Με αίσθημα βαθυτάτης πικρίας, παρατηρώ να αυξάνουν οι περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι ενώ ηξιώθησαν από τον Θεό να λάβουν το μέγιστο δώρο της ιερωσύνης, δεν εκτίμησαν, όπως θα έπρεπε αυτή την τιμή, οδηγούμενοι τελικώς, να απεκδυθούν το ευλογημένο ράσο, να κρεμάσουν το άγιο πετραχήλι και να γυρίσουν στην κοσμική ζωή.
Αναμφίβολα, με προτροπή του πονηρού, ο οποίος δεν παύει να πολεμά τον άνθρωπο – πόσο μάλλον όταν αυτός επιλέγει να αφοσιωθεί στο ύψιστο της ιερωσύνης λειτούργημα – κάποιοι ιερείς οδηγούνται σε αυτήν την απόφαση. Ωστόσο, δεν πρέπει να κατηγορούμε τον διάβολο και τους πειρασμούς που μας βάζει για τις δικές μας επιλογές. Πράγματι, οι πειρασμοί στην ιερατική πορεία είναι σκληροί, σκληρότεροι από κάποιου λαϊκού, αβάσταχτοι και επώδυνοι, που σε κρατούν ξάγρυπνο, που πολλές φορές σε αρρωσταίνουν, ή άλλες φορές σε οδηγούν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο και απελπισία. Και σε αυτό το έργο του διαβόλου, συνεργάτες του, τις περισσότερες φορές είναι και οι ίδιοι οι άνθρωποι, αυτοί που καλούμε «αδελφούς», οι οποίοι ένεκα, ζηλοφθονίας, εγωισμού, θυμού κλπ.προσθέτουν το λιθαράκι τους, για να μην πω την κοτρώνα τους, σε αυτή τη μάχη κατά των ιερέων.
Σε όλη αυτή, λοιπόν, την σύγχυση που δημιουργούν αυτές οι καταστάσεις, ξεκινούν κάποιοι άλλοι λογισμοί δειλά – δειλά να ξεπροβάλουν. Αυτοί οι λογισμοί έρχονται με τρόπο και σου λένε «μήπως είναι καλύτερα να αποκοπείς από όλα αυτά;», «μήπως να γυρίσεις στην πρότερη ζωή;», «μήπως… μήπως… μήπως…». Ο διάβολος έχοντας αιώνες εμπειρίας στους ώμους του, ξέρει τα τεχνάσματα και τις μεθοδείες με τις οποίες μπορεί να κάμψει το πνευματικό φρόνημα του ιερωμένου, ειδικά αν αυτό είναι ήδη αδύναμο, και να τον οδηγήσει στον προορισμό που επιδιώκει.
Έτσι καταλήγουν αρκετοί σε αυτήν την φρικτή απόφαση, να αφήσουν το ιερό θυσιαστήριο και να κάνουν ένα «νέο ξεκίνημα», όπως το αποκαλούν. Δεν θέλω να κρίνω τους λόγους, οι οποίοι τους οδηγούν σε αυτή την κατεύθυνση. Ο πόνος μου και ο λόγος αυτών των λίγων γραμμών δεν απευθύνεται άλλωστε στους ιερείς, αλλά στους υποψηφίους προς την ιερωσύνη, στους νέους, οι οποίοι έχουν κατά νου να ζωστούν το ευλογημένο ράσο, να φορέσουν το ιερό πετραχήλι, να απλώσουν τα χέρια τους στην Αγία Τράπεζα και να πιάσουν το ίδιο το Σώμα του Χριστού.
