Ρεπορτάζ: Μάκης Αδαμόπουλος Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης
Στην σημαντική συμβολή των κατασκηνώσεων στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών αναφέρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά την κήρυξη των εργασιών του 2ου Πανελλήνιου Κατασκηνωτικού Συνεδρίου.
Το 2ο Κατασκηνωτικό Συνέδριο άρχισε σήμερα το απόγευμα στις εγκαταστάσεις των κατασκηνώσεων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με Συνέδρους και μέλη από όλη την Ελλάδα, ενώ παρέστησαν ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, ο Επίσκοπος Θεσπιών κ. Συμεών, Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Γεώργιος Καλαντζής, οι Δήμαρχοι Τανάγρας και Ωρωπού.
Την ακολουθία του αγιασμού τέλεσε ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, Πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής και Νεότητας. Αμέσως μετά τον χαιρετισμό του Μητροπολίτη, ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε ότι είναι έντονη «η αγωνία και η προσπάθεια όλων μας για την πρόοδο των παιδιών» και αναφέρθηκε στον θεσμό των παιδικών κατασκηνώσεων και στην σημαντική προσφορά τους στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Μίλησε, επίσης, για την αξία του εθελοντισμού, ενώ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις εθελόντριες που στηρίζουν τόσα χρόνια τα προγράμματα των συσσιτίων, προσφέροντας σημαντικά στον συνάνθρωπο.
Κατόπιν ο Αρχιεπίσκοπος συνεχάρη τον Μητροπολίτη Φθιώτιδος, αλλά και τον Αρχιμανδρίτη Πολύκαρπο Μπόγρη, γραμματέα της Συνοδικής Επιτροπής, για το έργο που επιτελείται, ενώ ευχαρίστησε όσους συνετέλεσαν στην διοργάνωση του Συνεδρίου και ευχήθηκε «να δούμε το έργο της νεότητας να προοδεύει. Περισσότερο από κάθε άλλη εποχή χρειαζόμαστε τη νεολαία, γιατί είναι αυτοί που θα συνεχίσουν το έργο που επιτελούμε».
Αμέσως μετά ακολούθησε η κεντρική εισήγηση του Συνεδρίου με θέμα «Εκκλησιαστική Κατασκήνωση, δημιουργώντας τους πολίτες του κόσμου και τους Ουρανοπολίτες» του Επισκόπου Θεσπιών κ. Συμεών.
Ο Επίσκοπος Θεσπιών μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις έρχονται να φανερώσουν στα παιδιά μας πολύ απλά ότι είναι παιδιά του ουρανού, ότι είναι «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσίους 2, 19), ότι «ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιππησίους 3, 20). Το πολίτευμα του ουρανού καλείται να είναι το καταστατικό, ο κανονισμός κάθε εκκλησιαστικής κατασκήνωσης».
Προσέθεσε, επίσης, ότι «η εκκλησιαστική κατασκήνωση καλείται να φυτεύσει τον πόθο του ουρανού στα παιδιά. Καλούμαστε να τον εμπνεύσουμε αυτόν τον πόθο. Διότι αυτός ο πόθος δεν επιβάλλεται στα παιδιά ούτε εξουσιαστικά ούτε μέσα από ένα κατηχητικό πειθαναγκασμό. Απαιτείται σεβασμός όχι απλώς στην διαφορετικότητα του κάθε παιδιού, αλλά στην μοναδικότητά του. Στο ανεπανάληπτο της προσωπικότητάς του. Να έχουμε υπομονή και να λαμβάνουμε υπόψη μας ότι κάθε παιδί χρειάζεται τον χρόνο του. Τα βιώματά του, ακόμη και οι πληγές του και τα τραύματά του αποτελούν όχι μειονεξίες, αλλά δυνατότητες, για να αναδυθούν τα χαρίσματά του και οι κρυμμένοι θησαυροί του. Να ενθαρρύνουμε με έμφαση και ενθουσιασμό τα παιδιά στο να θέτουν στόχους, να οραματίζονται, να ονειρεύονται».
Ο Επίσκοπος Θεσπιών υπογράμμισε, εξάλλου, ότι «το «ως εν ουρανώ και επί της γης» με την Χάρη του Θεού πραγματοποιείται κατά δύναμιν με αγώνα, και μάλιστα όχι με τον αγώνα κάποιων άλλων, που περιμένουμε, σχεδόν νομίζουμε ότι υποχρεούνται, να κάνουν για μας, αλλά από τον δικό μας προσωπικό αγώνα.
Για τον λόγο αυτό, για να μπορέσει μία εκκλησιαστική κατασκήνωση να επιτύχει το τρίπτυχο «κοινοτικό ήθος – συλλογική αυτοδιαχείριση – προσωπική σχέση» είναι απαραίτητο να έχει προτεραιότητά της την ασκητική του κοινοτικού ήθους. Ο κοινοτισμός είναι άθλημα, αγώνισμα, έμπονη μαρτυρία σταυρικού τρόπου ζωής. Δεν είναι ούτε ιδεολόγημα ούτε ιδεοληψία ούτε προιόν των αγορών».
Στον χαιρετισμό του ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων, τόνισε πως η εκκλησιαστική κατασκήνωση δεν είναι απλώς μία κατασκήνωση που στοχεύει να περάσουμε καλά το χρόνο μας. «Υπάρχει ο προβληματισμός για το πώς θα γίνουν τα παιδιά μας καλοί άνθρωποι. Βέβαια, αυτός είναι ο ρόλος της οικογένειας, αλλά δε μπορεί να το κάνει μόνη της. Χρειάζεται την Εκκλησία δίπλα της, όπως και το σχολείο. Και ο χρόνος που θα περάσει το παιδί στην κατασκήνωση θα το βοηθήσει να γίνει καλύτερο. Θα μάθει κάτι που θα τον βοηθήσει αύριο στη ζω’η του. Και τίποτε δεν θα τον βοηθήσει, κατά την προσωπική μου άποψη, περισσότερο από το να καταλάβει την ουσία της πίστης μας».