Του π. Ηλία Μάκου

Όσοι γνώρισαν τον άγιο Πορφύριο, που έζησε στις ημέρες μας ομολογούν ότι εκείνο, που ήταν συγκλονιστικό πάνω του, ήταν το βλέμμα του. Ένα βλέμμα ουράνιο και παραδεισένιο.

Ήταν τόσο χαρισματικός ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, που τρεις και πλέον δεκαετίες μετά το θάνατό του, το 1991, και συγκεκριμένα στις 2 Δεκεμβρίου, πολλοί πονεμένοι τον νιώθουν να χαϊδεύει τις καρδιές τους!

Όπως όταν ζούσε, έτσι και τώρα, είναι δίπλα στους θαλασσοδαρμένους της ζωής και τους πονεμένους, και τους προφυλάγει τρυφερά.

Με μια καθαρή αγάπη, που βλέπει και μέσα στο πυκνό σκοτάδι.

Στα 85 χρόνια που έζησε σ’ αυτή τη γη ο Θεός, που η παρουσία Του ήταν έντονη και ζωηρή, καθόλου ξεθωριασμένη, στην καρδιά του, του επέτρεψε μια πολυκύμαντη και προφητική διαδρομή.

Ανάμεσα στη βιοπάλη και την ασκητική. Μεταξύ γης και ουρανού.

Γνώρισε από μικρός τη φτώχεια, γεννημένος από γεωργούς γονείς το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας.

Αξιώθηκε σε ηλικία 14 ετών να γίνει μοναχός στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, ενώ το 1926 σε ηλικία 20 ετών χειροτονήθηκε διάκονος και το 1927 πρεσβύτερος και μόλις στα 22 του έλαβε την άδεια του εξομολόγου!

Πέρασε από το καμίνι της πολύβουης Ομόνοιας των Αθηνών, όπου για 33 ολόκληρα χρόνια διακόνησε ως εφημέριος στο ναό του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών.

Τι εμπειρίες άντλησε εδώ, αλλά και τι παρηγοριά έδωσε μέσα από ατέλειωτες ώρες συμπαράστασης σε αρρώστους, συγκινήσεων, συζητήσεων, προσευχών, ακολουθιών, συμβουλών, θαυμαστών παρεμβάσεων, κηρυγμάτων όχι μόνο με το λόγο του, αλλά και με τη σιωπή του.

Αισθάνθηκε αγαλλίαση, όταν κατόρθωσε, με τη στήριξη χιλιάδων πιστών, να κάνει ένα όνειρό του πραγματικότητα.

Να δημιουργήσει ένα πνευματικό καταφύγιο, που να είναι το πέρασμα από τη θλίψη στη χαρά, η γέφυρα από την απελπισία στην ελπίδα.

Το ξεπέρασμα του τέρματος και του τέλματος. Ίδρυσε ένα μεγάλο μοναστηριακό συγκρότημα στο Μήλεσι της Αττικής και θεμελίωσε, ένα χρόνο πριν την εκδημία του, το καθολικό του, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Χριστού.

Προαισθανόμενος το φτερούγισμά του κοντά στους αγγέλους, επέστρεψε στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου και άφησε την τελευταία του αναπνοή.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Έβαζε αγάπη, για να βρει αγάπη. Και απόλαυσε, αλλά και μοίρασε πνευματικές χαρές. Πνευματικά του παιδιά διέσωσαν λόγους πίστης του αγίου Πορφυρίου, που είναι μάρτυρες της αγιότητάς του, που τη συνόδευε μια διαπεραστική και γλυκιά ακτινοβολία.

***

* “…Είδα τις ψυχές, τις ψυχές αυτών, που επάλευαν, οι μεν προς τους δε. Και οι δύο μεριές είχαν γίνει, όπως είναι τα άγρια θηρία. Και οι δύο μεριές είχαν γίνει, όπως είναι τα άγρια θηρία. Δηλαδή δεν ήταν ανθρώπινες ψυχές. Είδα ανθρώπους, οι οποίοι είχαν μεταβληθεί σε θηρία…”.

* “.. Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι Είναι μια χαρά, που σε κάνει άλλον άνθρωπο… Όταν δεν ζεις με το Χριστό, ζεις μέσα στη…θλίψη, στο…άγχος… Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα αγιάζει, τα διορθώνει…”.

*”… Είναι καλό ν’ ακούς μουσική. Ανώτερη απ’ όλα είναι η βυζαντινή μουσική, γιατί δεν ταράσσει την ψυχή, Ανώτερη απ’ όλες είναι η βυζαντινή μουσική, γιατί δεν ταράσσει την ψυχή, αλλά την ενώνει με το θεό και την αναπαύει τελείως…”.

*”…Τη δύναμη αυτή, που σε στενοχωρεί και σε καταπιέζει, την ίδια δύναμη τη βουτάς και την αγιάζεις…”.

*”…Αν δεν έχεις πνεύμα Θεού, έρχεται ο πειρασμός του εγωισμού και σε στραπατσάρει. Δεν έρχεται η χαρά, η αγαλλίαση… Να αποκτήσουμε το πνεύμα του Θεού με μεγαλύτερη επίγνωση και ταπείνωση…”.

*”… Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώσει να μπουμε στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία Του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο… Εγώ προσπάθησα με τη χάρη του Θεού να Τον πλησιάσω και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο…”. (Απόσπασμα από τη διαθήκη του).

