του Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελίτωνα
Μερικοί ἀνθρωποι, κατά τήν διέλευσί τους ἀπό τόν μάταιο κόσμο μας, ἀφήνουν ἀνεξίτηλα τά καλά ἴχνη τῆς διαδρομῆς των. Τήν Μαρία Παπουτσάκη ὅλοι τήν γνωρίζουμε πιστή Ὀρθόδοξο Χριστιανή, γενναία Κρητικοπούλα, καταξιωμένη λειτουργό τῆς δημοσιογραφίας, κοινωνική, αυθόρμητη, εὐπροσήγορο, εἰλικρινή, τιμία, πρό παντός ὅμως ἄνθρωπο, συμπονετικό καί πλήρη ἀγάπης, καρτερίας καί ὑπομονῆς∙ ἀκόμη καί στήν ὑστάτη στιγμή τῆς δοκιμασίας της ἀπό τήν «μάστιγα τῆς σαρκός», ἡ ὁποία τήν ἐξαϋλωσε καί ὡδήγησε ἐν τέλει τήν ψυχή της είς τούς «οὐρανίους θαλάμους», ἔνθα οὔκ ἐστι λύπη καί στεναγμός καί πόνος καί ἀγωνία, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.
Ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ, Φαναριώτη Ἀρχιερέα καί φίλο ἐκ παλαιοῦ τῆς Μαρίας, ὁ ὁποῖος συνεργάσθηκε, ὁμολογῶ ἁρμονικά, μέ τήν Μαρία καί στίς πιό δύσκολες καί εὐαίσθητες ὑποθέσεις, τίς ὀποῖες λόγῳ θέσεως τότε διαχειρίσθηκα, νά ὁμολογήσω τό ἦθος καί τό φρόνημα μέ τό ὁποῖο ἤσκησε πάντοτε –χωρίς ἐξαίρεσι- τό λειτούργημά της, χωρίς ὑπερβολές, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς «τακτικές», ἀλλά μέ μόνο καί κύριο γνώμονα τά ἀπαράγραπτα ἱερά συμφέροντα τοῦ Γένους καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, καί ἰδιαίτερα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ παλλαδίου τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτή εἶναι ἡ ἰδική μου προσωπική διαπίστωσις καί βιωματική ἐμπειρία ἐκ τῆς μακρᾶς συναναστροφῆς μου μαζί της. Καί τήν καταθέτω τώρα, πού τῆς ψάλλουμε «τά ἐξόδια» καί τήν προπέμπουμε εἰς τήν αἰωνιότητα, εἰς τούς «οὐρανίους θαλάμους», ὅπου θά κατοικῇ «διηνεκῶς», ἀνατιθεμένη τήν ἐλπίδα ττης «τῷ Ποιητῇ καί Πλάστῃ καί Θεῷ ἡμῶν»
Καί τώρα. Εἶπες, Μαρία, τό «τετέλεσται» στήν κλίνη τῆς ἀσθενείας. Τό «τετέλεσται» αὐτό ὅμως εἶναι ἡ «κρίσις τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου», τήν ὁποίαν σύ, μέ τήν προσφορά σου τήν μακρά ἀπό τήν ἔπαλξι τοῦ λειτουργήματος τῆς δημοσιογραφίας, τήν μετουσίωσες σέ παραμόνιμη ἀνάστασι ζωῆς, διότι ἀνέπαυσες πολλές ψυχές.
Ὁ χαράσων τάς ἐξοδίους ταύτας γραμμάς εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας, οὐδέποτε λησμονεῖ τήν «ἐξομολόγησί» σου στόν λιμένα τῆς Ζακύνθου πρίν ἀπό πολλά χρονιά, ὅταν τοῦ ἀπεκάλυψες ὑφανθεῖσα «σκευωρία» ὄχι μόνον κατά τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί κατά τῶν «ἱερῶν καί ὁσίων» τοῦ Γένους μας καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τήν καταθέτω ὡς φόρο τιμῆς καί ἀναγνωρίσεως στήν μνήμη σου.
Ἄς εἶναι αὐτή ἡ ὁμολογία μου ἕνα ἐπί πλέον ἁπλό, ἀλλά φωτεινό κερί, στήν μνήμη σου, πού τόσο ἄωρα καί ἀπροσδόκητα μᾶς ἔφυγες, Μαρία, ἀφήνοντας ἕνα δυσαναπλήρωτο κενό στόν χῶρο σου. Ἄς εἶναι ἀκόμη ἀπόδοσις τιμῆς στήν αἰωνία μνήμη σου καί εἰς τό ἦθος πού διηκόνησες ἐσύ, ἀλησμόνητη Μαρία, ἐπί 40 περίπου χρόνια.
Συμμερίζομαι τόν πόνο τοῦ ἐκλεκτοῦ συζύγου σου Μιχάλη, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ δημοσιογραφικοῦ κόσμου τῆς Ἑλλάδος, μέ τήν εὐχή καί τήν προσδοκία τό δημοσιογραφικό ἦθος σου, Μαρία, νά ἀποτελῇ φωτεινό ὁδοδείκτη γιά τούς πενθοῦντας συναδέλφους καί συνδοποιπόρους σου.
Αίωνία σου ἡ μνήμη, καλή καί ἀγαπητή φίλη καί συνεργάτιδα Μαρία Παπουτσάκη. Τό γενναῖο Κρητικό σου φρόνημα καί τό ἀξεπέραστο ἠθικό παράστημά σου θά μᾶς παραδειγματίζῃ γιά πάντα καί θά μένῃς, ἔργῳ καί λόγῳ, πράξει καί θεωρίᾳ, ἀλησμόνητη.
Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ, Μαρία!
