(Αυτός ο “απλός” παπάς που βλέπετε να κυκλοφορεί στο δρόμο στη φωτό είναι ο Μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας ΠΑΥΛΟΣ)
Σε όλους λοιπόν προκαλεί έκπληξη μια τέτοια εικόνα. Προκαλεί θαυμασμό να βλέπουμε έναν Πατριάρχη να κυκλοφορεί στον δρόμο σαν απλός παπάς, ως απλός άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, ως πατέρας ανάμεσα στα παιδιά του. Φτάσαμε λοιπόν να θαυμάζουμε το αυτονόητο, ποιο δηλαδή? Ένας επίσκοπος, δηλαδή πατέρας, να κυκλοφορεί ως κοινός θνητός ανάμεσα στους θνητούς, φαινόμενο σπάνιο ως ανύπαρκτο.
Προ ημερών όλοι θαυμάσαμε τον όντως άγιο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο, να αφήνει το επισκοπικό μέγαρο (αποκρουστικός τίτλος αλλά οκ), και να κατεβαίνει μόνος σαν απλός παπάς κάτω στο πεζοδρόμιο για να μιλήσει και να καθησυχάσει ταραξίες, και αυτό έγινε για όλους εμάς, τους τραγικά «ευσεβείς» χριστιανούς, αντικείμενο συζήτησης και θαυμασμού, και είναι αφού χάθηκε το αυτονόητο.
Όλοι θαυμάζαμε και τιμούσαμε τον απλό και ταπεινό παπά, τον Μητροπολίτη Αντώνιο Κόμπο, γιατί μέσα στα Σιάτιστα τον έβλεπαν να πηγαίνει το φαγητό που είχε ετοιμάσει ο ίδιος στον φούρνο για να του το ψήσουν. Αυτοκίνητο δεν είχε, ούτε κατά διάνοια λιμουζίνα πολλών χιλιάδων ευρώ όπως συνήθως, και τον εξυπηρετούσε ο στρατός. Και αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και κοινό για όποιον είναι πατέρας, έγινε αντικείμενο θαυμασμού από μας τους αστείους χριστιανούληδες (με πρώτο εμένα), ώστε να λέμε «είναι Άγιος άνθρωπος». Άγιος ήταν βέβαια αλλά όχι γιατί έκανε το αυτονόητο, που ήταν το ταπεινό και απλό του φρόνημα αλλά γιατί είχε ήθος και βιωτή Αγίου.
Βέβαια η ευθύνη δε βαραίνει τους χριστιανούληδες, όχι. Η ευθύνη βαραίνει αυτούς οι οποίοι απώλεσαν τη συνείδηση της αποστολής και της θέσης τους.Απώλεσαν την απλότητα και το ταπεινό φρόνημα. Ξέχασαν ότι το να είσαι πατέρας έχει άμεση σχέση με την απώλεια κάθε πολυτέλειας και άνεσης στην προσωπική σου ζωή, για χάρη ακόμα και του ενός παιδιού σου που ίσως πεινάει ή δεν έχει θέρμανση ή δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του και πολλά άλλα. Βέβαια το πρόβλημα δε λύνεται με το να κυκλοφορούν στο δρόμο με απλότητα. Είναι μια αρχή ίσως αυτό. Το πρόβλημα λύνεται με μετάνοια, αλλαγή ήθους, τρόπου σκέψης και πράξης, με επανααναζήτηση ενός πρωτοχριστιανικού ήθους, ξεχασμένου στις ημέρες μας κλπ.
Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά αυτές δεν αναιρούν τον κανόνα, κάνουν όμως κάτι σπουδαίο, συντηρούν τον κόσμο μέσα από την αγάπη του Χριστού. Αυτοί οι λίγοι, όπως πάντα, κρατάνε τον κόσμο με το έλεος του Θεού. Πολλές σελίδες θα μπορούσα να γράψω αλλά δεν έχει και νόημα. Πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου κι ας μην το δείξουν γιατί κάτι φοβούνται. Πολλοί θα διαφωνήσουν για τους λόγους τους, που άλλοι είναι μια διαφορετική οπτική (που είναι σεβαστή), και άλλοι είναι ιδιοτελείς. Τέλος πολλοί θα σιωπήσουν προσευχόμενοι, αυτοί ας εύχονται και για μένα. Σαφώς και αφιερώνω χρόνο να ξαπλώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί, όχι επειδή δεν έχω τι να κάνω αλλά γιατί κάτι μέσα μου με πονάει και με προβληματίζει. Ίσως θα έπρεπε να προσεύχομαι αντί να γράφω αλλά δεν είμαι καλός σ’αυτό το άθλημα δυστυχώς. Οπότε κοινωνώ μαζί σας ένα ξεχασμένο ήθος. Συνέπειες πάντα υπάρχουν για όποιον σκέφτεται δυνατά, αλλά συνηθισμένα τα βουνά απ’τα χιόνια. Καλή χρονιά.
Ηρακλής Μαλανδρίνος, Χίος 1-1-19