Κάποτε ένας μητροπολίτης με ρώτησε «θα γίνεις ιερέας;», του είπα «έχει ο Θεός» και μου απήντησε «Πρόσεξε καλά! Αν γίνεις ιερέας, να μην ντροπιάσεις το ράσο που θα βάλεις και αν μείνεις λαϊκός να μην ντροπιάσεις τη γραβάτα που φοράς». Αυτόν τον τόσο απλό, αλλά συνάμα και τόσο σοφό λόγο μεταφέρω και στους νέους, οι οποίοι έχουν την σκέψη να εισέλθουν εις τα άγια των αγίων. Η ιερωσύνη δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι ένα επάγγελμα όπως όλα τα άλλα. Στην ιερωσύνη παίζεται η σωτηρία της ψυχής, όχι μόνο του ιερέως αλλά και των πιστών που φέρει υπό την ευθύνη του. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μη εκτιμώντας ορθά την σπουδαιότητα του μυστηρίου, παρασυρόμενοι είτε από υπερβάλλοντα ενθουσιασμό, είτε από άλλες αλλότριες σκέψεις, πλήγωσαν και πληγώθηκαν, σκανδάλισαν και σκανδαλίστηκαν και εν τέλει ούτε οι ίδιοι ωφελήθησαν, μα ούτε και ωφέλησαν.
Ας ελέγξει, λοιπόν, ο νέος τα ενδότερα της καρδίας του, ας ψάξει τον λόγο που θέλει να ιερωθεί. Δεν χρειάζονται επιπολαιότητες. Προτιμότερο να σωθεί κάποιος με τα παντελόνια, παρά να κολαστεί με τα ράσα. Δεν αρκεί ένας ενθουσιασμός! Ο ενθουσιασμός είναι ένα συναίσθημα που κάποτε θα φύγει. Στην αρχή όλα φαίνονται ρόδινα, όχι μόνο στην ιερωσύνη, αλλά σε οτιδήποτε κάνει ο καθένα στην ζωή, όταν όμως θα έλθουν οι δυσκολίες, αρκεί ένας εξουθενωμένος ενθουσιασμός, ο οποίος δεν έχει γερά θεμέλια, για να τις ξεπεράσει; Όταν έλθει ο μεγαλύτερος εχθρός του ιερέα, «η ρουτίνα», αρκεί αυτό για να την υπερβεί. Όντως η ρουτίνα είναι η μεγαλύτερη παγίδα, από εκεί ξεκινούν όλα, όταν παύει ο ιερέας να έχει τον φόβο του Θεού, όταν πλέον η κάθε ΘείαΛειτουργία είναι για αυτόν η ίδια. Είναι μακάριοι εκείνοι οι ιερείς, οι οποίοι λειτουργούν πάντοτε με τον ζήλο της πρώτης φοράς και με τον φόβο της τελευταίας. Η ιερωσύνη δεν είναι καριέρα. Όποιοι εισέρχονται, με απώτερο σκοπό την ανέλιξη, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν.
Εάν, όμως, νέε υποψήφιε, είσαι αποφασισμένος για αυτό το βήμα για την αγάπη του Χριστού και μόνο, εάν έχεις την κλίση, αλλά και την κλήση και αν πληροίς τις προϋποθέσεις,όσα, δηλαδή, εν σοφία και Πνεύματι Αγίω, οι Άγιοι Πατέρες προστάζουν, έχε κατά νου αυτό, ότι κάλλιο να πεθάνεις παρά να βγάλεις το ράσο. Άπαξ και έκαμες το βήμα, δεν υπάρχει επιστροφή. Η συνείδηση σου να είναι πάντοτε ξάγρυπνη και να ελέγχει τον εαυτό σου, καθώς η συνείδηση είναι η φωνή του Θεού για τον άνθρωπο που αγωνίζεται πνευματικά και με φιλότιμο, όπως θα έλεγε και ο Άγιος Γέροντας Παίσιος. Η ψυχή σου να ενθυμείτε συνεχώς τον λόγο «Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν». Αγωνίζου συνεχώς να ευαρεστείς Θεό και ανθρώπους. Ο Θεός αναπαύεται σε αυτές τις καθαρές ψυχές που πασχίζουν να τηρούν το θέλημα Του. Τότε όσους πειρασμούς και να βάλει ο διάβολος, όσα εμπόδια και να βάλουν οι άνθρωποι, ο Κύριος θα ενδυναμώνει, θα χαριτώνει, θα φωτίζει και θα αγιάζει.
Παναγιώτης Β. Σελίμος
Θεολόγος
