Είναι η πρώτη φορά που γιορτάζει την ονομαστική του γιορτή ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος από το νέο υψηλό, επιφανές και πολυεύθυνο λειτούργημά του, καθότι ο θεσμός του Αρχιεπισκόπου έχει κεντρική σημασία και αποστολή στην Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Η εκκλησιαστική και κοινωνική διάσταση που έχει η γιορτή κάθε ανθρώπου και φυσικά πολύ περισσότερο ενός Αρχιεπισκόπου, δίνει την ευκαιρία στην οικογένειά του, στους φίλους και γνώριμούς του να του εκφράσουν τις ευχές της καρδιάς τους.
Στην προκειμένη περίπτωση ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος εκτός από την οικογένειά του με τη στενή έννοια του όρου, τη μητέρα του, τα αδέλφια του, τα ανίψια του, τους κατά σάρκα συγγενείς του που συνηθίζουμε να λέμε, από φέτος την οικογένειά του την αποτελεί η πλήθουσα Εκκλησία και Ομογένεια της Αμερικής.
Από το Σάββατο 11 Μαΐου σαν σήμαναν χαρωπά οι κώδωνες του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου της μαρτυρικής και Πρωτοεύθυνης Μητέρας Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, την ίδια στιγμή σήμαιναν μέσα στις καρδιές των ένθεων και φιλότιμων και προκομμένων Ελληνοαμερικανών χιλιάδες ελπίδες και προοπτικές για την ανασυγκρότηση του ενταύθα εκκλησιαστικού μας βίου.
Σηματοδοτούσαν την αρχή της εξόδου από τη βαθιά κρίση στην οποία είχε περιπέσει η Εκκλησία μας στην Αμερική και τα Ιδρύματά της με κορυφαίο τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, η οποία έφτασε στα πρόθυρα απώλειας ακόμα και αυτής της ακαδημαϊκής της αναγνώρισης.
Ο ιστορικός και θρυλικός ναός του Αγίου Νικολάου παρέμεινε «στοιχειωμένος» εκπέμποντας δυστυχώς τόσα χρόνια αντί για ανταύγειες περηφάνιας και μαρτυρίας της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, μαυριδερές σημάνσεις αποτυχίας και αισχύνης.
Ευτυχώς που η έλευση του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου με το ατελείωτο χαμόγελο του επαναφέρει σιγά – σιγά το χαμόγελο στην ζοφερότητα και την καταχνιά που είχε κυριεύσει την Εκκλησία και την Κοινότητά μας.
Στη σημερινή του ονομαστική γιορτή τον συνοδεύουν οι θερμές μας ευχές και προσευχές γιατί ο δρόμος της ανασυγκρότησης είναι μακρύς, αλλά το φιλότιμο της Ομογένειάς μας ακόμα πιο μεγάλο. Κι αυτό θα δώσει φτερά στον στεναγμό να γίνει ελπίδα, έργο Θεοτίμητο και Θεοβλόγητο.
