Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, γραφείο Πρωτοσυγκέλλου, κάπου στο 2003… Μου διηγείται γνωστό μου πρόσωπο που επισκέφθηκε, για κάποιο πρόβλημά του, τον μακαριστό Μητροπολίτη Λαγκαδά, τότε Πρωτοσύγκελλο, π. Ιωάννη Τασσιά.

«…κουβεντιάζαμε με τον π. Ιωάννη στο γραφείο του, ένα μακρόστενο γραφείο, απέναντι από τις σκάλες του 1ου ορόφου της Μητροπόλεως,το ίδιο που έχει σήμερα ο νυν Πρωτοσύγκελλος π. Ιάκωβος Αθανασίου. Η πόρτα του Ιωάννη ήταν σχεδόν πάντα ολάνοιχτη, περιμένοντας καρτερικά  όποιον κουρασμένο διαβάτη της ζωής  κατέφευγε στην Μητρόπολη αλλά και στον ίδιο για τα όποια προβλήματά του.

Έτσι εμφανίστηκε από τις σκάλες μια κυρία, η οποία κατευθύνθηκε στον Πρωτοσύγκελλο και του συστήθηκε ως ιεροράπτρια που ψάχνει για μεροκάματο. Είχε και κάποιο ρασάκι στην τσάντα της ως δείγμα της δουλειάς της. Χωρίς να το σκεφτεί της είπε να του κάμει ένα ζωστικό και ενώ η κυριούλα σημείωνε μου ψιθύρισε: «Να μην την βοηθήσουμε;Πρώτη φορά ήλθε στη Μητρόπολη».

Εκείνη την στιγμή μπαίνει στο γραφείο ο τότε Γενικός Αρχιερατικός, ο ασκητικός , απλός και μειλίχιος  π. Στέφανος( νυν Μητροπολίτης Φιλίππων). Ο π. Ιωάννης συστήνει την ιεροράπτρια και του προτείνει να ράψει κι αυτός. Ο π. Στέφανος αντιδρά με ταπεινό τρόπο : «όχι πάτερ μου, έχω τόσα ράσα» (σιγά μην είχε). Και τότε  λέει ο π. Ιωάννης με ύφος απόλυτο και δεσποτικό: «θα ράψεις ένα από μένα δώρο» και απευθυνόμενος χαμογελαστός στην ιεροράπτρια της λέγει: «βγήκε το μεροκάματο;», η οποία συγκινημένη έσκυψε και  του φίλησε το χέρι…».

Αυτός ήταν ο π. Ιωάννης, ο αείμνηστος Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης! Χαριτωμένος, εφευρετικός,ελεήμων, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Αναλισκόμενος και «τα πάντα τοις πάσι» γενόμενος!

Την Κυριακή θα τελεστεί το 40/θήμερο μνημόσυνό του. Πέρασαν κιόλας 40 ημέρες από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας. Αδυνατούμε ακόμη να πιστέψουμε πως δεν θα τον συναντήσουμε στο ανοιχτό για όλους Γραφείο του, στο Επισκοπείο του Λαγκαδά, πως δεν θα χτυπήσει ξανά το τηλέφωνό μας και από την άλλη άκρη θα ακούσουμε την γεμάτη φωνή του, τον θεολογικό του λόγο, την σοφή του συμβουλή, την πρακτική του λύση, αλλά και τον χαριτωμένο λόγο του, το χιούμορ του και την γνωστή του ατάκα στο τέλος: «να ζήσεις», που όπως ο ίδιος ομολογούσε την είχε «κλέψει» από τον Μακαριστό Γέροντά του Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β ´ Χρυσοφάκη.

Ο Ιωάννης ήταν ένας  Ιεράρχης πληθωρικός σε όλα. Στον πλούτο της καρδιάς του, των συναισθημάτων του, της αγάπης του για τον Χριστό, τους Αγίους, τον άνθρωπο, την Πατρίδα, την Μακεδονία ιδιαίτερα.Προτιμούσε να μείνει χωρίς ένα ευρώ παρά να φύγει ο έχων ανάγκη που του είχε χτυπήσει την πόρτα με άδεια χέρια.

Και οι ημέρες αυτές  που πέρασαν ήταν αρκετές για να δούμε ποιοι πραγματικά τον αγάπησαν , ποιοι τον τίμησαν πραγματικά και ποιοι  λυπήθηκαν από τον πρόωρο θάνατο του. Και ο θάνατος πολλές φορές βοηθά στο να πέσουν οι μάσκες και να αποκαλυφθούν οι κακόψυχοι, οι φθονεροί, οι κατά πάντα ολίγοι. Το κενό που άφησε πίσω του ο πολυτάλαντος Ιωάννης είναι τεράστιο. Και το γεγονός και μόνον οτι ο Ιωάννης είναι ο μόνος Μητροπολίτης , μέλος της κλειστής κάστας της Ιεραρχίας  που έφυγε – προς το παρόν τουλάχιστον- από κορονοϊό ,κάτι που δεν έχει συμβεί πουθενά αλλού  σε ανάλογες θέσεις στον δημόσιο βίο καθιστά τον Ιωάννη μοναδικό. Ο Ιωάννης παρά τα 10 έτη της Αρχιερωσύνης του έγραψε ιστορία. Άφησε πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη. Η Εκκλησία και προσωπικά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος πρέπει να προβληματιστεί πολύ για την ανάδειξη του σωστού διαδόχου του, όποτε έλθει η ώρα της εκλογής. Ο επόμενος Λαγκαδά πρέπει να είναι ένας Ιεράρχης που θα κάνει την ψυχή του Ιωάννη να αγαλλιάσει, βέβαιος ων από κει που είναι ότι θα συνεχίσει το πληθωρικό έργο του και θα εργαστεί για την ανάδειξη και αναγνώριση των όσων έπραξε. Ο Ιωάννης ήταν «ένας» αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα βρει μιμητές. Όσο για τους κακόψυχους κι εμπαθείς που ακόμη και μετά τον θάνατο του δεν δίστασαν να δείξουν  τον σαθρό και σάπιο χαρακτήρα τους τους αφήνουμε στην δίκαιη κρίση του Θεού.Αν μας δίδαξε κάτι ο θάνατος του Ιωάννη, φαντασθείτε πόσο… διδακτικοί  θα  είναι αυτοί των επικριτών και συκοφαντών του.

Ευχόμαστε υιϊκά όπως ο Κύριος αναδείξει τον Ιωάννη  λειτουργό στο ουράνιο θυσιαστήριο και «συναριθμήσει το πνεύμα του» μετά Αγίων  και δικαίων.