Ὡς γνωστόν, ὑπάρχουν στὴ ζωή μας συχνά ἄνθρωποι ποὺ μᾶς “ἐντυπωσιάζουν” μὲ τὴ μορφή, τὴν ἐμφάνιση, τοὺς τρόπους, τὴν ὁμιλία τους κ.ἄ. Ἀρκεῖ αὐτὸς ποὺ τοὺς ἀντικρύζει νἄχει τὸ ἀπαραίτητο πρὸς τοῦτο αἰσθητήριο καὶ νὰ τοὺς “ἀνακαλύπτει”. Κι’ ἂν ἀκόμη εἶναι ἀμόρφωτος, καίτοι ἡ μόρφωσις ὀξύνει τὸ “Emar-ικο” αἰσθητήριο. Γι’ αὐτὸ κι’ ὅταν κάποιος ἀδαὴς πλησίασε τὸν μεγάλο Vollard ἐρωτώντας τον πῶς διακρίνει τοὺς ἐκκολαπτόμενους δημιουργούς, ἐκεῖνος ἐμβλέψας αὐτὸν “ἀλωπηκῶς”, τοῦ ἔδειξε τὰ μάτια, τὰ αὐτιὰ καὶ τὴν μύτη του (ὅραση, ἀκοή, ὄσφρηση), καθότι τοῦτο δὲν γίνεται ρετσετικῶς.

Τοιοῦτός τις λοιπὸν τυγχάνει καὶ ὁ πασίγνωστος μέν, ὅμως “ἄτυπος” εἰσέτι φωτογράφος τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, ὁ Νῖκος ὁ Μαγγίνας. Ἰδιόρρυθμος καὶ μοναδικὸς σὲ οὐκ ὀλίγα. Λεπτὸς τὸ σῶμα καὶ τὴν μορφήν, σὰν ἕνα ἀνδρικὸ μανεκέν, μὲ ἔξυπνα ματάκια καὶ μύτη κάπως “ἀναληπτικὴ” (Himmelfahrtsnase), ποὺ ἴσως νὰ ζήλευαν κυρίες. Βέβαια τὸ σύμπλεγμα ρινὸς καὶ πώγωνος ἐδῶ προτάσσεται, ἀνακαλοῦν τρόπον τινά μετὰ τοῦ ὑψηλοῦ πως λαιμοῦ τὰς μακρολαίμους χήνας τῆς Ἑσπερίας (Weidegänse), τοῦθ’ ὅπερ φαίνεται ἐντονότερον ὅταν “εἰσδύει” συχνὰ γιὰ κάτι –ὄχι ἀσφαλῶς γιὰ σαλιάγκους– στὸ “φτὶ” τοῦ ἀκροατοῦ. Εἶναι εὐκίνητος καὶ εὐλύγιστος σὰν αἴλουρος. Μπορεῖ νὰ τὸν δεῖτε ἐδῶ καὶ μετὰ λίγο πάνω σ’ ἕνα κλαρί, σὰν πτηνόν τι. Συχνὰ μειδιᾶ. Ὅμως γίνεται “doberman” γιὰ κάθε πολέμιο τοῦ Θρόνου καὶ τοῦ Ἄνακτος, ποὺ ὑπεραγαπᾶ “παρακοιμωμενικῶς” καὶ ὁ ὁποῖος τὸν συμπαθεῖ, συνεργάζεται μαζί του καὶ τὸν ἔχει τιμήσει. Ἔχει γὰρ πνεῦμα “πύθωνος”, “κελαϊδῶν” ντετονικῶς ὑπὸ ὁρισμένας μόνον προϋποθέσεις! καὶ ὁμοιάζων τὸν Hacıyatmaz, ὢν σὰν τὸ λάστιχο καὶ ἔχων ρευστότητα σὰν τὸ λάδι, ποὺ ὅταν χυθεῖ ἄντε νὰ τὸ μαζέψεις! 

Ἔτσι καὶ γιὰ τὴν προσωπική του ζωὴ φαίνεται νὰ μὴν ἀποφασίζει εὔκολα, ἐρωτώμενος δέ, χαμογελᾶ –σὰν τὸν μακαρίτη διαπρεπῆ Ἀρχικλητήρα Δημητρὸ– καθ’ ὅτι, καὶ ἴσως δικαίως, προτιμᾶ νὰ διαβιοῖ ἐλευθέρως ὡς “τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ” (Ματθ. στ΄, 26, 28).

