Δύο πρώτες λέξεις αγάπης για τον Ιωάννη της καρδιάς μας
Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Ένας άνθρωπος αυθεντικός, ευγενής, με βαθειά θύραθεν και θεολογική παιδεία, με πλούσια διοικητικά προσόντα, με όραμα και αγάπη για την Εκκλησία, φιλάγιος, φιλακόλουθος , φιλόπατρις και φιλάνθρωπος με πολλά χαρίσματα τα οποία έθεσε εις την διακονίαν της Εκκλησίας και του πλησίον.
Όλα τα παραπάνω είναι μόνον μερικά από τα πλούσια τάλαντα που κοσμούσαν την αδαμάντινη προσωπικότητά του λίαν αγαπητού μας φίλου , αδελφού και πατέρα μας, του Σεβ. Μητροπολίτου Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κυρού Ιωάννου, τα οποία θα παραδώσει στον Κύριο αυξημένα για να ακούσει το «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ…είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».
«Ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη, και ζων μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη. Ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού. Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς».
Έτσι ήθελε ο Δικαιοκρίτης Κύριος, ο Μέγας Αρχιερεύς, να πάρει τον αρχιερέα του πρόωρα κοντά του. Πάνω στα καλύτερα χρόνια του.
Αναμφισβήτητα θλίψη, πόνος, οδύνη και στενοχώρια διακατέχουν όλους εμάς τους ζώντες, «τους περιλειπόμενους».Όσοι τον γνώριζαν και είχαν συνεργαστεί μαζί του μόνο λόγια αγάπης έχουν να πουν για τον Ιωάννη. Τον γνώρισα νέο Αρχιμανδρίτη στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.Από την πρώτη στιγμή η επικοινωνία μας υπήρξε άριστη και αρμονική. Και τα χρόνια του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου συνδεθήκαμε περισσότερο. Και τι δεν είπαν τότε για τη γνωριμία και επικοινωνία μας. Άνοιξαν όλοι οι οχετοί για να ανακόψουν την πορεία του. Δεν καταφέραμε,δυστυχώς, τότε να κάνουμε κάτι γιαυτόν για να τον χαρούμε περισσότερα χρόνια ως Μητροπολίτη. Οι πικρόχολοι και μικρόκαρδοι που επηρέαζαν την κατάλληλη ώρα τον τότε μεγάλο Πρωθιεράρχη δεν ήθελαν την ανέλιξη και άνοδο του Ιωάννου και την εμπόδιζαν. Όταν ήλθε η ώρα της Θεσσαλονίκης τα αρρωστημένα απο κακία και φθόνο μυαλά δεν τον άφησαν να παίξει ούτε ως εναλλακτικό σενάριο. Και έχασε την ευκαιρία της η Θεσσαλονίκη και μαζί ολόκληρη η Εκκλησία να τον χαρούν στο τιμόνι της Μητρόπολης που τον ανέδειξε.
Αλλά η κακότητα συνεχίστηκε και επι Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Με πολύ δυσκολία και χάρη στις προσπάθειες ολίγων φίλων έγινε ο Ιωάννης Λαγκαδά. Και μέσα σε δέκα χρόνια μετέτρεψε την Μητρόπολη που παρέλαβε από χωριό σε δακτυλοδεικτούμενη Μητρόπολη.Είκοσι νέοι ναοί μέσα σε δέκα χρόνια έχουν βάλλει τις βάσεις της ανάπτυξης της περιοχής αυτής που χάρη στον Ιωάννη άρχισε να ακούγεται και να θριαμβεύει. Ο Ιωάννης έγινε συνώνυμος του Λαγκαδά και ο Λαγκαδά συνώνυμος του Ιωάννη.