* “…Το χάρισμα μου το έδωσε ο Θεός, για να γίνω καλός…Πιστεύω για τον εαυτό μου ότι είμαι μια παλιοσωλήνα σκουριασμένη, που όμως διοχετεύει το ύδωρ το ζων το πεντακάθαρο… Ο κόσμος έρχεται σε μένα… Δεν έχει τίποτε να πάρει από μένα… Ο χριστός μόνο έχει το παν…”.

*”…Να μην είμαστε τσιγκούνηδες στην αγάπη. Όπως ο καλός Θεός μας αγαπάει με τα κουσούρια μας, έτσι κι εμείς να σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη μας, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Χρειαζόμαστε το ξυπνητήρι του Θεού…”.

*”…Με τα μάτια του σώματος βλέπεις περιορισμένα, ενώ μ’ εκείνα της ψυχής μπορείς να “βλέπεις” και πίσω από το φεγγάρι… Εσείς βλέπετε εξωτερικά, εγώ…”βλέπω” και “διαβάζω” την ψυχή του άλλου…”.

* “…Επειδή εγώ έχω μάθει να κάνω από μικρός υπακοή, όταν σας λέω κάτι, να μη με πιέζετε, γιατί μπορεί να αλλάξω γνώμη, και αυτό δεν είναι καλό για σας…”.

* “…Εμείς στο Άγιο όρος την προσευχή και την εργασία ένα τα είχαμε. Τεμπέληδες ανθρώπους δεν τους βοηθάει ο Θεός…”.

* “… Εγώ κατάλαβα τη δύναμη της προσευχής από πολύ μικρός. Ήμουνα 7-8 χρονών παιδάκι. Εκεί στα μέρη μας τότε στην Εύβοια, είχε ξηρασία. Και τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχε ούτε ΟΓΑ, ούτε αποζημιώσεις, ούτε τίποτα. Αν δεν έβρεχε, πεθαίνανε οι άνθρωποι από την πείνα. Είπανε, λοιπόν, οι τρεις ενορίες του χωριού να κάνουν λιτανεία. Μετά τη θεία λειτουργία της Κυριακής συναντήθηκαν στην πλατεία του χωριού να πάνε για λιτανεία. Πήγα κι εγώ μαζί τους. Φύγαμε από το χωριό, και δεν είχε ούτε ένα συννεφάκι στον ουρανό. Κι ώσπου να γυρίσουμε, είχαμε γίνει μούσκεμα. Κατάλαβες τώρα τη δύναμη, που έχει η προσευχή;….

* “… Πολλές φορές τα αυτιά έχουν φράγμα, τοίχους. Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά και γυρνάνε πίσω. Η προσευχή, όμως, πάει κατευθείαν στην καρδιά. Κι έτσι βοηθάμε πιο πολύ τους ανθρώπους με την προσευχή μας, παρά με τα λόγια μας… Να προσευχόμαστε με τις προσευχές της Εκκλησίας μας…”.

*”… Όταν βρεις τον Χριστό, έχεις τα πάντα, δεν θέλεις τίποτε άλλο. Όπου υπάρχει η αγάπη του Χριστού, εξαφανίζεται η μοναξιά, είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος, ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε άγχος, ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους με όλα. Όταν έρθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει τα πάθη εξαφανίζονται. Ο Χριστός είναι το παν…”.

* “…Αν θέλεις, μπορείς να αγιάσεις και μέσα στην Ομόνοια… Η αγάπη για το Χριστό είναι η αγάπη για τον πλησίον, για όλους και για τους εχθρούς…”.

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ο άγιος Πορφύριος,  ένας απλός μοναχός, με μεγάλη πίστη και ευλάβεια, που αγιοποιήθηκε πριν λίγα χρόνια, είναι μέσα στις καρδιές πολλών ανθρώπων ως ασίγαστη και ακοίμητη και άσβεστη πηγή πνευματικότητας.

Με την πίστη των πρώτων χρόνων του, έζησε μετέπειτα, μέχρις ότου και κοιμήθηκε.Και αυτή την πίστη διακηρύσσει και μετά το θάνατό του.

Η ωραία πορεία του, πάντοτε ανοδική, είχε ως ευλογημένο τέρμα την Άνω Ιερουσαλήμ.

Και το μήνυμά του από τους ουρανούς είναι ότι ενώ καθημερινά στραγγίζουμε ποτήρια χολής και οδύνης, μπορεί η ψυχή μας να μείνει κενή, όπως ο τάφος του Χριστού, από το βαρύ φορτίο του πόνου.Και αυτό, γιατί μπορούμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες αυτού του κόσμου με το Χριστό όλοι οι Χριστιανοί.

Όσα έχει ο Χριστός, μπορούν να γίνουν και δικά μας. Δική μας η αληθινή ζωή. Δική μας η χαρά. Δική μας η ειρήνη. Δικός μας ο ουρανός. Όλα δικά μας, γιατί δικός μας είναι ο Χριστός.

Αν θελήσουμε μπορούμε να ακούσουμε τα… βήματα του Χριστού, όπως τα άκουγε ο άγιος Πορφύριος… Μας συνοδεύει κάθε στιγμή και μας προστατεύει. Είναι Ολοζώντανος ανάμεσά μας, κοντά μας. Αρκεί να τον αισθανθούμε…