Ὡς φωτογράφος εἶναι δεξιὸς καλλιτέχνης μὲ ἐκθεσιακή, ἐκδοτικὴ δραστηριότητα καὶ πλούσιο ἀρχεῖο. Δύσκολα ὅμως μπορεῖς νὰ τοῦ πάρεις φωτογραφίες. Οἱ φαρμακόγλωσσές φησιν ὅτι κάποτε “φωτογραφίζει” δίχως φίλμ. Ἴσως ὅμως νἆναι καὶ τοῦτο ἕνα ἐπίτευγμα τῆς συγχρόνου νανοτεχνολογίας! Ἐφ’ ὅσον δὲ εἶναι καλλιτέχνης, ἔχει καὶ τὰ ἀπαραίτητα διακριτικὰ καὶ δή: 

1- Τὴν ξεχασιά καὶ ἀφηρημάδα του. Μπορεῖ νὰ χάσει ἢ νὰ τοῦ κλέψουν τὴ φωτογραφικὴ μηχανή, τὴν τσάντα, τὸ εἰσιτήριο, εὐτυχῶς ὄχι καὶ τὴν “κεφαλήν” του ὡς συμφυῆ τῷ σώματι. Νὰ πεῖ στὸ ξενοδοχεῖο λόγῳ μπλεξίματος τῆς ἑλληνικῆς καὶ γερμανικῆς (π.χ. ναί – nein), ὅτι δὲν θὰ ἐπιστρέψει τὸ βράδυ καὶ νὰ πράξει τὸ ἀντίθετο.

2- Τὴν χαώδη καὶ ἰδιόρρυθμον ἰδιοσυγκρασίαν του ἕνεκα τῆς ὁποίας δὲν ἀρέσκεται καὶ εἰς τὴν τάξιν, ἀλλὰ εἶναι ὀπαδὸς τῆς “τάξεως ἐν τῇ ἀταξίᾳ”, ἡ ὁποία ὅμως ἐνίοτε ἀποδεικνύεται χρησιμοτέρα τῆς ὑπερβολικῆς τοιαύτης.

Εἶναι πανταχοῦ παρών, σὰν τὸ ἁλατοπίπερο, σπανίως ἐλλείπων ἐκ τῶν ἐκδηλώσεων καὶ τῶν ταξιδίων τῆς “Πρασίνης Οἰκουμενικῆς Ombrella”, ὅποτε ἀναχωρεῖ “δι’ ἄλλης ὁδοῦ” πρὸς τὸ ἱοστεφὲς ἄστυ.

Ὅμως τυγχάνει καὶ δημοσιογράφος, διαθέτων ἐρευνητικὸν καὶ τρυποκαρυδοτικὸν τάλαντον μετ’ ἐμπειρίας ἐκκλησιαστικοπολιτικῆς διηνθισμένον, καὶ ἄρα οὐχὶ τραυματο– ἀλλὰ πληροφοριομεταφορέας καὶ λογοαχθοφόρος μὴ θησαυρίζων ὅμως, ὡς συνήθως, “θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι” (Ματθ. στ΄, 19).

Τοιοῦτος λοιπόν πως εἶναι ὁ “γνωστὸς καὶ μὴ ἐξαιρετέος” φίλος Νῖκος, ὁ ἄτυφος, καλοκάγαθος καὶ ἐχθρὸς τῆς διαφημίσεως καὶ τῶν ἀξιωμάτων, ὡς ὁ ἅγ. Μαρτῖνος τῆς Tours, ὁ ὁποῖος ἐκρύβη στὸ κοτέτσι τῶν χηνῶν διὰ νὰ μὴν τὸν ἐκλέξουν ἐπίσκοπον –ὡς κάποιοι σήμερον ὑποψήφιοι!– καὶ αὐτὲς τὸν πρόδωσαν μὲ τὶς φωνές τους! Ἔστω κι ἂν οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἐγράφησαν οὐχὶ διὰ νὰ τὸν ἐκδύσουν, ἀλλὰ διὰ νὰ τὸν ἐνδύσουν (Γερομελίτων). Ὁ “φωτογράφος τοῦ Βοσπόρου”, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία καὶ συνδιαλλαγὴ μᾶς σκορπίζει συχνὰ πολύχρωμη χαρὰ καὶ εὐφορία γελωτοποιητικῆς χροιᾶς!

Εἴθε ὁ Κύριος νὰ τοῦ χαρίζει δύναμη καὶ ὑγείαν πρὸς συνέχισιν τῶν δραστηριοτήτων του καὶ ἀγαλλίασιν τῶν φιλόντων του.