Με βαθύτατη θλίψη και αγωνία βιώνουμε όλοι μια παγκόσμια τραγωδία. Μια τραγωδία που έχει αφήσει πίσω χιλιάδες θύματα και «Κύριος οίδε» πότε θα τελειώσει και πόσες πληγές θα μετράμε στο τέλος. Μέσα σε όλο αυτό τον πόνο, μια και μόνη ελπίδα έχουμε, τον Θεό, Εκείνον που συντηρεί και φροντίζει τα σύμπαντα, Εκείνον που δίδει την ζωή, Εκείνον που είναι ο ίδιος η Ζωή. Κι όμως αυτή την ελπίδα κάποιοι μας την στερούν και αυτοί οι κάποιοι είναι εκείνοι που ποτέ δεν απέθεσαν στα χέρια του Θεού τις δικές τους ελπίδες.

Πριν λίγες ημέρες, μετά το μαζικό κλείσιμο εστιατορίων, καφετεριών και άλλων πολλών επιχειρήσεων, σειρά έλαβε και η Εκκλησία, σαν να είναι κι αυτή άλλος ένας κοινός τόπος συναθροίσεων. Δυστυχώς όμως, έτσι βλέπουν πολλοί την Εκκλησία, ως άλλη μια επιχείρηση. Και την ίδια ώρα που απαγορεύουν τον τάχα συνωστισμό στις Εκκλησίες, στα supermarketsoένας πατά τον άλλον. Σε τι κατάντια έφτασε ο σημερινός άνθρωπος! Σε τούτες τις δύσκολες στιγμές που όλοι θα έπρεπε να τρέχουμε στον Χριστό, εμείς τον κατατρέχουμε. Τον θεωρούμε υπεύθυνο για την εξάπλωση του ιού. Ποιόν; Εκείνον ο οποίος υπέμεινε μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρικού, για να μας χαρίσει την όντως ζωή και υγεία.

Άνθρωποι πόρρω απέχοντες από το εκκλησιαστικό βίωμα, έρχονται σήμερα να μας υποδείξουν πως μικρή σημασία έχει το αν θα λειτουργούν ή όχι οι ναοί. Ανοιχτοί οι ναοί, χωρίς την τέλεση της αναιμάκτου θυσίας.

Ποιο το νόημα; Ποιος σας είπε πως εκκλησία είναι οι τοίχοι και οι τρούλοι. Θα σας φέρω απλά ένα παράδειγμα, φανταστείτε αυτές τις μέρες που ο ιός εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς, τα νοσοκομεία να ήταν ανοιχτά, χωρίς κανένα γιατρό μέσα. Ποιο το νόημα; Ιατρείο και θεραπευτήριο είναι η Εκκλησία με αρχιιατρό τον αρχιερέα Χριστό, Αυτόν που μελίζεται και διαμερίζεται μέσα στο Άγιο Ποτήριο, Εκείνον του οποίου το Σώμα και το Αίμα κοινωνούμε εις ίασιν ψυχής και σώματος, εις φυλακτήριον, εις άφεσιν αμαρτιών, Εκείνον ο οποίος λέγει «ο τρώγων μου στην Σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ».

Η θεία Ευχαριστία δεν δρα μαγικά, ούτως ώστε να μη μεταδίδει ασθένειες, είναι μια πραγματικότητα, είναι ότι πιο φυσικό υπάρχει για εκείνον που πιστεύει ότι όντως βάζει μέσα του το Χριστό, γιαυτό είναι αδιανόητο και βλάσφημο να νομίσει κάποιος πως από το σώμα του Χριστού μεταδίδεται οποιαδήποτε αρρώστια!!!

Πολλοί λένε «κάντε στο σπίτι σας, ότι θα κάνατε στην εκκλησία». Όντως η κατά μόνας προσευχή δίδει δύναμη και ενισχύει τον πιστό, τίποτε όμως δεν αντικαθιστά το ιερόν Μυστήριον. Όπως αυτές τις μέρες δεν μπορεί το σώμα μας να μείνει νηστικό, έτσι δεν μπορεί και η ψυχή του πιστού που ποθεί να γευθεί τον Χριστό. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό όμως, άνθρωποι οι οποίοι απορώ όντως αν πιστεύουν πουθενά, αν τους έχει αφήσει ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής τους να πιστέψουν σε κάτι, ή εάν το κάνουν, με ποιο τρόπο πιστεύουν – μάλλον σε μια προτεσταντίζουσα διάσταση.

Από άλλους άκουσα πως ο ιός είναι τιμωρία του Θεού και το κλείσιμο των ναών είναι το  ουράνιο επιτίμιο. Μόνοι μας τιμωρούμε τους εαυτούς μας με το να απομακρυνόμαστε από το Θεό. Όσον αφορά το ουράνιο επιτίμιο, συγχωρέστε με, αλλά δεν ευθύνεται ο Θεός αν εμείς είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε ανοικτό τον Οίκο Του. Που είναι το θάρρος μας; Σας ερωτώ!

«Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής…» αυτό μας αρμόζει. Δεν έχουμε πίστη. Σε καμιά περίπτωση η πίστη δεν έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη, πόσο μάλλον με τους ιατρούς μας που ως ήρωες θυσιάζονται στο πλευρό των δοκιμαζομένων αδελφών μας. Μην ξεχνάμε όμως πως Κύριος έδωσε ιατρούς και επιστήμην. Ότι δεν έγινε σε άλλες μεγάλες απειλές, γίνεται σήμερα, γιατί σήμερα χάθηκε η πίστη του ανθρώπου.

Θα περάσει αυτή η δοκιμασία, μέσα σε αυτό το διάστημα θα έχει δοκιμαστεί όμως και η πίστη μας. Γυρίσαμε την πλάτη στον Χριστό, δεν ξέρω, λοιπόν, αν το τέλος αυτής της δοκιμασίας θα είναι όντως τέλος, ή αρχή κι άλλων δεινών, γιατί όπως είπα και παραπάνω η απιστία μας είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί κι όταν ακόμη φύγει ο ιός που κατατρώγει τα σώματα μας τώρα, θα έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μας ο ιός της απιστίας που θα σαπίζει ολοένα και περισσότερο την ψυχή μας. Κανένα ανθρώπινο χέρι όμως τότε δεν θα μπορεί να μας σώσει από την πνευματική μας σηψαιμία.

Θα ήθελα τόσα πολλά να γράψω, φοβούμαι όμως πως ήδη η γραφίδα μου σας κούρασε. Αδελφικώς εύχομαι σε όλους  καλή δύναμη! Και να κάνει ο Θεός το θαύμα Του και θα βρεθούμε πάλι μέσα στις Εκκλησίες μας για να εορτάσουνε τα Άγια Πάθη και την Ανάστασή Του.

 Ο ΘΕΟΣ ΜΕΘ ΗΜΩΝ !