σπουδαίου πνευματικού πατέρα ή γιατί τους προώθησε κάποιος σημαντικός ισχυρός φίλος ή οικονομικός παράγων.

Χωρίς να έχουν τα πολλά προσόντα. Χωρίς να είναι ηγέτες. Τους προώθησε η εκκλησιαστική καμαρίλα όπως λέγεται γιατί πέρασαν τα χρόνια και κατέλαβαν θέσεις Μητροπόλεων

τις οποίες ποίμαναν κάποτε μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας και

φαίνεται σήμερα η διαφορά. Γιατί στο θρόνο που σήμερα κάθομαι εγώ ο ατάλαντος, ο φοβικός,ο άσχετος με την διοίκηση, μέχρι πριν λίγα χρόνια κάθονταν ένας φωτισμένος και αρχοντικός Ιεράρχης που ήξερε να διοικεί με αγάπη και ισότητα το ποίμνιό του. Και η διαφορά είναι αισθητή γιατί ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο. Βλέπει και συγκρίνει.

Ναί υπάρχουν πολλοί σε αυτή την κατηγορία οι οποίοι αναδείχθηκαν χάρη στις συγκυρίες. Και μετά το ξέχασαν. Κάθισαν στο θρόνο και άρχισαν να τα βλέπουν όλα αφ´υψηλού.

Ήταν μια να καταλάβουν τον θρόνο. Αντί

να ριχτούν με τα μούτρα στην δουλειά, να μελετούν, να καλλιεργούνται, να καταρτίζονται, να εργάζονται ώστε να βελτιωθούν και να γίνουν καλύτεροι, αφήνονται στα τετριμμένα.Θεωρούν πως το να είναι κάποιος Μητροπολίτης είναι απλή υπόθεση. Οχι Άγιοι δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ικανοποιούνται μάλιστα με μια ιδιόρυθμη κάλπικη λεβεντιά, για να κρύψουν το σύμπλεγμα κατωτερότητος που τους διακρίνει παιδιόθεν και ζητούν από τους υφισταμένους τους να δουλεύουν, ενώ συνάμα τους προσβάλουν, χάνοντας την αξιοπρέπειά τους.

Σαν τα ανόητα ερίφια του μύθου του Αισώπου, ξεχνούν ποιός τους ευνόησε στην ζωή, ποιός τους γλύτωσε από κακοτοπιές, ποιός τους προστάτεψε από τις λαθεμένες κινήσεις τους. Και τώρα σαν τους λιβανίζουν οι διάκοι τους εννεάκις, αισθάνονται «άγιοι» και φωστήρες. Σεβόμαστε την αρχιερωσύνη τους, αλλά λυπούμαστε για τις συμπεριφορές και την κατάντια τους, για την στάση τους, για την εν γένει πολιτεία τους.Και να θυμούνται πως αυτό που τους έδωσε απλόχερα ο Θεός και μπορεί να τους το πάρει πίσω αλλά και να τους δώσει όταν Εκείνος κρίνει το μάθημα τους.

Και πιστεύω ότι ήλθε η ώρα να πάρουν ορισμένοι ένα τέτοιο μάθημα για να κατανοήσουν ότι τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο!

π. Ακάκιος