Έφυγε από την ζωή ο μεγάλος διανοητής Χρήστος Γιανναράς.

Ένας θαρραλέος διανοητής, που χειρουργούσε πολιτικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά και ιδεολογικά αποστήματα, προτείνοντας ιδανικές θέσεις, πρωτότυπες,  τολμηρές, επαναστατικές, διφορούμενες, ακόμη και ουτοπικές. Όμως βαθύτατα πνευματικές με αναφορά σε αρχές, κανόνες και ελληνικές ή πανανθρώπινες αξίες.

Μπορούσες να διαφωνείς μαζί του ―μ’εμένα συνέβαινε συχνά, καίτοι μάς συνέδεε μακρά φιλία και βαθιά εκτίμηση― αλλά ποτέ δεν μπορούσες να αμφισβητήσεις τις προθέσεις, την λογική δύναμη και την πνευματική του τόλμη.

Ταρακούνησε πνευματικά, ενόχλησε και ξεβόλεψε με αλήθειες που τόλμησε να εκστομίσει, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις που προκαλούσε, αν δεν τις επιζητούσε.

Γοήτευε ο λόγος και η σκέψη του και σαγήνευε τα ακροατήρια. Τα γραπτά του κείμενα αποτελούν πρότυπα ποιοτικής-δημιουργικής χρήσης τής ελληνικής γλώσσας, αποτέλεσμα μιας σπάνιας πνευματικής και συνάμα γλωσσικής καλλιέργειας. Μιλούσαμε συχνά οι δυό μας για την γλώσσα, στην οποία έδινε βαθιά οντολογικό χαρακτήρα, που συμβάδιζε με την δική μου εμμονή στην σχέση γλώσσας και σκέψης.

Χρήστο, θα μάς λείψεις ειλικρινά, όλο και περισσότερο, και προπάντων σε επίπεδο ουσίας, γιατί στην πραγματικότητα λειτουργούσες ως η φωνή τής συνείδησής μας που μάς ελέγχει σε ώρες περισυλλογής και αυτοσυνειδησίας.