Πριν λίγες εβδομάδες, περίπου τρεις μέρες αφού χάσαμε τον δεσπότη, η κόρη μου ήρθε και με ρώτησε…μαμά πως γίνεται κάποιος Άγιος;…

Πιστεύω πως για να γίνει κάποιος Άγιος δεν είναι απαραίτητο να μην έχει κανένα ελάττωμα ,καμιά αμαρτία.

Όμως νομίζω πως πρέπει να έχει

Αληθινή Π Ι Σ Τ Η στον ΘΕΟ με όλη την δύναμη της ψυχής του,

αληθινή Α Γ Α Π Η για τους ανθρώπους,

αληθινή Τ Α Π Ε Ι Ν Ω Σ Η ,

να ξέρει να ΣΥΓΧΩΡΕΙ  αληθινά,

να είναι ΕΛΕΗΜΩΝ.

Κι όλα αυτά τα είχε ο Δεσπότης μας…και πολλά άλλα, που τα λόγια είναι φτωχά να τα περιγράψουν.

Έτσι, όταν βλέπω την Ζωή, τόσο ήρεμη και γαλήνια να αντιμετωπίζει την απώλεια του, ηρεμώ κι εγώ .

Καταλαβαίνω ότι τα παιδιά έχουν ένστικτο, ξέρει πως ο Δεσπότης μας θα ζει για πάντα, είναι εκεί που ανήκει πραγματικά, μαζί με τον Θεό και τους  Αγίους .Ήταν  μιμητής του Κυρίου και παράδειγμα για όλους μας.Δεν έλεγε μεγάλα λόγια ποτέ, έκανε μεγάλες πράξεις.Οι περισσότεροι ανθρωποι οταν κάνουμε ένα καλό θεωρούμε πως είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων..αυτός βοηθούσε καθημερινά δεκάδες ανθρώπους και το θεωρούσε δεδομένο..έχει βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους. Και είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι θα βγουν κάποια στιγμή να το πουν, προς Δόξαν Κυρίου. Κάθε μέρα δίπλα  του ήταν σχολείο.

Είμαστε πολύ τυχεροί που μας είχε κοντά του.

🔺Η φωτογραφία είναι απο εκδρομή στα Ιεροσόλυμα πριν δέκα χρόνια. Ήταν η χρονιά που έγινε Δεσπότης και ο πατερ Αλέξανδρος μόλις είχε χειροτονηθεί η Ζωίτσα ανάμεσα τους.