Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Είμαι από χθες το πρωί συντετριμμένος!Ο αιφνίδιος θάνατος του Μητροπολίτου Δράμας Παύλου με έχει αρρωστήσει! Πως είναι δυνατόν να μιλάω μαζί του στις 6 το απόγευμα και σε δύο ώρες να είναι στην κλίνη του νοσοκομείου Βέροιας; Και πως γίνεται σε δέκα ώρες να φεύγει σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης από αυτό τον ψεύτικο και υποκριτικό κόσμο μας;
Έφυγε λέει από έμφραγμα του μυοκαρδίου!
Ποιος; Ο ανθρωπος που δεν είχε ποτέ προβλήματα καρδιάς και είχε αντοχές στο περπάτημα και στην ταλαιπωρία λες και ήταν αξιωματικός των ειδικών δυνάμεων. Δύο Ιεράρχες θαυμάζω στην ταχύτητα και στην αντοχή στο περπάτημα: ο ένας είναι ο Πατριάρχης μας ο Βαρθολομαίος που παρά τα έτη που κουβαλά βαδίζει με νεανικό σφρίγος! Και ο άλλος ήταν ο Παύλος! Δεν υπήρχε κούραση γιαυτόν!
Θέλω να γράψω πολλά για τον ξεχωριστό και αγαπημένο μου Παύλο! Ο,τι θυμάμαι, ο,τι έζησα μαζί του από τότε που τον γνώρισα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια που είχαμε συνδεθεί!
Κάθε μέρα θα γράφω και θα σας γνωρίζω άγνωστες πτυχές της ποιμαντορίας του αλλά και θα σας θυμίζω γεγονότα που έζησα κοντά του και έχουν ανεξίτηλα αποτυπωθεί στο μυαλό μου και στη σκέψη μου!
Ο Παύλος ήταν από μόνος του ένα μεγάλο κεφάλαιο της Εκκλησίας μας. Μια εξέχουσα εκκλησιστική φυσιογνωμία!
Και φάνηκε η διαφορετικότητα αλλά και η λαμπρότητα που τον διέκρινε από τα χρόνια που ήταν καθηγούμενος στην Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά, του όρους Βερμίου, στην Βέροια.
Συνδύαζε κατά τρόπο μοναδικό μία τραχύτητα που μερικές φορές τον έκανε απόμακρο. Αλλά και μια μεγαλοκαρδία και μια μπέσα απαράμιλλη που τον έκανε δακτυλοδεικτούμενο, γιατί ήταν πάντα ο ένας και μοναδικός! Λυπούμαι που θα το πω έτσι ωμά και απροκάλυπτα αλλά άλλος όμοιος του μέσα στην Ιεραρχία δεν υπάρχει!
Το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν 9 Οκτωβρίου του 2005 όταν ο Άγιος Καθηγούμενος της Παναγίας Σουμελά π. Παύλος Αποστολίδης, στεκόταν ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου και πλειάδος Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος και περιέγραφε κατά τον χειροτονητήριο λόγο του, την συνάντησή του για πρώτη φορά με τον Αρχιεπίσκοπο όταν ήταν Μητροπολίτης Δημητριάδος: «Μικρός ήμην εν τοις αδελφοίς μου» και υπηρετούσα την Παναγία την Σουμελιώτισσα…
Και λίγο αργότερα έδινε τους αρχιερατικούς του όρκους ότι θα παραμείνει: «φύλαξ άγρυπνος των βωμών της Εκκλησίας και των εστιών του Έθνους, έτοιμος την ψυχήν μου θύσαι υπέρ αυτών, ότι ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων»…
Για να του ανταπαντήσει συγκινημένος ο αείμνηστος Χριστόδουλος ότι η προσλαλιά του είχε δύο βασικούς άξονες: τον Χριστό και την Ελλάδα, εξαίροντας την πηγαία ευσέβεια του Παύλου και τις εθνικές του ευαισθησίες.
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς του είπε. Έχεις μέσα σου Χριστό και Ελλάδα και γιαυτό σε διάλεξα εξ αρχής να γίνεις συνοδοιπόρος μου! Τέτοιους Αρχιερείς χρειάζεται η Εκκλησία μας.
Και ο Παύλος έβγαλε ασπροπρόσωπο τον Χριστόδουλο. Πιστός στους όρκους που έδωσε κατά την εις επίσκοπο χειροτονία του, πριν από 17 ολόκληρα χρόνια ενώπιον του Μεγάλου Πρωθιεράρχου Χριστοδούλου. Όντως τον είχε ξεχωρίσει και μεθόδευε από το 1998 την προαγωγή του αλλά μόλις το 2005 τα κατάφερε.
