ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Λυπάμαι πολύ όταν φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή με τους οποίους πέρασα κάποια χρόνια της ζωής μου! Αυτός είναι ο λόγος που σας θυμίζω συχνά στιγμές από το ανατρεπτικό πέρασμα από τη ζωή του μεγάλου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου! Τον έζησα από μικρός έφηβος 15 ετών! Τον είχα κοντά μου ωσί παρόντα σε όλα τα χρόνια των σπουδών μου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό! Πέρασα μαζί του όλη την δύσκολη διαδρομή για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, όταν οι επιτήδειοι είχαν φαλκιδεύσει κάθε πέρασμα και χρησιμοποιούσαν την πρόσκαιρη δύναμη που τους είχε δώσει- κακώς – ο Μακαριστός Σεραφείμ δι ´ίδιον όφελος! Όταν ασθένησε δεν το περίμενε κανείς, από όλους εμάς, που τον ζούσαμε κάθε μέρα, που ακούγαμε το καλημέρα του και την καληνύχτα του! Πώς ήταν δυνατόν είπαμε, αυτό το ατρόμητο λιοντάρι να λυγίσει; Ακόμη και όταν εμφανίστηκε το πρώτο
σύμπτωμα της επάρατης ασθένειας που του φύτευσαν μέσα του άνανδρα χέρια, τέτοια εποχή ήταν,τον Μάιο του 2007, ο Χριστόδουλος ήταν ακόμη κσι τότε δυνατός και χαλκέντερος! Κοιμόμασταν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και στις 6:30 το πρωί, ήταν όρθιος και μας τηλεφωνούσε να ξυπνήσουμε! Και εκείνος ξυπνούσε πάντα χαρούμενος, πάντα χαμογελαστός και προπαντός πάντα δοξαστικός προς τον Θεό!Ακόμη και όταν κατάλαβε ότι φεύγει από τη ζωή, πάλι ήρεμος ήταν για να μας πεί εκείνο το ανεπανάληπτο: ” Ευκαιρία για προσευχή παιδιά μου”.
Ποιός σύγχρονος Ιεράρχης ακολουθεί σήμερα το παράδειγμά του και την θεία βιοτή του; Τα πράγματα, δυστυχώς, έχουν αλλάξει και η αλλαγή αυτή δεν είναι προς το καλύτερο! Σήμερα περίσσευσε η εμπάθεια, ο φθόνος, η κακότητα και η εκδικητικότητα.Και ο κλήρος μας αλλά και ο λαός μας έχασαν τον πατέρα που δεν δίσταζε να κονταροχτυπηθεί για το καλό του ποιμνίου του!
Όχι δεν λέγω πως ήταν Άγιος! Ο Θεός τα κρίνει αυτά και μας δίνει σημάδια την κατάλληλη στιγμή!Ήταν όμως,ξεχωριστός ! Ήξερε να αγαπά,να συγχωρεί και να το δείχνει αυτό, ακόμη και προς τους εχθρούς του! Και η διαφορετική και υπεροχική αυτή αρετή της αγάπης, έκανε τον ίδιο να λάμπει και τους εχθρούς του να συρρικνώνονται και να μαζεύονται μέσα στο βούρκο τους!
Έφυγε από κοντά μας και η απουσία του, τόσα χρόνια μετά, είναι αισθητή! Ναί έφυγε, αλλά δεν ξεχάστηκε! Κι ούτε πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ!
Η τελευταία κατοικία του στο Α ´ νεκροταφείο, αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους Έλληνες που περνούν κάθε μέρα , για να του καταθέσουν μαζί με την αγάπη τους και κάποιο αίτημά τους!
Ο αποχωρισμός είναι δυσβάστακτος, γιατί το συναίσθημα της οριστικής απώλειας σε γεμίζει με θλίψη και απόγνωση, αφού δεν πρόκειται να τον δούμε ξανά σε αυτή τη ζωή.Οι σκέψεις αυτές έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό μου και με βασανίζουν γιαυτό και ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας για τον …”δικό μου Χριστόδουλο” ! Και η αλήθεια είναι ότι τίποτα πια δεν με ηρεμεί, αλλ´ ούτε και με ανακουφίζει! Ακόμη και αυτό το “προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών”, μου φαίνεται τόσο απόμακρο….! Συγχωρέστε μου την εξομολογητική αυτή διάθεση αλλά η εποχή αυτή είναι συνδεδεμένη κατά έναν περίεργο τρόπο με την αρχή και το τέλος της δεκάχρονης Πεντηκοστής, που έφερε στην Εκκλησία μας! Το Μάιο του 1998 ενθρονίστηκε και το Μάιο του 2007, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.. Όσο τον θυμόμαστε, τόσο θα είναι κοντά μας γιατί μας το είπε ο ίδιος με την τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή του όταν έβγαινε από το Αρεταίειο: είμαι ο Χριστόδουλός σας!