Γιαυτό πρέπει να είναι διπλά προσεκτικός ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην απόφαση που θα λάβει – όταν έλθει εκείνη η ώρα – για Λαγκαδά. Και το λέγω απο τώρα. Πριν καν ταφεί ο Ιωάννης. Για να προετοιμάσω τα πράγματα και να προλάβω τα γεγονότα γιατί θα παίξω σκληρό ροκ, μέχρι την εκλογή του διαδόχου του με αυτά που θα γράφω. Ο Ιωάννης πρέπει να μείνει στην ιστορία της Εκκλησίας μας όχι ως ο πρώτος Ιεράρχης που έφυγε με κορονοϊό αλλά ως ο Ιεράρχης που μέσα σε δέκα χρόνια έκανε ένα μικρό θαύμα. Και αυτό του το οφείλει η Εκκλησία τα επόμενα χρόνια στην μετά τον κορονοϊό εποχή της κανονικότητας.
Ο Ιωάννης φεύγει του κόσμου τούτου «μηδέν έχων πλην τα πάντα κατέχων». Η καρδία του η τόσον ευρύχωρη έπαυσε να χτυπά σήμερα Κυριακή , την ώρα που υπό άλλες συνθήκες θα ετοιμαζόταν ως φιλακόλουθος Αρχιερεύς που ήταν να μεταβεί σε ναό για θεία λειτουργία. Τα επίγεια σπινθηροβόλα μάτια του έκλεισαν για πάντα. Η φωνή του η καλλικέλαδη σίγησε.
Ο λέων κεκοίμηται δια παντός! Αλλά θα παραμένει για πάντα ανάμεσα μας, ζωντανός στις καρδιές μας. Και ο Ιωάννης θα λείψει σε πολύ κόσμο. Αναδημοσιεύω ως μια γλυκειά μαρτυρία της φιλανθρωπίας του το μήνυμα που έστειλε πονεμένη μητέρα στον πνευματικό της .Και αυτό λέει πολλά.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που χάρηκαν. Αλλά αυτοί θα καταλάβουν πολύ γρήγορα ότι ο Θεός μπορεί να πήρε τον Ιωάννη πρόωρα κοντά του, αλλά αυτούς τους άφησε πίσω για να …γελοιοποιηθούν και να αποκαλυφθούν τα έργα και οι ειδεχθείς πράξεις τους.
Στον μάταιο αυτό κόσμο δεν πλαστήκαμε για να ζήσουμε αιώνια, κάποια στιγμή θα ηχήσει και για μας η έσχατη προσωπική μας σάλπιγγα…Ας το θυμόμαστε αυτό.
«Ούτως έδοξε τω Κυρίω». «Ο και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχων ως αθάνατος Βασιλεύς» τώρα θέλησε να πάρει από κοντά μας τον αγαπημένο μας Δεσπότη, εντελώς απρόσμενα και αναπάντεχα.
«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο».
Η Εκκλησία προπέμπει προς την αιωνιότητα έναν μαχητικό, δραστήριο, κατηρτισμένο και άξιο Ιεράρχη.Έναν πολλά υποσχόμενο Αρχιερέα. Το βράδυ του Σαββάτου είχε διαισθανθεί ότι δεν πάει καλά και ζήτησε την προσευχή μας. Ας προσευχηθούμε τώρα γιαυτόν. Του το οφείλουμε.
Η Πατρίδα χάνει ένα εκλεκτό τέκνο της, έναν αληθινό πατριώτη, έναν ρηξικέλευθο ταγό.
Η Μακεδονία στερείται έναν γνήσιο μακεδονομάχο, έναν ατρόμητο μαχητή της πίστεως και των ιδεωδών της ιστορίας μας.
Ήταν ένας παντάξιος εργάτης του Ευαγγελίου, ένας ιεροπρεπής λειτουργός του Υψίστου, ένας Ιεράρχης-κόσμημα της Ελλαδικής Εκκλησίας
Ο Θεός να τον αναπαύσει εν χώρα ζώντων! Να έχουμε την ευχή του!
Ας θεωρηθούν οι λιτές αυτές σκέψεις αγάπης ως τα λουλούδια που θα εναποθέταμε στο φέρετρο του το οποίο δεν μπορούμε να επισκεφθούμε λόγω μέτρων. Θα τον κλάψουμε από το σπίτι μας.
*Η παραπάνω φωτογραφία είναι την ημέρα του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη κατά την οποία προεξήρχε της θείας λειτουργίας ο μακαριστός Ιωάννης . Η τελευταία φορά που τον είδα από κοντά.
