Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
“Το γήρας περικράτησον” δέεται ο λειτουργός του Υψίστου στην Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου.
Και βέβαια όταν ο άνθρωπος εισέρχεται στην λεγόμενη τρίτη ηλικία και οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν, χρειάζεται στήριγμα και φροντίδα.Και προπαντός την αγάπη όλων.
Αποτελεί μέριμνα κοινωνική αλλά και ευθύνη ποιμαντική της Εκκλησίας η φροντίδα, η ανακούφιση αλλά και η πνευματική προετοιμασία για την εξασφάλιση του εισιτηρίου για την άλλη ζωή των ηλικιωμένων αδελφών μας.
Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο είναι η τροφός του Γένους. Πλείστα όσα ιδρύματα, για κάθε ηλικία είχε και συνεχίζει να διατηρεί και να συντηρεί για χάρη των “ολίγων αλλά πολλών” Ρωμιών της Πόλης.
Ο Πατριάρχης του Γένους ως πνευματικός ηγέτης και πατέρας όλων μας- και ιδιαιτέρως των Ρωμιών της Πόλης και των δύο νησιών του Αρχιπελάγους μας, της Ίμβρου και της Τενέδου,που μοίρα κακή και παρανοϊκή τα χάρισε στην Τουρκία- φροντίζει για κάθε τους ανάγκη και για κάθε πρόβλημα των ολίγων αλλά σημαντικών Ελλήνων της αδούλωτης Ρωμιοσύνης.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Πατριάρχης μας αγαπάει και τιμά ξεχωριστά την ιδιαίτερη του πατρίδα, την γεννήτρα και τεχνήτρα της ζωής του την όμορφη και ταπεινή Ίμβρο.
Καρπός της αγαπώσας καρδίας του, αλλά και της τιμής που προσδίδει στην τρίτη ηλικία, είναι η πρωτοβουλία του και με προσωπική δαπάνη μάλιστα, η ανέγερση Στέγης Ηλικιωμένων στην Ίμβρο! Ένα μεγάλο έργο με πολλούς συμβολισμούς αλλά και ουσιαστικά απαραίτητο που θα υπηρετήσει τους “ελάχιστους αδελφούς” του Ίμβριου Πατριάρχη μας, όσους απέμειναν αλλά και όσους θα ενθαρρυνθούν για να επιστρέψουν στην Ίμβρο και να αφήσουν την τελευταία τους πνοή εκεί.
Ο Πατριάρχης γνωρίζει πολύ καλά πώς και πότε να θεραπεύσει ένα πρόβλημα, γνωρίζει το πότε και το γιατί να ομιλήσει. Κι ας τον επικρίνουμε μερικές φορές.
Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που πικράθηκε απο το Φανάρι, για όσα υπέστη εξαιτίας των δόλιων καλοθελητών, αποκαλούσε τον Πατριάρχη μας και τους λοιπούς Ιεράρχες της Πόλης «ως ελεύθερους πολιορκημένους», που έχουμε ιερό χρέος να προστατεύουμε.Και ως το τέλος του, παρά την πίκρα που είχε μέσα του για όσα πέρασε, πάντα μας έλεγε να αγαπάτε το Πατριαρχείο μας!
Ο δε Μακαριστός Φιλίππων Προκόπιος, που τα τελευταία έτη είχε συνδεθεί ιδιαιτέρως με το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας έλεγε: “όλοι εμείς μιλάμε εκ του ασφαλούς ενώ εκείνοι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει …”
Αυτές οι σκέψεις πέρασαν από τον νου μου βλέποντας τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από τον εορτασμό του Αγ. Νικολάου στα Μύρα της Λυκίας. Μια σπουδαία προσπάθεια του Πατριάρχη και όσων Μητροπολιτών ενστερνίζονται τα οράματα και τους πόθους του, είναι η λειτουργική αναγέννηση μεγάλων και ιστορικών Προσκυνημάτων της πίστης μας. Σουμελά, Αρτάκη, Λυκία, Σμύρνη, Σηλυβρία, Αττάλεια, Αδριανούπολη… μνήμες άσβεστες που προσπαθεί ο Πατριάρχης να κρατά αναμμένες σαν το αγιοκέρι που ανάβει σε όλα αυτά τα προσκυνήματα για τους προγόνους μας.
Η δωρεά του Οικουμενικού Πατριάρχη μας προς το νησί που γεννήθηκε -για να επανέλθω στο θέμα μας- αποτελεί το επισφράγισμα μιας λαμπράς πατριαρχίας, η οποία μπορεί να μην έφερε αποτελέσματα σε όλους τους προσδοκώμενους στόχους , αλλά θα μείνει στην ιστορία ως ο «μεγάλος Πατριάρχης Βαρθολομαίος» και η πατριαρχία του ως ένας «χρυσός αιώνας» για το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Τον Βαρθολομαίο θα τον θυμηθούμε όταν τον χάσουμε! Παρά τα όποια ανθρώπινα λάθη θα μείνει στην ιστορική μνήμη ως ο ανεπανάληπτος! Εξ άλλου ο άνθρωπος δεν κρίνεται μόνο από τα λάθη του. Διότι ουδείς αλάνθαστος «ει μη μόνον ο Θεός».
