Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης
Όταν μου ήλθε η ενημέρωση από ένα φίλο, έπαθα ένα στιγμιαίο σοκ…
«Αγαπάμε τον Πατριάρχη μας, αγαπάμε το Πατριαρχείο μας, το σεβόμαστε, το στηρίζουμε όσο μπορούμε. Αγαπάμε τον πρωθυπουργό μας, τους πολιτικούς μας όλους, και όπου έχουμε δυνατότητα λόγου βοηθάμε και συμπαραστεκόμαστε. Όλους αυτούς τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε. Αλλά θα πρέπει να υπογραμμίσουμε οτι αγαπάμε πιο πολύ απ’ όλους την Εκκλησία και την Πατρίδα»…
Άκουγα και ξανάκουγα τις δηλώσεις αυτές του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου και δεν ήθελα να πιστέψω ούτε στα αυτιά μου ούτε στην αντίληψή μου και σε όσα αυτή προσελάμβανε από αυτές τις πρωτόγνωρες τοποθετήσεις για ένα Προκαθήμενο της ελλαδικής Εκκλησίας…
Και σκέφτηκα ο ταλαίπωρος… Τι κάθομαι και στενοχωριέμαι, ως Ορθόδοξος και Έλληνας, για τον πόλεμο που κάνουν οι Ρώσοι ενάντια στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο και, ουσιαστικά, ενάντια στην Πατρίδα μας; Εκείνοι είναι άλλο έθνος, άλλο γένος, πάντα κοίταζαν και πάντα θα κοιτάζουν τα δικά τους γεωπολιτικά και γενικότερα συμφέροντα σε βάρος όλων των άλλων…
Όταν όμως ένας Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος βγαίνει και μιλάει τόσο απαξιωτικά για τον Πατριάρχη του Γένους μας, τι μπορεί να πει κανείς; Για τον Πατριάρχη που εκείνος, προτού υποστεί την… παραμόρφωση της ψευδαίσθησης του «αρχιεπισκοπικού μεγαλείου», ομολογούσε και διεκήρυττε προς πάσα κατεύθυνση ως τον «Πρώτο του Γένους», αποδοκιμάζοντας μάλιστα την δική του Εκκλησία, την Εκκλησία της Ελλάδος, για τα όσα έκανε τότε επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου σε βάρος του Πατριαρχείου (διαβάστε εδώ). Και ζητούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ τότε, το 2001, ουσιαστικά την… κατάργηση του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος και την υπαγωγή της εκ νέου στην Κανονική Δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου!
Τόσο πολιτικαντισμός πια από ένα κορυφαίο Κληρικό; Δηλαδή όλα όσα έκανε και τότε και τώρα ήταν για την… καρέκλα και την εφήμερη εξουσία; Τότε για να κάνει αντιπολίτευση στον Χριστόδουλο και σήμερα για να στηρίξει τη δική του, επαναλαμβάνω εν πλήρει επιγνώσει, ψευδαίσθηση «αρχιεπισκοπικού μεγαλείου»;
Οι δηλώσεις αυτές του Αρχιεπισκόπου των Αθηνών δεν έχουν καμία θεολογική και εκκλησιολογική βαρύτητα και κύρος. Είναι καταδικαστέες απερίφραστα.
Από θεολογικής πλευράς αλλοιώνουν την άνευ όρων και ορίων αγάπη που κήρυξε ο Χριστός. Φαντάζεστε όλοι οι άνθρωποι να πάρουν παράδειγμα από τον κ. Ιερώνυμο και να αρχίσουν να λένε, και να πράττουν αναλόγως φυσικά, «ναι, αγαπάμε τον τάδε ή τον δείνα, αλλά…». Τι θα πει αλλά; Δεν υπάρχει «αλλά» στην απροϋπόθετη προς πάντας αγάπη, Μακαριώτατε! Λυπούμαι, αλλά τα λόγια που άκουσα σήμερα από τα χείλη σας δεν είναι λόγια του Χριστού και της Εκκλησίας Του, αλλά λόγια θλιβερά και αμαρτωλά του κόσμου τούτου και των αρχόντων του. Γιατί σε εκείνο το τραγικό και αντίθεο «αλλά…» μπορεί να χωρέσει κάθε κακουργία, κάθε πανουργία, κάθε απανθρωπία, κάθε κακό ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του…
Από εκκλησιολογικής δε απόψεως, αποτελούν παραχάραξη και αλλοίωση της έννοιας της «Εκκλησίας». Γιατί, όπως ορθά ερμηνεύει η ιστοσελίδα orthodoxia.info, που πρωτοδημοσίευσε τις δηλώσεις αυτές, «ο Αρχιεπίσκοπος εμμέσως πλην σαφώς ξεκαθαρίζει πως πάνω απ’ όλα αγαπά το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος». Στην εκκλησιολογική συνείδηση του κ. Ιερωνύμου λοιπόν η Εκκλησία ταυτίζεται με την… «Εκκλησία της Ελλάδος»; Και οι υπόλοιποι ας πάνε να πνιγούνε; Το γράφω έτσι ωμά και χύμα, όπως το είπε και εκείνος… Γιατί πίσω από το χαμόγελο και τον μειλίχιο τόνο της φωνής κρύβεται πολύ δηλητήριο και πολύ εκκλησιολογική απαξίωση…
Να προχωρήσω περισσότερο στην ανάλυση της δήλωσης και σε όσα θλιβερά απορρέουν από αυτήν; Όπως η συμβολική ταύτιση και σύγχυση ανάμεσα στον Πρώτο του Γένους μας, τον Οικουμενικό Πατριάρχη, με τον εκάστοτε Πρωθυπουργό ή τους πολιτικούς του Ελληνικού Κράτους; Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, στην απαράδεκτη και υβριστική αξιολογική διάκριση ανάμεσα στον Πατριάρχη μας από τη μια και στην «Εκκλησία και την Πατρίδα» από την άλλη, σαν η αγάπη προς τον πρώτο να είναι ασύμβατη με την αγάπη προς τα δεύτερα;
Όπως και να τις πάρεις αυτές τις δηλώσεις, όσο καλοπροαίρετα και να θέλεις να τις ερμηνεύσεις, τίποτε λιγότερο δεν μπορείς να πεις από τούτο: ΝΤΡΟΠΗ.
Εύχομαι και προσεύχομαι, ο Πανάγαθος Θεός να φωτίσει τον Μακαριώτατο και τους περί αυτόν, προτού τα πράγματα πάρουν, για τους ίδιους φυσικά, άσχημη τροπή.
Και εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ, την αμείλικτη λειτουργία του Πνευματικού Νόμου, όπως εύγλωττα και θεολογικότατα τον αποτύπωσε ο προσωπικός φίλος του Μακαριωτάτου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος στην κατακλείδα του εξαίρετου κειμένου του με τίτλο “ΥΠΑΡΧΕΙ «ΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ»;”, την οποία, για μία ακόμη φορά, παραθέτω ως επίλογο
«Ὅποιος ὑπονομεύει τόν ἱερό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, ὁ ὁποῖος θεσμός καθιερώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, αὐτός θά ἀποτύχη σέ ὅλους τούς χρόνους καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Γιατί δέν πρέπει νά ὑπερβαίνουμε τά ὅρια «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».
