Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φωτό με στοιχειώνει! Τον Άγιο Νεκτάριο πεταμένο κυριολεκτικά έξω από το ναό πριν μεταφερθεί η Αγία Σορός του με το καραβάκι στην Αίγινα για να κηδευτεί. Είμαστε τόσο τραγικοί και ανάλγητοι οι άνθρωποι. Που είναι αλήθεια όλοι αυτοί που πήραν αυτή την απόφαση και τον άφησαν έξω από το ναό; Κανείς δεν τους ξέρει και κανείς δεν τους θυμάται! Είναι οι ίδιοι γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές που και σήμερα κατέχουν επιτελικές θέσεις και παίρνουν αποφάσεις. Και σήμερα και πάλι έξω από το ναό θα τον άφηναν τον Άγιο Νεκτάριο, με τα ακούσματα της εποχής εκεινης. Γιατί αυτή είναι η κοινωνία μας, αυτοί είμαστε οι άνθρωποι! Και ναι σίγουρα η πόρτα του ναού ήταν ερμητικά κλειστή πίσω του και μπροστά του γιατί ήταν διάπλατα ανοιχτή η πόρτα του Παραδείσου. Να έχουμε την ευχή και την ευλογία Του. Μεγάλος Άγιος για ανάξιους ανθρώπους και ασύντακτους καιρούς σαν τους σημερινούς!
“Επιδιώκετε την αγάπη. Ζητάτε καθημερινά απο τον Θεό την αγάπη. Μαζί με την αγάπη έρχεται και όλο το πλήθος των αγαθών και των αρετών. Αγαπάτε, για ν’ αγαπιέστε κι εσείς απο τους άλλους. Δώστε στον Θεό όλη σας την καρδιά, ώστε να μένετε στην αγάπη.”Όποιος ζεί μέσα στην αγάπη, ζεί μέσα στον Θεό, κι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν.”
~ Άγιος Νεκτάριος
“Η ειρήνη είναι φως και φεύγει από την αμαρτία, που είναι σκοτάδι. Ένας αμαρτωλός ποτέ δεν ειρηνεύει.”
Άγιος Νεκτάριος.
Ο κατασυκοφαντημένος από τους ανθρώπους αλλά ευλογημένος από τον Θεό.
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος:
Ὁ Θεός γιά μένα εἶναι δόξα, πλοῦτος καί καύχημα. Εἶναι τό γλυκύτατο καί πιό εὐχάριστο πράγμα. Εἶναι ἡ φροντίδα καί τό ἐντρύφημά μου. Ἡ ψυχή μου εἶναι δημιούργημα τῆς πνοῆς τοῦ Θεοῦ. Τό σῶμα μου εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ.
Θεία χάριτι εἶμαι γένος τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾿ τό Θεό ἔλαβα τήν ὕπαρξη ἀλλά καί τή δυνατότητα νά κινοῦμαι, ν᾿ ἀναπνέω καί νά μιλάω.
Στό Θεό καθημερινά ἐμπιστεύομαι τό πνεῦμα μου. Στό Θεό προσεύχομαι. Ζῶ μέ τό Θεό, δουλεύω καί βρίσκομαι μέ τό Θεό»…
Εἶμαι εὐτυχισμένος μέ τό μεγάλο, ἰσχυρό καί ζῶντα Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι πάροχος βοηθός καί τελειωτής τῶν καλῶν. Εἶναι ἐπόπτης τῶν ὅσων σκέφτομαι, λέω καί κάνω. Δέχομαι τό Θεό ὡς φοβερό κριτή τῶν ὅσων ἔχω κάνει. Ἔχω Θεό ἤπιο καί συγχωρητικό, μακρόθυμο καί πολυέλεο, σωτήρα καί λυτρωτή.