Αν ο Παύλος ήταν Μητροπολίτης νωρίτερα μπορεί και να μη ζούσαμε την κρίση στις σχέσεις Αθηνών- Φαναρίου με τα γνωστά ευτράπελα που πόνεσαν και τις δύο Εκκλησίες. Ο Παύλος και ως Αρχιμανδρίτης- Καθηγούμενος της Σουμελά προσπάθησε με δίκη του πρωτοβουλία να κατευνάσει τα πνεύματα αλλά η φωνή του δεν εισακούστηκε τότε!
Ο Παύλος υπήρξε ένας γνήσιος και φλογερός Ιεράρχης που σεβάστηκε στο έπακρο τα ιερά μας θέσμια και τις παραδόσεις του Γένους.
Ήταν ένας λεοντόκαρδος Ιεράρχης.
Και έκανε την διαφορά. Χωρίς να προκαλεί. Φύσει ντόμπρος και ευθύς χαρακτήρας, ενεργούσε φυσικά και αφτιασίδωτα. Ήξερε να ομιλεί την γλώσσα της αλήθειας και να την υπερασπίζεται με θάρρος και παρρησία, χωρίς να κάνει… κυβιστήσεις.
Το «έστω δε ο λόγος ημών ναι,ναι ή ου,ου» υπήρξε για τον Παύλο στάση ζωής! Και το εφάρμοσε μέχρι το τέλος του!
Αγαπητός σε όλους και ιδιαίτερα στους νέους.Έγραψε ιστορία στη Δράμα και αφήνει πίσω του έργο λαμπρό! Ο λαός του Θεού τον λάτρεψε και οι ολίγοι εχθροί του «ἐξέλιπον ὡσεὶ καπνὸς».Τον Σεπτέμβριο ετοίμαζε να εγκαινιάσει δύο σπουδαία έργα που θα μείνουν για πάντα στη Δράμα για να θυμίζουν τον μεγάλο οραματιστή Παύλο!
Από εποχής Χριστοδούλου είχαμε να δούμε σε δημόσιους χώρους να τρέχουν να πάρουν την ευχή του επισκόπου όπου πήγαινε! Και αυτό το έζησα στη Δράμα οσάκις είχα την τιμή να τον επισκεφτώ και να ζήσω από κοντά μαζί με την σπουδαία μητέρα του ήταν κυρία Ελπίδα, που ο Θεός της επεφύλαξε αυτό τον δυσβάστακτο Σταυρό: να κηδεύει σαν την Παναγία μας τον λατρεμένο της υιό! Και η ευγενική αδελφή του Δήμητρα με τα εξαίρετα δύο αγόρια της που λάτρευαν τον θείο τους και αυτός ήταν πάντα υπερήφανος για το ήθος τους και τις αρχές τους! Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι χάνουν τον Παύλο! Και μαζί τους « και ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι».
Ο Παύλος ήταν αυθεντικός, γι’ αυτό και ξεχωριστός και αγαπητός! Αυτό που σου έλεγε ήταν γιαυτόν νόμος που τον τηρούσε μέχρις τελικής πτώσεως!
Υπήρξε ένας βιγλάτορας Επίσκοπος της ακριτικής μακεδονικής γης, με φόβο Θεού και αγάπη στην Πατρίδα. Η άδολη καρδιά του λάτρεψε τον Χριστό και σκιρτούσε για τον Πόντο, τις αλησμόνητες Πατρίδες, την Μακεδονία, την Ελλάδα ολόκληρη.
Αυτή η καρδιά που τον πρόδωσε μόλις στα 59 του χρόνια… Και η φωνή του εσίγησε. Τα όνειρα και οι οραματισμοί του έμειναν ανεκπλήρωτοι.
Η πένα του δεν θα γράψει πια λυρικά, στοχαστικά, διεισδυτικά για να αφυπνίσει, να αναβαπτίσει, να προβληματίσει. Ο άγγελος της Εκκλησίας της Δράμας φτερούγισε για την αιωνιότητα. Δεν θα σαλπίσει πια τις σάλπιγγές του, «τις βροντερές του καμπάνες που δονούσε σύγκορμη την χώρα πέρα ως πέρα», για να μας ανοίξει τους ορίζοντες και ν’ αναλογιστούμε ποιά πνευματική παρακαταθήκη μας εμπιστεύθηκαν οι προπάτορές μας, τίνος Θεού παιδιά είμαστε, σε ποιό Γένος και σε ποια φυλή ανήκουμε.
«Ποίος χωρισμός, ω αδελφοί… ποίος θρήνος»!… «Δεύτε ουν ασπάσασθε τον προ μικρού μεθ’ ημών», τον πεφιλημένο Ιεράρχη, Μητροπολίτη Δράμας κυρό Παύλο, ο οποίος είχε εναποθέσει τα πάντα στον «εκ Μαρίας», «των Εθνών ελπίδα», όπως έγραψε κάποια εορτή του Ευαγγελισμού, τον λατρευτό του Ιησού Χριστό!
Καλή αντάμωση στην αιωνιότητα! Χριστός Ανέστη, σεβαστέ μου Δεσπότη!Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!
